10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen, keyifli okumalar.🥀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tabaktaki son kurabiyeyi de yedikten sonra zevkten dört köşe olmuş bir halde Suzan ablaya döndüm.
"Ellerine sağlık, harika olmuşlar."
Suzan abla, gülümseyerek başını salladı. "Afiyet olsun oğlum."
Önüme döndüm ve oturduğum masanın diğer ucundaki Beril'e baktım. Yavrucak beni izlemekten önündeki kurabiyelerini bile yiyememişti. Maalesef baş döndürücü yakışıklılığımın böyle yan etkileri olabiliyordu.
Yanağına yasladığı eliyle melül melül suratıma bakan küçük kıza gülümseyerek yüzüne doğru elimi salladım. "Beril? Kurabiyelerini yemeyeceksen gidelim mi artık?"
Renkli gözlerini kırpıştırarak elime baktıktan sonra hızla doğruldu ve "Gidelim!" diyerek oturduğu sandalyeden aşağı indi. Yemek masasının sandalyeleri onun boyuna göre biraz büyük kaçtığından zorlanıyordu ve dışarıdan çok tatlı görünüyordu. Zaten bu kadar tatlı olmasaydı -ve tabii bir de bana bu kadar bağlı- onunla bu denli ilgilenir miydim? Tanıştığımızdan, pardon, onu kurtardığım günden beri arkadaşlarımdan çok onu görür olmuştum.
Beril, kafasına taktığı papatyalı tacı düzeltirken "Onu çıkarmayacak mısın?" diye sordum. Annesi, Beril'in üzerindeki tozpembe tulumun kayan omzunu düzeltirken Beril ela gözlerini bana çevirdi.
"Hayır, böyle geleceğim. Hem bu taç beni çok güzel yaptı, değil mi?"
"Evet," diyerek başımı salladım. "Aynı prenseslere benziyorsun ama-"
"Prenseslere mi benziyorum, gerçekten?"
Heyecanla lafımı kestiğinde gülerek başını iki yana sallayan Suzan ablaya kısa bir bakış atıp tekrar Beril'e döndüm. "Evet, tıpkı masallardaki prenseslere benziyorsun ama parktayken düşürebilirsin. Tacının pislenmesini ister misin?"
"Hayır," diyerek küçük dudaklarını büzdü. Annesinin işini bitirmesinden faydalanarak da yavaş adımlarla yanıma gelip elimi tuttu. "Pislenmesini istemiyorum ama çıkarmak da istemiyorum." Kolumu çekiştirdi. "Hem sen benim kahramanım değil misin? Tacımı da korumama yardım edersin!"
