10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Herkese merhaba! Biz geldik... Hem de çok güzel geldik...
Bölüm o kadar güzel ki, dedim iftardan sonra tatlı niyetine iyi gider. 😂
Çok uzatmadan sizi bölümle baş başa bırakıp kaçayım, keyifle okuyun!🌟
🎶Yaşlı Amca - Yıldızlara Bak🎶
(Bu şarkıyı Mert ve Beril'e hediye ediyorum 🤩)
ღ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın kaderinde biri yazılıysa şayet, eninde sonunda çıkarmış karşısına. Ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın, aradan kaç sene geçerse geçsin... Eğer adın birinin yanında var olmuşsa hiçbir şeyin önemi kalmazmış. Elbet bir gün, bir şekilde kesişirmiş yollarınız.
Bunu annemden ilk duyduğumda lisedeydim ve pek önemsememiştim. Beni ilgilendiren bir şey olduğunu düşünmemiştim çünkü. Daha doğrusu ben, birine böylesine âşık olabileceğimi hiçbir zaman düşünmemiştim. Bu yaşıma kadar birçok kız girmişti hayatıma. Kimi arkadaşım olmuştu, kimi olmayan kardeşimin yerine geçmişti, kiminden hoşlanmıştım, kimini sevmemiştim ama kimseye de âşık olmamıştım. Öyle ki bir zaman sonra bende bu duygunun var olduğuna bile inanmamaya başlamıştım. Hâlbuki bu zamana kadar hep birbirini seven, birilerine bağlılık duyan insanlarla birlikte yaşamış ve birçok aşka kendi gözlerimle şahitlik etmiştim ancak ben hiçbir zaman böyle şeyler hissedememiştim. Bir zaman sonra da bunu önemsememeye başlamıştım, zira yaşamak veyahut da mutlu olmak için gönlünü birine kaptırmak zorunda olmadığını düşünüyordum. Bir bakıma da öyleydi ancak bilmediğim bir şey vardı.
İnsan, kalbinin çarptığı kişinin kendisini sevdiğini görünce ve bunu en derinden hissedince mutluluğun hiç bilmediği bir yanını tadıyordu.
Okulun ilk günü, Beril kantin kapısından içeri girdiğinde anlayamamıştım hayatımın ibresinin o andan itibaren başka bir yöne kayacağını ancak hissetmiştim. Bir şeyler olacağını hissetmiştim. Elbette yaşadığım bunca şey, aklımın ucundan bile geçmezdi ancak bu hep olmuyor muydu zaten? Şaşırdığımız, imkânsız gördüğümüz, yerli yersiz abarttığımız ve belki de ayıpladığımız birçok şeyi ansızın yaşarken bulmuyor muyduk kendimizi? Yaşamın kendisi böyle bir şeydi çünkü. Sana ne getireceğini asla bilemiyordun, ne götüreceğini bilemediğin gibi.
Kollarımın arasındaki kıza, yaramın el verdiği kadar sıkı sarıldım. Onu en derinden hissetmek için harcadım saniyelerimi. Burnumu saçlarına sürttüm, kokusunu doya doya içime çektim. İçimde öylesine bir coşku vardı ki, daha önce böyle şeyler hissetmediğime yemin edebilirdim. Bir yanım ayağa kalkıp odanın içinde taklalar atmak isteyecek kadar mutluydu, diğer yanımsa yaşadığım anın gerçekliğinden şüphe etmekle meşguldü.
Beril... Benim sevgilimdi artık değil mi?
Bu zamana kadar duyduğum ya da sorduğum hiçbir soru beni bu denli mutlu edememişti.
