Ο κύριος

Κεφάλαιο Δεκαέξι

Όση ώρα ανακατεύω τα μακαρόνια, ο Daniel προσπαθεί να κόψει μερικές πιπεριές, αλλά δεν το κάνει και με τεράστια επιτυχία
(μήπως χρειάζεσαι βοήθεια;)
Ρωτάω καθώς πάω να σταθώ δίπλα του και εκείνος ρουθουνίζει
(νομίζω πως τα καταφέρνω)
Αποκρίνεται πειραχτηκά, κάνοντας με να χαμογελάσω
(θα αλλάξεις αυτή την μουσική; μας έχεις ρίξει στην κατάθλιψη!)
Λέω και εκείνος γελάει σιγανά
(πάρε το κινητό μου και βάλε ότι θέλεις)
Αποκρίνεται χαλαρός και νιώθω ένα μικρό σοκ να με διαπερνά
(σοβαρά;)
Ρωτάω και το ερωτηματικό του βλέμμα στέφεται στο δικό μου
(ναι...)
Απαντάει και έπειτα ένα αμυδρό χαμόγελο στραβώνει τα χείλη του
(γιατί σου φαίνεται τόσο περίεργο;)
(δεν μου φαίνεται περίεργο!)
Αποκρίνομαι κάπως απότομα και αμέσως το μετανιώνω
(τέλος πάντων, ορίστε...)
Λέει και βγάζει την συσκευή από την τσέπη του για να μου την δώσει
(βάλε όποιο τραγούδι θες)
Προσθέτει καθώς επιστρέφει στην δουλειά του και εγώ αρχίζω να ψάχνω την λίστα των τραγουδιών του στο YouTube. Μετά από αρκετά λεπτά, καταλήγω στο crazy in love της Beyonce. Ο εύθυμος ρυθμός γεμίζει τον χώρο από θετική ενέργεια, κάτι που μου ανεβάζει πολύ την διάθεση
(που το θυμήθηκες αυτό;)
Ρωτάει με κατσουφιασμένο αλλά παράλληλα χαρούμενο ύφος
(μην γίνεσαι υπερβολικός! Δεν είναι και τόσο παλιό)
Λέω και εκείνος γελάει καθώς συνεχίζει να κόβει τις πιπεριές
(ακόμα δεν τελείωσες; σε λίγο θα βάλω την σάλτσα και τα χρειάζομαι!)
Γκρινιάζω με κεφάτο τόνο και εκείνος χαμογελάει υπεροπτικά. Ε δεν μπορώ να περιμένω κι άλλο! Βγάζω ένα μαχαίρι από το δεύτερο συρτάρι και παίρνω μια πιπεριά και αρχίζω να την κόβω σε μικρά κομμάτια
(τελικά εσύ είσαι καλή!)
Λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάνοντας με να χαχανίσω
(υπάρχουν πολλά που δεν ξέρετε για εμένα, κύριε)
Αποκρίνομαι με πειραχτηκό τόνο και ξαφνικά, το πρόσωπο του σοβαρεύει και το χαμόγελο του χάνεται
(το ξέρω αυτό)
Μουρμουρίζει και το βλέμμα μου στρέφεται στα αγγελικά του μάτια. Φαίνεται τόσο διαφορετικός από τον Daniel που γνώρισα πριν μερικές ημέρες. Έχω καταλάβει πως προσπαθεί να κρύψει τον εαυτό του επειδή έτσι τον έχουν μάθει. Οι γονείς του δεν τον έχουν μάθει να εκφράζει τον αληθινό του εαυτό. Όμως αυτό είναι λάθος! Ο Daniel έχει μια διαμαντένια ψυχή και δυστυχώς δεν μπορεί να την δείξει γιατί πλέον... φοβάται και ο ίδιος. Δεν ξέρω πόσα ακόμα έχω να ανακαλύψω για αυτόν τον άντρα. Αλλά ξέρω πως κάθε πλευρά του είναι γοητευτική
(λοιπόν, θα βάλεις εσύ την σάλτσα η εγώ;)
Ρωτάω και εκείνος χαμογελάει στραβά
(καλύτερα εσύ. Όσο και να πεις... ένα γυναικείο χέρι είναι πιο έμπιστο από ότι ένα αντρικό)
Απαντάει σαρκαστικά και τον σκουντάω πειραχτηκά στον ώμο
(αντε βρε!)
(λοιπόν, ετοίμασε τα πιάτα και εγώ πάω να αλλάξω μουσική)
Λέει καθώς βγάζει την ροζ πόδια του και την αφήνει πάνω σε έναν σκαμπό. Ναι, ξέχασα να αναφέρω την ροζ πόδια του. Φυσικά δεν του ζήτησα εγώ να την βάλει. Απλά την έβγαλε από το συρτάρι, προσπαθώντας να μου το παίξει έμπειρος μάγειρας. Ομολογώ πως διασκεδάζω με αυτή του την συμπεριφορά.

Μετά από μερικές ώρες και αφού έχουμε τελειώσει με το φαγητό μας, καθόμαστε στον καναπέ, πίνοντας από ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
(ας πιούμε στην καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου!)
Λέει με κεφάτο τόνο καθώς απλώνει το χέρι για να τσουγκρίσει το ποτήρι του με το δικό μου
(και στον καλύτερο βοηθό του κόσμου!)
Αποκρίνομαι με επίσης κεφάτο τόνο και έπειτα πίνουμε το κρασί μας, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον
(λοιπόν, σήκω!)
Πετάει ξαφνικά καθώς παίρνει το ποτήρι μου και τα αφήνει στο τραπέζι δίπλα μας
(γιατί;)
Ρωτάω αλλά εκείνος δεν μου απαντάει. Απλά με πιάνει από το χέρι και με σηκώνει από τον καναπέ, τραβώντας με στην μέση του δωματίου. Ξαφνικά, μια υπέροχη μελωδία γεμίζει τον χώρο και ο Daniel με τραβάει όλο και πιο κοντά του
(χόρεψε μαζί μου)
Μου ζητάει χαμηλόφωνα και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά σε ξέφρενο ρυθμό
(μα... μα δεν ξέρω να χορεύω)
Ψελλίζω και εκείνος χαμογελάει αμυδρά καθώς περνάει το χέρι του γύρω από την μέση μου, τραβώντας με ακόμα πιο κοντά του
(άφησε με τότε να σου μάθω!)
Μουρμουρίζει και παρακολουθώ τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται. Σίγουρα το ζω εγώ αυτό; μήπως πρέπει να τσιμπήσω τον εαυτό μου; μήπως ονειρεύομαι;
"When you open me
All the power in me moves
How you want to see
All the depths of me real"
Η απαλή φωνή του άντρα που τραγουδά, αγκαλιάζει την ψυχή μου, ξεγυμνόνοντας την μπροστά στα μάτια του Daniel. Δείχνοντας του όλα όσα ντρέπομαι να του πω με το στόμα μου. Ξαφνικά, η παλάμη του εγκλωβίζει το ελεύθερο χέρι μου, φέρνοντας το στο στήθος του και συγκεκριμένα στην καρδιά του. Τα αγγελικά του μάτια συναντούν τα δικά μου και νιώθω κάθε λογική να χάνεται και το συναίσθημα να κυριαρχεί μέσα μου
(Όταν σε κοιτώ στα μάτια... μέσα τους υπάρχει κίνδυνος)
Μουρμουρίζει τα λόγια του τραγουδιστή και το πρόσωπο του πλησιάζει όλο και περισσότερο το δικό μου. Τι αμαρτία είναι αυτή θεέ μου! Βρίσκεται τόσο κοντά μου... αλλά παράλληλα τόσο μακριά μου. Από την μία πονάω και από την άλλη πεθαίνω να νιώσω το φιλί του. Σκύβει και άλλο και τα χείλη του ακουμπούν με τρυφερότητα και ευλάβεια τα δικά μου, κάνοντας όλο μου το σώμα να αναριγήσει. Ω Daniel! Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του... αλλά δεν μπορώ να τον έχω!