10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatımın sadece birkaç ayda bu derece değişebilmesi beni korkutmuyor değildi. Rutin geçen günlerimin ortasına geçmişten bir yıldız düşüvermişti ve deyim yerindeyse feleğim şaşmıştı. Kalbim dağılmış, aklım karışmış, tüm duygularım birbirine girmişti.
Ve nihayetinde kendimi kızıl saçlı, küçük bir kızdan aşk dilenirken bulmuştum.
Her insan öyle ya da böyle yaşantısını kendi seçerdi. Kader diye bir gerçek de vardı lakin o yalnızca bizim yaptığımız yemeklerin baharatını eklemekle yükümlüydü. Aslında tesadüf diye adlandırdığımız birçok şey, kaderin bizim seçimlerimize küçük bir dokunuşu sonucunda gerçekleşiyordu.
Beril, küçükken kendi isteğiyle gelmişti bana. O minik kalbini beni sevmek için kullanmış, hayallerinin başrol oyuncusu olarak beni seçmişti. Süper kahramanıydım ben onun, kurtarıcısıydım. Çoğu kişiden daha önemliydim onun için. Oysa ben onun değerini bilememiştim. Elimin tersiyle itmiştim sevgisini. Şimdiyse köpek gibi muhtaçtım ona.
Parmaklarımla koltuğun kenarında ritim tutarken diken üstünde oturuyordum. Tırnaklarını yiyen bir kişi olsaydım, emindim ki şu an yiyebileceğim bir tırnağım kalmamış olacaktı. Öylesine stresliydim.
Bu akşam, Derin'in bizim için ayarlamış olduğu kamp için yola çıkacaktık ve bu sabah sürpriz yapmaya bayılan canım kuzenimden öğrenmiştim ki, bizimle birlikte Beril için de yer ayırtmıştı; tabii Beril'e sormadan.
Bu tekinsiz telaşımın sebebi buydu işte. Derin, kamptan bahsetmek için Beril'i aramıştı ve Beril'in direkt verdiği olumsuz karşılığı cevap olarak kabul etmeyip ısrara girişmişti. Üstelik bunu yapmak için benim yanımdan ayrılarak kendi odasına kapanmıştı. Neymiş, ikna yöntemleri için özel mevzulardan bahsetmesi gerekecekmiş. Artık benden gizleyecek kadar ne özeli varsa...
Stresten sürekli kuruyan dudaklarımı dakikalardır yaptığım gibi dilimin ucuyla ısladıktan sonra yanaklarımı şişirdim. Bizimle gelmesini çok istiyordum ancak Derin'in çabalarının boşa gideceğinden emin gibiydim. Uğradığı ihanet yüzünden her ne kadar yanlış olsa da içine kapanmayı tercih etmişti. Ben, sürekli arayarak rahatsız etmeyi göze alamadığımdan Derin onu sık sık arıyor ve durumunu öğrenip bana bildiriyordu. Çok acınası bir durumdaydım ancak elimden fazlası gelmiyordu. O bu haldeyken, hele ki yarası bu denli tazeyken aklını karıştırmak gibi bir şey yapamazdım. Acısını kullanıyormuş gibi görünmeyi asla istemiyordum. Yavaştan almak istiyordum. Her şeyi layıkıyla yaşamak ve yaşatmak istiyordum. Küçük kızımın tekrardan vazgeçilmezi olmak istiyordum ama biliyordum ki zamana ihtiyacımız vardı. Sabretmem gerekiyordu.
"İşte bu kadar!"
Derin, ellerini çırparak içeri daldığında, ilkten irkilsem de hemen kendime gelerek ayağa fırlayıp karşına dikildim.
