Ο κύριος

Κεφάλαιο Τριάντα

Anastasia's POV

Πηγαινοέρχομαι εδώ και αρκετά λεπτά στο σαλόνι, μετρώντας παράλληλα τα λεπτά. Που είναι; γιατί έχει αργήσει τόσο πολύ; Υποτίθεται πως θα έλειπε για μερικές ώρες. Εδώ έχει περάσει όλη η μέρα! Ξαφνικά, ακούγεται ένα θόρυβος από την πόρτα και στρέφω απότομα το κεφάλι για να τον δω να μπαίνει μέσα, κρατώντας τον χαρτοφύλακα του
(καλησπέρα)
Λέω με ειρωνικό τόνο και εκείνος χαμογελάει αμήχανα
(εμ, καλησπέρα...)
Μουρμουρίζει και χώνει το χέρι στα μαλλιά του. Φαίνεται νευρικός
(ακόμα έτσι είσαι;)
(συγγνώμη, με κοροϊδεύεις;)
Λέω και εκείνος κατσουφιάζει
(γιατί το λες αυτό;)
(είπες πως σε λίγες ώρες θα είσαι πίσω. Εσύ λείπεις πάνω από τέσσερις ώρες!)
Σχεδόν φωνάζω και εκείνος με πλησιάζει με αργά βήματα
(με συγχωρείς. Έχεις δίκιο, αλλά! μπορώ να επανορθώσω...)
Λέει και έπειτα βγάζει ένα μικρό κουτί από την μέσα τσέπη του σακακιού του
(αυτός είναι ο λόγος που καθυστέρησα)
Προσθέτει και αφήνει έπειτα ανοίγει το κουτάκι, κάνοντας με να σαστίσω εντελώς!
(ένα κολιέ)
Μουρμουρίζω και το βγάζει από την θήκη του για να το δω ολόκληρο
(αυτό το πήρα για εσένα)
Λέει και εγώ σαστίζω ακόμα περισσότερο
(για εμένα! γιατί;)
Ρωτάω και εκείνος χαμογελάει γλυκά
(άφησε με να σου το φορέσω)
Αποκρίνεται και εγώ γυρίζω από την άλλη ενώ παράλληλα μαζεύω τα μαλλιά μου ψηλά, εκθέτοντας τον λαιμό μου. Περνάει την αλυσίδα γύρω από τον λαιμό μου και το κουμπώνει
(αυτό το κολιέ συμβολίζει την καλοσύνη και την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου. Σε αυτή την χρυσή καρδιά)
Ω! τα λόγια του με συγκινούν τόσο πολύ! Γυρίζω από την άλλη και το βλέμμα μου συναντά το δικό του. Αχ αυτά τα γαλανά του μάτια
(με συγχωρείς για την καθυστέρηση μου. Πήγαινε να ετοιμαστείς και...)
(δεν θέλω να βγούμε. Προτιμώ να μείνουμε εδώ)
Λέω, διακόπτοντας την πρόταση του και κατσουφιάζει
(και τι θα κάνουμε εδώ;)
Ρωτάει χαμηλόφωνα και περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του
(θέλω να ξαπλώσουμε μαζί, να μου διαβάσεις κάποιο από τα βιβλία σου και να κοιμηθούμε αγκαλιά)
Μουρμουρίζω και ένα γλυκό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη του
(και εγώ το θέλω αυτό)
Ψελλίζει και ξαφνικά τα χείλη του ενώνονται δυνατά με τα δικά μου. Αρχικά κοκαλώνω αλλά στην συνέχεια ανταποκρίνομαι, περνώντας τα δάχτυλα μου ανάμεσα από τα μαλλιά του. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά για αυτόν τον άνθρωπο! Θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του! Αλλά καταβάθος ξέρω πως όλο αυτό είναι ένα καλό όνειρο που σε λίγο θα γίνει εφιάλτης.

Vanessa's POV

(μην ξανά φύγεις από κοντά μου)
Μουρμουρίζει καθώς με σφίγγει στην αγκαλιά του και με φιλάει στο μάγουλο, κάνοντας με να χαμογελάσω. Καθόμαστε στο πάτωμα, μπροστά από το αναμμένο τζάκι, με τις κουβέρτες να καλύπτουν την γύμνια μας. Τα φώτα είναι κλειστά και μια απαλή μπαλάντα γεμίζει τον χώρο
(εάν δεν κάνεις πάλι καμιά μαλαγανιά, τότε δεν θα ξανά φύγω)
Λέω χαμογελώντας και εκείνος γελάει πνιχτά ενώ με φιλάει στον κρόταφο. Επιτέλους και μια ευχάριστη στιγμή! Τα ακροδάχτυλα μου χαϊδεύουν αφηρημένα τα χέρια του ενώ το μυαλό μου κάνει όνειρα και δημιουργεί ελπίδες για το μέλλον μας
(πάντως είσαι ξεροκέφαλη! Ότι και αν πεις το κάνεις!)
(και πολύ καλά κάνω! Άμα δεν έφευγα, δεν θα μου τα έλεγες τώρα όλα αυτά)
(ναι αλλά με έκανες να αφήσω τις δουλειές μου στην μέση και να έρθω στην Αμερική!)
(και άξιζε ο κόπος;)
Ρωτάω καχύποπτα και στρέφω το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω
(φυσικά και άξιζε!)
Απαντάει σιγανά και με ξανά φιλάει στο μάγουλο. Ξαφνικά, ακούγεται το τηλέφωνο μου. Που το παράτησα τώρα;
(ορίστε)
Λέει καθώς απλώνει το χέρι στο τραπέζι και αφήνει την συσκευή στην παλάμη μου. Κοιτάζω την οθόνη και νιώθω το άγχος να με κατακλύζει
(ο αδερφός μου!)
Αναφωνώ και τον σκουντάω νευρικά στον ώμο
(τι κάνουμε τώρα;)
(σήκωσε το)
(δεν γίνεται. Θα με καταλάβει, σίγουρα!)
Εκτός εάν τον έχει ειδοποιήσει ήδη ο Stefan
(όχι, δεν θα απαντήσω)
(εάν δεν απαντήσεις θα κινήσεις υποψίες)
(ναι, και αν απαντήσω τώρα θα τις επιβεβαιώσω!)
Πετάω απότομα και εκείνος στριφογυρίζει τα μάτια του, φανερά αγανακτισμένος
(είσαι τόσο ανυπόφορη ώρες ώρες)
Μουρμουρίζει και χαμογελάω πονηρά
(ναι αλλά... σου αρέσει. Αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ)
Λέω με ναζιάρικο τόνο και σκύβω για να τον φιλήσω στο στόμα
(τώρα με ρίχνεις!)
Μουρμουρίζει και εγώ χαμογελάω
(αυτό θέλω!)
Ψιθυρίζω και αρχίζω να τον φιλάω δυνατά ενώ τα δάχτυλα μου χώνονται στα μαλλιά του, τραβώντας τα απαλά. Ευτυχώς, γλύτωσα!

Anastasia's POV

(γιατί δεν μου το σηκώνει;)
Ψιθυρίζει ο Daniel καθώς κλείνει το τηλέφωνο και έπειτα το αφήνει στο κομοδίνο
(ίσως κοιμάται)
Μουρμουρίζω και στρέφει το βλέμμα του στο δικό μου
(δεν ξέρω. Νομίζω πως κάτι άσχημο συνέβη)
(η μαμά μου λέει πως τα άσχημα νέα μαθαίνονται γρήγορα)
Λέω και εκείνος χαμογελάει γλυκά
(έχει δίκιο...)
Αποκρίνεται σιγανά και έπειτα σκύβει για να με φιλήσει στα χείλη
(πάντως αύριο θα πάρω ένα τηλέφωνο τον Stefan για να σιγουρευτώ)
Προσθέτει, κάνοντας με να χαχανίσω
(θα συνεχίσεις την ιστορία;)
Τον ρωτάω γλυκά και κουλουριάζομαι καλύτερα στην αγκαλιά του. Σκύβει και με φιλάει στο κεφάλι
(θα την συνεχίσω, αλλά πριν συνεχίσω... θέλω να σε ρωτήσω κάτι)
Λέει και σηκώνω το κεφάλι για να τον ξανά κοιτάξω
(τι;)
(ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο;)
Ρωτάει και εγώ ρουθουνίζω
(νομίζω πως την είχαμε ξανά κάνει αυτή την συζήτηση)
(ναι αλλά τότε... δεν μου έδωσες μια ξεκάθαρη απάντηση)
Λέει με υπεροπτικό ύφος, κάνοντας με να χαμογελάσω
(τι προσπαθείτε να μάθετε, κύριε Morisson;)
(θέλω να μάθω περισσότερα για εσένα. Θέλω να μάθω τα όνειρα σου, τις ελπίδες σου, τον τρόπο που σκέφτεται!)
Λέει και απλώνω το χέρι για να χαϊδέψω το μάγουλο του
(δεν νομίζω πως χρειάζεται να ξέρεις)
Μουρμουρίζω και εκείνος κατσουφιάζει
(γιατί το...)
Ξαφνικά, ακούγεται το τηλέφωνο του. Αμέσως απλώνει το χέρι και κοιτάζει την οθόνη
(η μητέρα μου)
Αναφωνεί, φανερά σοκαρισμένος και αμέσως ανακάθομαι
(λες να ξέρει;)
(όχι, δεν νομίζω)
Λέει και έπειτα το σηκώνει...