Ο κύριος

Κεφάλαιο Δεκαπέντε

Anastasia's POV

Μετά από το τηλεφώνημα του, σχεδόν έτρεξα για να φτάσω κοντά του. Μόλις μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα του, τον βλέπω να στέκεται όρθιος στο σαλόνι και να με κοιτάζει. Να πάρει! Τι έπαθε το πρόσωπο του;
(γιατί είναι έτσι το πρόσωπο σου;)
Ρωτάω ανήσυχα καθώς τον πλησιάζω
(δεν είναι κάτι. Μερικά σκισιματάκια μόνο)
Λέει, προσπαθώντας να φαίνεται χαλαρός. Κοιτάζω τα "σκισιματάκια" που έχει στο πρόσωπο του, απαριθμίζοντας τα, ένα προς ένα. Στα χείλη του υπάρχει ένα μικρό σκίσιμο και το δεξί του μάτι έχει μελανιάσει λίγο. Ω Daniel! Ποιος σου το έκανε αυτό;
(θα σου φέρω λίγο πάγο για το μάτι σου)
Μουρμουρίζω και έπειτα τρέχω προς την κουζίνα. Αφού βγάλω δύο παγάκια από τον καταψύκτη, τα αφήνω μέσα σε μια μικρή πετσέτα και τον πλησιάζω ξανά
(καλύτερα να καθίσουμε)
Λέω και εκείνος με υπακούει
(ίσως πονέσει λίγο)
Προσθέτω σιγανά, νιώθοντας έναν κόμπο στο στομάχι μου. Φοβάμαι να τον αγγίξω γιατί ξέρω πως θα τον πονέσω. Ακουμπάω πολύ απαλά την πετσέτα με τα παγάκια στο μελανιασμένο του μάτι και αυτόματα το πρόσωπο του μορφάζει
(υπομονή)
Ψιθυρίζω, προσπαθώντας να επικεντρωθώ στην μελάνια του. Έπειτα από μερικά λεπτά, χαϊδεύω με την πετσέτα την περιφέρεια του ματιού, απλώνοντας το κρύο
(σε πονάει;)
(λίγο)
Μουρμουρίζει και πιέζω λίγο παραπάνω την πετσέτα στο μάτι του. Αυτόματα το χέρι του αρπάζει τον καρπό μου, κάνοντας με να παγώσω για μερικά λεπτά
(τελικά πονάει πολύ)
Λέει κάπως... απολογητικά θα έλεγα και έπειτα αφήνει τον καρπό μου
(ποιος σου τα έκανε αυτά;)
Ρωτάω και εκείνος μορφάζει ξανά καθώς μετακινώ την πετσέτα
(δεν έχει σημασία)
Απαντάει χαμηλόφωνα, κάνοντας με να θυμώσω
(γιατί μου λες ψέμματα; Μπλέχτηκες σε κανέναν καβγά;)
(τι; όχι!)
Απαντάει αμέσως, βάζοντας με σε σκέψεις
(πες μου την αλήθεια, Daniel)
Λέω με πιο ήπιο τόνο και εκείνος ξεφυσάει
(δεν έχει σημασία Anastasia...)
Αποκρίνεται σιγανά και ξαφνιάζομαι καθώς το χέρι του ακουμπά ξανά το δικό μου, αλλά αυτή την φορά δεν το κάνει επειδή πονάει
(με χαροποιεί το γεγονός ότι είσαι και πάλι κοντά μου, την στιγμή που σε χρειάζομαι!)
Προσθέτει με γλυκό τόνο και νιώθω την καρδιά μου να λιώνει
(πάντα θα είμαι εδώ για εσένα, Daniel)
Αποκρίνομαι σιγανά και ένα στραβό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη του, κόβοντας μου την ανάσα
(χαίρομαι που το ακούω αυτό)
Λέει χαμηλόφωνα και έπειτα αφήνει την πετσέτα με τα παγάκια στο τραπέζι δίπλα μας
(είσαι εντάξει τώρα;)
Ρωτάω και τα αγγελικά του μάτια στρέφονται ξανά στα δικά μου, αλλά αυτή την φορά φαίνονται πιο αποφασισμένα από ποτέ
(υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω για να είμαι εντάξει)
Μουρμουρίζει και πριν προλάβω να τον ρωτήσω, τα χείλη του ενώνονται δυνατά με τα δικά μου, κάνοντας με να μαρμαρώσω εντελώς. Με... με... με φιλάει! Στα αλήθεια με φιλάει! Ξαφνικά σταματάει και το φλογερό του βλέμμα συναντά το δικό μου
(τώρα είμαι εντάξει)
Λέει και έπειτα σηκώνεται από τον καναπέ και φεύγει. Με φίλησε! Δεν μπορώ να το χωνέψω! Ήταν τελείως ξαφνικό. Και τελείωσε τόσο γρήγορα! Αχ, τι λέω! Έχω τρελαθεί εντελώς μου φαίνεται. Αμέσως σηκώνομαι από τον καναπέ και γυρίζω από την άλλη για να τον δω να στέκεται στην κουζίνα και να βγάζει μερικά φαγητά πάνω στην νησίδα
(τι ήταν αυτό;)
Ρωτάω σχεδόν φωναχτά και εκείνος ρουφρώνει τα χείλη του, παριστάνοντας μου τον αθώο
(δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!)
Αποκρίνεται εντελώς αδιάφορος. Με μπερδεύει!
(μιλάω για το φιλί Daniel!)
Πετάω απότομα και εκείνος χαμογελάει στραβά
(ήταν της στιγμής)
Αποκρίνεται και ανασηκώνω ειρωνικά το φρύδι μου
(της στιγμής;)
(ναι...)
Λέει με σοβαρό ύφος τώρα και ακουμπάει τις παλάμες του πάνω στην νησίδα της κουζίνας
(δεν θα ξανά γίνει, εάν αυτό σε απασχολεί...)
Είναι πολλά αυτά που με απασχολούν!
(τέλος πάντων, θέλεις να μαγειρέψουμε κάτι μαζί;)
Μου προτείνει και έπειτα γυρίζει από την άλλη για να βγάλει ένα πακέτο μακαρόνια από το ντουλάπι. Συγγνώμη, προσπαθεί να με τρελάνει!
(βασικά, ξέρεις να μαγειρεύεις;)
Τώρα με προκαλεί!
(είσαι ο πιο περίπλοκος άνθρωπος που έχω γνωρίσει)
Λέω καθώς τον πλησιάζω για να ξεκινήσουμε δουλειά
(τι θα μαγειρέψουμε;)
(μακαρόνια με σάλτσα!)
Απαντάει λιτά, κάνοντας με να χαμογελάσω
(ωραία, εσύ αναλαμβάνεις να κόψεις τα λαχανικά και εγώ τα μακαρόνια)
Λέω και τον βλέπω να κατσουφιάζει
(λαχανικά;)
(ναι! Για να γίνει πιο νόστιμη η σάλτσα, χρειάζεται μερικά λαχανικά)
(δεν ξέρω να... μαγειρεύω κάτι, πέρα από τα απλά μακαρόνια)
Ορίστε!
(δηλαδή δεν ξέρεις να μαγειρεύεις;)
Ρωτάω και εκείνος ξεφυσάει
(μερικά πράγματα. Δεν είχα και πολύ χρόνο για να μάθω να μαγειρεύω)
Φαντάζομαι πως ήταν η ζωή του. Από μικρό τον προόριζαν για αυτό που είναι τώρα. Από μικρός εκπαιδευόταν για να γίνει ένας επιχειρηματίας. Και τελικά τα κατάφερε!
(θέλεις να βάλουμε μουσική;)
Ρωτάω, προσπαθώντας να διώξω τις σκοτεινές σκέψεις από το παρελθόν
(αμέ)
Λέει και έπειτα πηγαίνει στην τηλεόραση του καθιστικού και ανοίγει την τηλεόραση
(μουσική είπαμε να ακούσουμε!)
Φωνάζω και εκείνος μου χαρίζει ένα στραβό χαμόγελο. Έπειτα ανοίγει το κινητό του και βλέπω στην οθόνη της τηλεόρασης να εμφανίζει το YouTube. Τι στο καλό!
(λοιπόν, ελπίζω να σου αρέσει η κλασσική μουσική)
Λέει αφηρημένα και έπειτα βάζει το τηλέφωνο στην τσέπη του. Ξαφνικά, ακούγεται η απαλή μελωδία ενός πιάνου, κάνοντας το σώμα μου να ανατριχιάσει
(τι είναι αυτό;)
(debussy...)
Απαντάει και ανασηκώνω έκπληκτη τα φρύδια μου
(δεν ακούς πιάνο;)
Ρωτάει καθώς με πλησιάζει και του χαμογελάω αμήχανα
(δεν... ακούω συχνά μουσική. Βασικά, δεν προλαβαίνω)
Ποτέ δεν πρόλαβα!
(από πότε άρχισες να δουλεύεις;)
Ρωτάει καθώς ακουμπάει τους αγκώνες του στην νησίδα και εγώ ξεφυσάω
(από τα δεκαεφτά μου. Τότε είχε πάθει και το έμφραγμα ο πατέρας μου)
Λέω και εκείνος κατσουφιάζει
(έμφραγμα;)
(ναι. Είχε θέματα με την καρδιά του αλλά... δεν μας άκουγε. Όταν μας πήραν τηλέφωνο από την δουλειά του και μας είπαν πως βρίσκεται στο νοσοκομείο... πραγματικά έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου!)
Οι αναμνήσεις επανέρχονται στο μυαλό μου καθώς του μιλάω και νιώθω την καρδιά μου να αυξάνει τους παλμούς της. Δεν θέλω να ξανά ζήσω μια τέτοια στιγμή όπως τότε. Δεν θα το άντεχα!
(σκέψου πως τώρα είναι όλα καλά! Μπορείς να αρχίσεις ξανά από το μηδέν. Μπορείς να πας στο πανεπιστήμιο, να κάνεις περισσότερα όνειρα...)
Σταματάει την πρόταση του καθώς με ακούει να ρουθουνίζω και το βλέμμα του εστιάζει στο δικό μου
(έχω πάψει να ονειρεύομαι εδώ και πολλά χρόνια Daniel. Ξέρω τι γίνεται γύρω μου, δεν χρειάζομαι γλυκόλογα η ψεύτικες ελπίδες)
Λέω και παρακολουθώ τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται από κάποιο σκοτεινό του συναίσθημα
(θα σε βοηθήσω να κάνεις οποιοδήποτε χαμένο σου όνειρο, πραγματικότητα!)
Λέει με την αποφασιστικότητα να λάμπει στα γαλανά του μάτια. Ω Daniel! Και μόνο που το λέει... μου αρκεί
(καλύτερα να συνεχίσουμε την δουλειά μας)
Μουρμουρίζω αμήχανα και έπειτα στρέφονται προς την κουζίνα για να ξεκινήσω με τα μακαρόνια. Δεν ξέρω γιατί αλλά... ο Daniel μου βγάζει έναν άλλον μου εαυτό. Μου εμπνέει εμπιστοσύνη για κάποιον περίεργο λόγο.