10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevmekten hiç gocunmamıştım ben. Sevmiştim. Sevebileceğim her şeyi en güzel şekilde sevmeye çalışmıştım. Ailemi sevmiştim, arkadaşlarımı sevmiştim, arabamı sevmiştim, yemeği sevmiştim, kendimi bile sevmiştim. Lakin hiç kimseyi kendimi kaybedecek kadar sevmemiştim.
Artık seviyordum.
Çok seviyordum.
Bakışlarımı, deminden beri saymaya çalıştığım kızıl renkli kirpiklerden çekerek hafifçe doğruldum. Beril, kollarımın arasında uyuyakaldığında oturduğum ağaç dibinden kalkmış ve onu uyandırmamak için yavaş adımlarla kamp alanına gelmiştim. Diğerlerinin hala ateş başında şarkı çalıp söylediklerini gördüğümde, dikkat çekmemeye çalışarak çadırların yanına varmış ve hiç düşünmeden Beril'i kendi çadırıma yatırmıştım.
Kucağımda duran elimi kaldırıp yavaşça ona doğru uzandım ve alnına düşen saç tutamlarını, parmaklarımı aralarına daldırarak geriye savurdum. Bunu yaparken saçlarını hafif de olsa okşamıştım ve bunu kesinlikle planlamadan yapmıştım. Öylesine, düşünülmeden, istemsizce gerçekleşen bir olaydı; kalbimin, onunla tekrar karşılaştığım andan itibaren onun için atması gibi.
"Mert?"
Derin'in kısık ama endişeli sesini duyduğumda, bakışlarımı Beril'in o güzel yüzünden çekerek ona döndüm. Çadırın girişinde durmuş telaşla Beril'e bakıyordu.
Mavilerini bana çevirdiğinde "Ne oldu ona?" diye sordu. Gözlerindeki korkuyu seçebiliyordum. Hafifçe doğrularak "Sakin ol," diye mırıldandım. Daha sonra başımda dışarıyı işaret ederek "Çıkalım," dediğimde, kafasını sallayarak beni onayladı ve çadırdan çıktı. Son bir kez ona baktıktan ve huzurlu göründüğünden emin olduktan sonra ben de dışarı çıktım. Tüm ekip buradaydı.
Derin, gözlerimi diğerlerinin üzerinde gezdirdiğimi fark ettiğinde "Mesaj attığında telaş yaptım," diyerek açıklama yaptı. "Onlara söylediğimde de gelmek istediler."
Başımı sallayarak sorun olmadığını gösterirken "Önemli değil," diye mırıldandım. "Herkesin gelmesine gerek yok, dememin sebebi dikkat çekmemekti. Hepiniz birden ateşin başından ayrıldığınızda diğerlerinin ilgisini çekmiş olmalısınız da neyse artık."
"Aman abi ya, ne takıyorsun milleti?" diye söylendi Koray. "Dikkat çektiysek çektik yani, ne yapalım?"
Bir elimi belime koyarak "Oğlum zaten benim umurumda değil," diye cevap verdim bıkkınlıkla. O evreleri geçeli epey oluyordu zira. "Ben Beril için öyle söyledim. Neyse zaten önemli değil artık."
"Ee, Mert aşkım, lafı uzatmasan mı artık? Ne oldu benim Kızılcık Şerbeti'me?"
Koray'ın yanında duran Gökay'a dönüp ters ters baktım. "Beril, nereden senin bir şeyin oluyor lan?"
