Ο κύριος

Κεφάλαιο Δεκαοκτώ

Anastasia's POV

Η ώρα είναι τρεις τα μεσάνυχτα και εγώ κάθομαι στον καναπέ του σαλονιού, μέσα στο σκοτάδι και απλά κοιτάζω τον τοίχο απέναντι ενώ οι σκέψεις έχουν πλημμυρίσει το μυαλό μου. Πως το επέτρεψα αυτό να συμβεί! Αυτός ο άντρας ανήκει σε κάποια άλλη και εγώ... φέρθηκα σαν μια εγωίστρια. Δεν μπορώ να με καταλάβω! Γιατί συμπεριφέρομαι έτσι όταν είμαι κοντά του; τι είναι αυτό που με γοητεύει τόσο πολύ σε αυτόν τον άντρα!
(Ana!)
Η φωνή του πατέρα μου με ξαφνιάζει. Αμέσως στρέφω το κεφάλι και τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου, χωρίς να ανάψει τα φώτα
(γιατί δεν κοιμάσαι;)
Ρωτάει και κάθεται δίπλα μου
(δεν μου κολλάει ύπνος, μπαμπά)
Απαντάω, χαμογελώντας του αδύναμα. Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη για τους γύρω του. Η μαμά λέει πως έχω πάρει πολλά από τον μπαμπά σε θέμα χαρακτήρα, αλλά εγώ πιστεύω πως... κλείνω περισσότερο σε εκείνη
(κάτι σε απασχολεί. Έλα, μίλα στον γέρο σου)
Λέει με κεφάτο τόνο, κάνοντας με να σκάσω ένα μικρό γελάκι
(ε δεν σε πήρανε και τα χρόνια!)
Τον πειράζω και γελάει
(ο χρόνος περνάει καρδιά μου και εγώ... δυστυχώς δεν μπορώ να σταματήσω τις επιδράσεις του επάνω μου)
Μουρμουρίζει και εγώ του χαμογελάω γλυκά
(ότι και αν κάνεις, όσο και αν γεράσεις, εγώ θα είμαι δίπλα σου και θα σε αγαπάω!)
Του δηλώνω με κατηγορηματικό τόνο και εκείνος απλώνει το χέρι για να χαϊδέψει το μάγουλο μου
(η μάνα σου λέει ότι μου μοιάζεις, αλλά αυτό είναι ψέμα)
(ε εντάξει, κάτι θα πήρα και από εσένα!)
Αποκρίνομαι και εκείνος χαμογελάει γλυκά
(τα πιο πολλά τα πήρες από την μητέρα σου. Αυτό το βλέπω καθαρά!)
Λέει και χωρίς να το πολύ σκεφτώ, χώνομαι στην αγκαλιά του
(γιατί είσαι έτσι κορίτσι μου; τι σε βασανίζει;)
Με ρωτάει χαμηλόφωνα καθώς χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά μου και εγώ αφήνω μια μεγάλη ανάσα να μου ξεφύγει
(δεν είναι κάτι μπαμπά. Υποθέτω πως θα περάσει)
Μουρμουρίζω και εκείνος σηκώνει το πρόσωπο μου για να τον κοιτάξω κατάματα
(υποθέτεις;)
Ρωτάει σιγανά και κλείνω τα μάτια μου. Νιώθω ντροπή. Δεν μπορώ να τον κοιτάζω και να το παίζω πως όλα είναι μια χαρά, γιατί δεν είναι! Δεν θέλω να μάθει την αλήθεια για εμένα και τον Daniel
(πρόκειται για τον Lucas;)
Με ρωτάει ξαφνικά και τα μάτια μου ανοίγουν απότομα
(ξέρεις ότι τσακωθήκαμε;)
(ήρθε την ώρα που έλειπες. Σε έψαχνε, φαινόταν ανήσυχος)
(και εσείς τι του είπατε;)
Ρωτάω καθώς ισιώνω το σώμα μου και εκείνος ξεφυσάει
(του είπαμε πως ήσουν έξω για μια δουλειά)
Σίγουρα θα κατάλαβε ότι πήγα στον Daniel. Να πάρει!
(γιατί μαλώσατε Ana;)
Με ρωτάει ο πατέρας μου και περνάω νευρικά μια τούφα που έχει ξεφύγει, πίσω από το αυτί μου
(δεν είναι κάτι το σοβαρό μωρέ μπαμπά)
Μουρμουρίζω με άνεση και εκείνος ανασηκώνει καχύποπτα το φρύδι του
(τώρα γιατί μου λες ψέμματα;)
(μα δεν σου λέω ψέμματα μπαμπά μου!)
Λέω και εκείνος ρουθουνίζει. Γιατί προσπαθώ να τον κοροϊδέψω; Αφού δεν μπορώ!
(έχουν συμβεί κάποια πράγματα που... με έχουν επηρεάσει αρκετά)
Μουρμουρίζω και εκείνος κατσουφιάζει
(δηλαδή;)
Με νευριάζει που δεν μπορώ να του εξηγήσω!
(γνώρισα κάποιον μπαμπά)
Του ανακοινώνω και τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη
(κοριτσάκι μου!)
(μην χαίρεσαι μπαμπά. Ο άντρας με τον οποίο είμαι ερωτευμένη... είναι απαγορευμένος)
Λέω και όλο του το πρόσωπο σοβαρεύει
(τι θέλεις να πεις με αυτό;)
Ρωτάει και ξεφυσάω
(εννοώ ότι δεν μπορώ να είμαι μαζί του! Δεν υπάρχει δρόμος για εμάς, δεν μπορώ να είμαι μαζί του!)
(μα γιατί αγάπη μου;)
(δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Το μόνο που μπορώ να σου πω... είναι πως αυτός ο άντρας είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να τον έχω, ποτέ δεν θα μπορέσω!)
Μουρμουρίζω ενώ νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν με μεγάλη δύναμη στα μάτια μου
(κοριτσάκι μου!)
Ψιθυρίζει ο πατέρας μου και με τραβάει στην ζεστή του αγκαλιά. Εδώ αισθάνομαι ασφαλής, εδώ η καρδιά μου μπορεί επιτέλους να ηρεμήσει. Δεν μπορώ να καταλάβω! Η ζωή μου ήταν τόσο απλή, αλλά μετά από αυτόν... όλα έχουν αλλάξει. Ο κόσμος μου ήρθε τούμπα και ο ουρανός μου έχει αλλάξει χρώμα εξαιτίας του. Γιατί να τον ερωτευτώ! Γιατί αυτόν!