10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Uzun zaman oldu ama ben sonuncu Mert Atalay bölümünü getirdim. Bir parça buruğum, bu yüzden bölümün tatlılığıyla avunmaya çalışıyorum.🥺
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen, keyifli okumalar.🥀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatım ikiye ayrılıyordu; Beril'den öncesi vs. Beril'den sonrası.
Bunun farklı versiyonları da olabilirdi tabii; yalnızken ben vs. Beril yeniden hayatıma girdikten sonra ben, gibi. Çoğalır, çoğalır ve çoğalırdı ancak tek bir şey değişmezdi.
Beril.
Hayatımın öznesi.
Hayır, hayatımın ta kendisi.
Birbirine âşık olan çiftleri izleyerek geçmişti ömrüm. Annemle babamdan başlayıp tanıdıklarıma, hatta en yakın arkadaşlarıma kadar uzuyordu bu liste. Onları izlerken şaşırmadan edemezdim, yaptıkları ve söyledikleri şeyler bazen çok saçma gelirdi. Saçma, değişik, tuhaf, yapılmaması gereken... Bu tür kelimelerle adlandırırdım yaptıkları şeyleri. Bulundukları mertebeye ulaşmamın da imkânsız olduğunu düşünürdüm. Çünkü ben severdim; herkesi severdim, çok severdim, hatta körü körüne severdim ama onlar gibi de sevemezdim.
Ta ki kızıl saçlı, yanaklarında koca goncalar olan bir kız hayatıma tekrar girene dek.
Ben, gerçekten âşık olana dek...
Mesela şimdi yanımda uzanan kadından çıkan sıkıntılı nefes seslerini dinliyordum. Benim uyuduğumu sandığından fazla kıpırdanmamaya çalışıyordu ancak soluğunun ne anlama geldiğini tanıyacak kadar çok zaman geçirmiştim onunla. Rahatsız olduğu bir şeyler vardı ve ben ne olduğunu da biliyordum ancak kendi ağzıyla itiraf etmesini istiyordum. Lakin inatçıydı. Sözünden dönmüyordu ve her zamanki gibi küçük şeylere takılıyordu.
En nihayetinde oflayarak doğrulmaya çalıştığında kolumu uzatıp şişkin karnına yaslayarak onu durdurdum. Hareketim onu hafifçe irkiltti ve muhtemelen uyanık olup olmadığımı kontrol etmek için başını arkaya çevirip bana baktı. Göz göze geldik. Uyandın mı, diye sormadı. Çünkü o da hiç uyumamış olduğumu bilecek kadar iyi tanıyordu beni.
"Sonunda pes ettin, değil mi?" diye sordum nazikçe. "Annenlerin aldığı tatlıdan kalanları yemek için mutfağa gidecektin."
Dudaklarını büzdü. "Beni bu kadar iyi tanımandan bazen nefret ediyorum."
İnce geceliğinin üzerinden sekiz aylık karnını okşayarak sokuldum ona. "Hayır, tam tersine buna bayılıyorsun," diyerek dudaklarımı çıplak omuzlarına bastırdım. Hamilelikte aldığı kilolar vücudundan ziyade suratına toplanmıştı ve bundan nefret ediyordu. Oysa ben tombul yanaklarını öpmeye bayılıyordum, bana inanmıyordu.
