10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kahveler de geldi!"
Beril'in sesini işittiğimde bakışlarımı telefonumun ekranından çekerek ona baktım. Elindeki tepsiyle birlikte odadan içeri girerek yanıma gelirken gülümsüyordu. Keyfi yerindeydi. Benim keyfimse o iyi olduğu müddetçe hep iyiydi.
Telefonu ön cebime yerleştirdikten sonra oturduğum koltukta toplandım ve dudaklarımın kıvrılmasına engel olmayarak yanıma oturmasını bekledim. Yavaş ve dikkatli adımlarla koltuğun etrafında dolandıktan sonra çaprazımda durarak eğildi. Tepsiyi yüz hizama kadar indirdiğinde, uzandım ve hemen önümdeki kahveyi aldım.
"Teşekkür ederim."
Tepsiyi orta sehpaya koyduktan sonra beş-on santim uzağıma otururken "Ne demek," dedi ve uzanarak kendi kahvesini de aldı. Göz ucuyla sırtını kanepenin başlığına yaslamasını izlerken, kahve kupasını dudaklarıma yaklaştırdım ve kahvemden koca bir yudum aldım. Kahvenin ağzıma yayılan tatlı tadı dilimi mayhoş ederken "Hım," diye mırıldandım. "Harika olmuş."
İnce, kızıl kaşlarını hafifçe havaya kaldırırken "Sahi mi?" diye sordu. "Şekerini emin olmadan atmıştım aslında."
Kahveyi bir kez daha dudaklarımda buluşturmadan hemen evvel sırıttım. "Acemi şansı diyorsun?"
Sözlerimin üzerine gözlerini devirse de dudaklarındaki o tatlı kıvrılma yerini koruyordu. Kahvesinden bir yudum aldıktan sonra "Hayatımda ilk kez kahve yapmıyorum ya Mert," dedi. "Sadece kupanın boyutundan dolayı şekerden emin olamamıştım, o kadar. Hem zaten istemeye istemeye attım şekerleri. Zaten kahven sütlü, bir de üç şeker atıyorsun üstüne. Çok sağlıksız."
Bunlar, hep duyduğum şeylerdi. Annemden olsun, Derin'den olsun, çocuklardan olsun, hep duyuyordum ancak alışmıştım ve vazgeçemiyordum. Bunu diğerlerine defalarca kez söylememe rağmen üstüme gelmeleri de sinirlerimi bozuyordu ancak Beril'in söylemesi, daha doğrusu beni düşünmesi apayrı bir etki bırakmıştı üstümde. Hoşuma gitmişti. Hem de çok hoşuma gitmişti.
Kahvelerimi kısa bir an kahve kupasına dokundurduktan sonra tekrar ona baktım ve omuz silktim. "Biliyorum ama böyle seviyorum. Zaten öyle çok sık da içmem, o yüzden sorun olacağını sanmıyorum."
"Yine de daha dikkat etmelisin," diyerek diretti. Benim için endişelenmesinin hoşuma gittiğini saklama gereksinimi duymayarak gülümsedim ve konuyu daha fazla uzatmamak için "Ederim," diye mırıldandım. Beril için belki şekeri azaltabilirdim.
Biraz çabalarsam iki buçuk şekerle de idare edebilirdim sanırım.
Birkaç dakika sessizce kahvelerimizi içtikten sonra Beril, bir anda heyecanla "Aa," diyerek bana döndü. Kaşlarımı merakla havalandırarak ona baktığımda "Annem ne zamandır seni yemeğe çağırmamı söyleyip duruyor," dedi ve elinde tuttuğu kupayı kucağına indirerek devam etti. "Son zamanlarda aklım pek yerinde olmadığı için tabii sana söylemeyi unutuyordum."
