Ο κύριος

Κεφάλαιο Τριάντα δύο

Anastasia's POV

Μέχρι να επιστρέψουμε στην Αμερική, δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα. Το βλέμμα του ήταν συνεχώς καρφωμένο μπροστά και η συμπεριφορά του ήταν εντελώς ψυχρή απέναντι μου. Καμία σχέση με τον Daniel που είχα εχτές.

Μόλις κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο, παίρνουμε τις βαλίτσες μας και περπατάμε ως την έξοδο του κυρίου. Εκεί, βλέπω τον Stefan να στέκεται δίπλα από το μαύρο Audi SUV, με τα χέρια πίσω από την πλάτη του. Μόλις μας βλέπει, έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μας
(καλώς ήρθατε!)
Λέει χαμογελώντας και εγώ του το ανταποδίδω
(γειά σου Stefan)
Μουρμουρίζω και παίρνει τις βαλίτσες μας για να τις τοποθετήσει στο πορτ παγκάζ του αμαξιού. Χωρίς να περιμένω να μου ανοίξουν την πόρτα, μπαίνω στα πίσω καθίσματα και κουμπώνω την ζώνη μου. Θέλω πολύ να δω το ύφος του κυρίου Daniel, αλλά δεν πρόκειται να γυρίσω το κεφάλι μου. Πρέπει να ελέγξω τον εαυτό μου! Οι μπροστινές πόρτες ανοίγουν και ο Stefan μπαίνει στην θέση του οδηγού και εκείνος στου συνοδηγού
(πάμε πρώτα από το σπίτι της δεσποινίδας Parker, Stefan)
Τον διατάζει εκείνος και ο Stefan γυρίζει το κεφάλι για να του ρίξει ένα στιγμιαίο βλέμμα. Είμαι σίγουρη πως θέλει να τον ρωτήσει γιατί, αλλά δεν θα το κάνει
(μάλιστα κύριε)
Μουρμουρίζει και έπειτα βάζει μπρος το αυτοκίνητο και φεύγουμε.

Daniel's POV

Μόλις φτάνουμε έξω από το σπίτι της, ο Stefan την βοηθάει με την βαλίτσα της και έπειτα επιστρέφει στο αυτοκίνητο. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο επάνω της, αλλά εκείνη δεν κάνει ούτε για λίγο τον κόπο να γυρίσει και να με κοιτάξει. Την βλέπω να αγκαλιάζεται με την μητέρα της στην είσοδο του σπιτιού και έπειτα μπαίνουν μέσα
(ξεκινά Stefan)
Λέω ψυχρά και εκείνος με υπακούει, χωρίς να βγάλει άχνα. Χαίρομαι που δεν μου κάνει ερωτήσεις. Το προτιμώ έτσι!

Μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα μου και προς μεγάλη μου έκπληξη, βλέπω την αδερφή μου να κάθεται στον καναπέ του σαλονιού, μαζί με έναν άγνωστο άντρα. Τι διάολο!
(τι γίνεται εδώ;)
Ρωτάω φωναχτά και αυτόματα σηκώνονται και οι δύο για να με κοιτάξουν
(Daniel! Πότε γύρισες;)
Με ρωτάει φανερά έκπληκτη η αδερφή μου. Το βλέμμα μου στρέφεται στον άγνωστο άντρα και νιώθω τον θυμό να κοχλάζει στις φλέβες μου
(ώστε αυτός ήταν ο λόγος που δεν μου σήκωνες το τηλέφωνό;)
Ρωτάω με ήπιο τόνο και εκείνη κλείνει τα μάτια της, φανερά απελπισμένη
(Daniel, άφησε με να σου εξηγήσω)
(σε άφησα εδώ μόνη σου. Έβαλα τον Stefan να σε προσέχει για να είμαι σίγουρος πως είσαι καλά, όμως εσύ...)
Αφήνω μετέωρη την πρότασή μου, προσπαθώντας να ελέγξω τις θολωμένες μου σκέψεις. Θέλω τόσο απεγνωσμένα να σπάσω κάτι!
(πριν αρχίσεις με το κήρυγμα, άφησε με να σου εξηγήσω)
(υπό άλλες συνθήκες θα σε τραβούσα από το μαλλί, αλλά τώρα...)
Αφήνω μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από μέσα μου. Δεν θα αφήσω κανέναν να με νευριάσει!
(πάω να ξαπλώσω)
Λέω τελικά και έπειτα βαδίζω προς το δωμάτιο μου. Κλείνω την πόρτα και πηγαίνω να καθίσω στο κρεβάτι. Πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω τόσο απελπισμένος. Λες και όλος μου ο κόσμος καταστράφηκε. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Εγώ ήμουν πάντα ψύχραιμος. Μετρούσα τα πράγματα με την λογική και όχι με το συναίσθημα. Τώρα όμως... είναι λες και μου γύρισαν όλα τούμπα. Η πόρτα ανοίγει αργά και το κεφάλι της Vanessa's ξεπροβάλει
(μπορώ;)
Ρωτάει και γνέφω καταφατικά. Χωρίς να χάσει ευκαιρία, ανοίγει περισσότερο τον πόρτα και έρχεται να καθίσει δίπλα μου. Μένουμε σιωπηλοί για αρκετά λεπτά, ώσπου εκείνη αποφασίζει να μιλήσει
(συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε νευριάσω)
(γιατί δεν μου μίλησες; γιατί όταν σε έπαιρνα τηλέφωνο μου το έκλεινες; τι φοβήθηκες;)
(δεν ξέρω, δεν ξέρω. Φέρθηκα ηλίθια επειδή... φοβόμουν να σου μιλήσω)
Μουρμουρίζει, φανερά ντροπιασμένη και στρέφω αργά το κεφάλι για να την κοιτάξω. Πόσο μου την δίνει αυτό το λυπημένο ύφος της. Πάντα με τουμπάρει όταν το κάνει αυτό και το ξέρει!
(έλα εδώ)
Λέω καθώς σηκώνω το χέρι και εκείνη χώνεται πρόθυμα στην αγκαλιά μου, κάνοντας με να χαμογελάσω
(συγγνώμη αδερφούλη)
Μουρμουρίζει και την φιλάω στα μαλλιά
(δεν πειράζει μικρή. Αλλά την επόμενη φορά, θα προτιμούσα να μου μιλήσεις!)
Λέω και σηκώνει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(στο υπόσχομαι!)
Λέει και με φιλάει στο μάγουλο
(αλήθεια... που είναι η Ana; δεν ήρθε μαζί σου;)
Με χτυπάει εκεί που πονάω! Από την μία δεν θέλω να μιλήσω για αυτό το θέμα, αλλά από την άλλη... ξέρω πως δεν θα ξεφύγω από την ανάκριση της
(η Ana δεν θα ξανά ρθει στο σπίτι μας, Vanessa)
Της ανακοινώνω και κατσουφιάζει
(γιατί;)
Ρωτάει και ξεφυσάω
(έγιναν κάποια πράγματα για τα οποία πρέπει να μιλήσουμε)
Μουρμουρίζω και παρακολουθώ το πρόσωπο της να σοβαρεύει καθώς ισιώνει το κορμί της
(πες μου, τι συνέβη;)
Ρωτάει και στραβοκαταπίνω. Ξέρω πως θα νευριάσει με όσα ακούσει, αλλά πρέπει να καταλάβει πως αυτό είναι το σωστό. Δεν μπορώ να ταλαιπωρώ ούτε την Anastasia αλλά ούτε και τον εαυτό μου. Αύριο θα έρθει η μητέρα μου από εδώ και θα με αναγκάσει να πάρω κάποιες αποφάσεις. Δεν πρόκειται να της πάω κόντρα. Θα ακολουθήσω τον δρόμο που εκείνη επέλεξε για εμένα.