10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eylül, 2015
"Üniversitenin İlk Günü"
Siyah spor ayakkabılarının bağcıklarını bağlayarak doğrulan genç adam, bıkkın bir ifadeye bürünmüş çehresini koridora çevirerek bir türlü hazırlanamayan kuzenine seslendi.
"Derin! Hadi be güzelim, geç kaldık."
"Patlama be Mertoş, geldik işte!"
Mert, Derin'in hitabı üzerine yüzünü buruşturdu. Kendisine şöyle seslenilmesinden nefret ediyordu.
Kuzeninin koluna astığı çantasıyla odasından çıkmasını izlerken "Kaç kere dedim sana, bana böyle seslenme, diye?" diye sordu ters ters.
Derin, sıkı bir şekilde tepesinde topladığı kahve tonlarındaki saçlarını avucunun içiyle düzeltirken evin içine son bir bakış attı ve hemen ardından dış kapıya doğru ilerlemeye başladı.
"İstediğin kadar söyle canım kuzenim," diyerek tatlı tatlı gülümsedi. "Ben sana böyle seslenmeye devam edeceğim."
Gülümsemeye devam ederken kucağındaki çantayı Mert'e uzattı ve ona zorla tutturduktan sonra vestiyerden aldığı beyaz, bez ayakkabıları hızla giydi. Üniversitenin ilk günü olduğu için kıyafetine çok özen göstermişti. Yani, öyle düğüne gider gibi giyinmemişti elbette. Üzerindeki beyaz tulum ve içine giydiği lila tonlarındaki ince bluz oldukça spor bir görünüme kavuşturmuştu onu. Spor ama şıktı.
Asla mantıklı bir cevap alamayacağını, daha doğrusu Derin ona ne derse desin mantıklı gelmeyeceğini bilse de "Neden?" diye sordu.
Ayakkabılarını giyerek doğrulan kuzeni ona baktı ve sırıttı. "Çünkü hoşuma gidiyor."
Mert, bu cevabın üzerine yalnızca gözlerini devirmekle yetindi. Bir şey söyleme zahmetine bile girmek istemiyordu, çünkü aslında canı çok sıkkındı. Üniversiteyi okuyabilmek için biricik aşkı İzmir'i geride bırakmış ve Samsun'a gelmişti. İzmir, tüm ilçeleriyle birlikte Mert'in yegâne sevdasıydı. Havası, sahili, insanı... Her şeyiyle bayılıyordu o kente. Orada doğup büyümüştü. Oralıydı, çünkü anne babası da orada doğmuştu. Sonrasında buraya gelerek en yakın arkadaşlarından da ayrı kalmıştı. Gerçi Egemen harici diğer iki dostu da farklı şehirlere gitmişti ama yine de çok can sıkıcı bir durumdu. Sonuçta çocukluk arkadaşlarının hepsinden ilk kez bu kadar uzak kalacaktı.
Mert, burnundan sert bir nefes alarak ellerini siyah kotunun cebine yerleştirdi ve omuzlarını dikleştirerek merdivenlere yöneldi. Kuzeni de evlerinin kapısını kapatır kapatmaz onun peşine düşmüştü.
