10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Uzun zaman oldu görüşmeyeli, umuyorum iyisinizdir. Değilseniz de bu bölüm sayesinde pamuk gibi olursunuz diye düşünüyorum 🥺
Koray ve ileriki hayatı çok merak edildiği için bu bölümü onlara ayırdım, keyifle okuyun lütfen. 🌺
Oy ve yorumlarınızı ihmal etmezseniz çook sevinirim. ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Asel-
Saçlarıma vuran kısa nefesler eşliğinde gözlerimi yeni bir güne aralığımda karşılaştığım şey bir âdemelmasıydı. Dudaklarıma huzurlu bir gülümseme yerleşirken gözlerimi usulca yumdum ve Koray'ın alnıma değen çenesinin baskısını hissederken kokusunu içime çektim. Onunla aynı yastığa baş koymaya ve hatta her güne onunla başlamaya alışmış olmam gerekiyordu belki ama bunu yapamıyordum. Belki de alıştığım konusunda kendimi ikna etmek istemiyordum, çünkü büyüsünün kaybolmasından korkuyordum.
Samsun'daki nikâhımızın ardından Simge'nin jesti neticesinde Koray'la birlikte onun üniversite hayatını geçirdiği eve taşınmıştık. Gerçi buna taşınmak bile denemezdi. Yaklaşık dört ay kalabilmiştik o evde. Koray'ın okulu bittiğindeyse herkesle vedalaşıp Ankara'ya gelmiştik. Bu vedalaşma normal bir vedadan daha kolay olmuştu, çünkü yarınki düğünümüze geleceklerini bildiğimiz için uzun uzun sarılıp ağlaşmaya gerek duymamıştık. Gerçi ben hormonlardan dolayı her sarıldığım kişide salya sümük ağlamıştım ama konumuz bu değildi tabii.
Ankara'ya geleli neredeyse bir ay olacaktı ve ben bu kısacık sürede yeni evimize de Perihan annenin her gün tabak tabak yemeklerle kapımı çalmasına da öyle bir alışmıştım ki kendime hayret edemeden duramıyordum. Evet, Koray'la birlikte yaşamaya Simge'nin evine taşındığımız süreçte alışmış ve bunun bana ne kadar iyi geldiğine bizzat şahitlik etmiştim ama oradayken kendimi misafir gibi hissetmekten alıkoyamıyordum da. Ayrıca Gülsüm teyzeden ayrılmış olmam da beni epeyce üzmüştü ve sanırım bu yüzden Ankara'ya gelince Perihan annenin ilgisine bir arsız gibi yapışıp kalıvermiştim.
Tabii bunda etkili olan bir diğer neden de anne ve babama olan özlemimin bir hayli artmış olmasıydı.
Koray'ın kollarında olmak oldukça huzurlu ve konforluydu ancak karnımdan gelen gurultulara daha fazla karşı koyamayacaktım. Özellikle son iki aydır iştahım öyle bir artmıştı ki kısa sürede birkaç kilo almıştım. Hatta sırf bu yüzden gelinliğime sığamayacağımı söyleyip Perihan annenin kucağında küçük bir çocuk gibi ağlamıştım. Ancak o öyle yüce gönüllü bir kadındı ki bana büyük bir şefkat ve merhametle kol kanat germiş, özel bir terziyle anlaşarak gelinliğimi benim içine girebileceğim şekle getirttirmişti. Öyle ki küçük bir kavundan hallice olan göbeğim dikkatli bakılmadıkça belli olmuyordu.
