Ο κύριος

Κεφάλαιο Τριάντα ένα

Daniel's POV

(θέλω να μάθω περισσότερα για εσένα. Θέλω να μάθω τα όνειρα σου, τις ελπίδες σου, τον τρόπο που σκέφτεται!)
Λέω και εκείνη απλώνει το χέρι για να χαϊδέψει το μάγουλο μου
(δεν νομίζω πως χρειάζεται να ξέρεις)
Μουρμουρίζει, κάνοντας με κατσουφιάσω. Τι εννοεί με αυτό;
(γιατί το...)
Ξαφνικά, ακούγεται το τηλέφωνο μου, διακόπτοντας την πρόταση μου. Γαμώτο! Αμέσως απλώνω το χέρι, σκεπτόμενη πως είναι η αδερφή μου. Κοιτάζω την οθόνη και νιώθω τον πανικό να ανθίζει μέσα μου
(η μητέρα μου)
Αναφωνώ, φανερά σοκαρισμένος και εκείνη ανακάθεται βιαστικά
(λες να ξέρει;)
(όχι, δεν νομίζω)
Το ελπίζω τουλάχιστον. Πατάω το πράσινο κουμπί και έπειτα τοποθετώ το ακουστικό στο αυτί μου. Ψυχραιμία Daniel
(παρακαλώ)
(που είσαι Daniel;)
Με ρωτάει απότομα, κάνοντας τον πανικό να φτάσει στον λαιμό μου, απειλώντας να με πνίξει
(στο Λονδίνο)
(και τι κάνεις εκεί;)
(επαγγελματικό ταξίδι μητέρα. Γιατί, τι συμβαίνει;)
Ρωτάω, όσο πιο ήπια μπορώ και εκείνη ρουθουνίζει
(είσαι μόνος σου στο Λονδίνο;)
Και τώρα φτάσαμε στην ρίζα του προβλήματος!
(έχω και την Anastasia μαζί μου. Την έφερα για να μου κρατάει καθαρή την σουίτα)
Λέω και εκείνη ρουθουνίζει ξανά
(για αυτό την πήρες... η για να την πηδάς ελεύθερα!)
Τα λόγια της με σοκάρουν και με θυμόμουν ταυτόχρονα
(μην τολμήσεις να ξανά μιλήσεις έτσι για αυτήν!)
Γρυλίζω αλλά αμέσως το μετανιώνω. Τώρα απλά την επιβεβαίωσα!
(μάζεψε τα και έλα αμέσως στην Νέα Υόρκη, ακούς!)
(δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω μητέρα)
Λέω και το κλείνω. Πρώτη φορά της το κάνω αυτό αλλά δεν με ενδιαφέρει. Ξεπέρασε τα όρια μου, ξανά!
(τι σου είπε;)
Με ρωτάει, φανερά ανήσυχη η Anastasia και ξεφυσάω δυνατά καθώς κλείνω τα μάτια μου. Έχω τόση οργή μέσα μου! Με το ζόρι συγκρατώ τον θυμό μου αυτή την στιγμή
(Daniel, όλα καλά;)
Ρωτάει ξανά και αναστενάζω
(δεν έχει σημασία Anastasia)
Απαντάω σιγανά και ξαφνικά, το χέρι της ακουμπά την καρδιά μου, κάνοντας με να στρέψω απότομα το βλέμμα μου επάνω της
(δεν θέλω να σε βλέπω έτσι...)
Μουρμουρίζει και το χέρι της μένει εκεί, πάνω στην καρδιά μου. Πρώτη φορά μου το κάνουν αυτό!
(θα ήταν καλύτερα να γυρίσουμε αύριο)
Προσθέτει με τον ίδιο τόνο και ο θυμός φουντώνει και πάλι μέσα μου
(αυτό αποκλείεται!)
(Daniel...)
(ξέχασε το Anastasia! Δεν θα υποκύψω στις απειλές της μάνας μου, δεν έχει τι δικαίωμα να ανακατεύεται στην ζωή μου!)
Πετάω φωναχτά καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι για να φύγω, αλλά εκείνη προλαβαίνει και με αρπάζει από το χέρι, σταματώντας με
(που πας;)
Ρωτάει σιγανά και κλείνω τα μάτια για να ηρεμήσω. Μην τα βάζεις μαζί της Daniel. Δεν φταίει αυτή!
(πουθενά μάτια μου...)
Απαντάω σιγανά και γυρίζω από την άλλη για να την αγκαλιάσω από την μέση
(δεν θα πάω πουθενά!)
Προσθέτω και εκείνη ακουμπάει το κεφάλι της στο στήθος μου. Αύριο θα επιστρέψουμε στην Νέα Υόρκη. Και σίγουρα η μητέρα μου θα με αναγκάσει να την διώξω από το σπίτι. Γαμώτο, και το χειρότερο είναι πως δεν θα μπορέσω να της αρνηθώ. Σίγουρα ο Lucas έχει βάλει το χεράκι του εδώ. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από Anastasia και της φιλάω τρυφερά τα μαλλιά
(δεν θέλω να σε χάσω Anastasia...)
Μουρμουρίζω και χώνω την μύτη μου στα μαλλιά της, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Αυτό το άρωμα της! Θα μου λείψει η παρουσία της μέσα στο σπίτι μου. Γαμώτο, δεν θέλω να φύγει! Τουλάχιστον, θα προσπαθήσω να την στείλω σε κάποια άλλη δουλειά. Τραβιέμαι λίγο και την κοιτάζω κατάματα
(δεν θέλω να σε διώξω από κοντά μου, αλλά ξέρω πως θα με αναγκάσουν να το κάνω!)
(δεν χρειάζεται να λυπάσαι Daniel. Ήταν μια περιπέτεια αλλά τώρα... τελείωσε)
Λέει με την απογοήτευση φανερή στον τόνο της φωνής της. Γαμώτο, η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει!
(δεν θέλω να σου το κάνω αυτό)
Μουρμουρίζω και εκείνη μου χαμογελάει αδύναμα
(μην νιώθεις άσχημα, δεν έγινε και κάτι)
Λέει και εγώ κατσουφιάζω καθώς την αφήνω, κάνοντας ένα βήμα πίσω
(τι εννοείς, δεν έγινε και κάτι; Εγώ τρελαίνομαι και μόνο στην ιδέα ότι θα σε αποχωριστώ και εσύ...)
(σου το είπα Daniel. Αυτός ο έρωτας δεν θα έχει αίσιο τέλος. Για αυτό δεν ήθελα να σου μιλήσω για εμένα, για αυτό δεν ήθελα να έρθω μαζί σου σε αυτό το ταξίδι! Το ήξερα πως θα φτάναμε εδώ)
(τότε γιατί αφέθηκες; γιατί μου έδωσες ελπίδες; γιατί με κρατάς κοντά σου;)
(επειδή είμαι άνθρωπος! Για πόσο ακόμα θα κατά πιέζω τον εαυτό μου; για πόσο ακόμα θα σκοτώνω τα συναισθήματα μου!)
Φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου, αλλά παραμένω ανέκφραστος. Η τουλάχιστον προσπαθώ. Ξαφνικά, κάνει μεταβολή και φεύγει από το δωμάτιο μου, αφήνοντας με μόνο και θυμωμένο. Θέλω τόσο πολύ να σπάσω κάτι αυτή την στιγμή. Θέλω να τα διαλύσω όλα!