10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Bölüme geçmeden önce birkaç şey söylemek istiyorum. Önceki bölüme olan ilginiz beni hem mutlu etti hem de üzdü. Yani madem elleriniz oy vermeye veyahut yorum yapmaya yarayabiliyor, niye kullanmıyorsunuz be canımın içleri... Sizi ortaya çıkarmak için illa birilerine bir şey mi yapmam gerekiyor?
Eğer öyleyse benim için hava hoş, nasıl olsa karakterim bol. Her bölüm birine bir şey yapabilirim yani... 😂
Umarım, tehdidim gerekli yerlere ulaşmıştır ;)
Hazır çıtayı arttırmışken bol bol yorum ve oy bekliyorum. Düşürürseniz küserim ona göre...
Keyifle okuyun!🎀
🎶Sezen Aksu ~ Yetinmeyi Bilir Misin?
🎶Gökhan Türkmen ~ Bile Bile Yandı Yüreğim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[Beril'den]
"Sakın peşimden gelme, güvenli bir yerde beni bekle."
Onun ağzından duyduğum son şey olmuştu bu cümle. Beklememi söylemiş ve cevap vermeme bile izin vermeden koşarak ayrılmıştı yanımdan. Beni nasıl bir halde bıraktığından haberi olmadan, onun arkasından nasıl baktığımı görmeden gitmişti. Elimi uzatıp durdurmak istemiştim onu, gitmemesini söylemek istemiştim. Benimle kalmasını istemiştim ama bu çok bencilce bir istekti ve o, bunu asla kabul etmezdi. Sevdiklerinin başı beladayken hiçbir güç tutamazdı onu.
Çünkü o gerçek bir kahramandı.
Sadece benim değil, tüm sevdiklerinin kahramanıydı Mert.
Kopan çığlıkları, koşarak uzaklaşmaya çalışırken bana çarpanları umursamadan gözden kaybolana kadar baktım onun arkasından. Kalbim endişeyle çırpınıyordu. Birine bir şey olacak diye ölesiye korkuyordum ama en çok onun için korkuyordum.
Ne yapmak istediğime, daha doğrusu ne yapmam gerektiğine karar vermeye çalışırken koluma sarılan elle irkildim ve istemsizce bir adım gerileyerek bana dokunan kişiye baktım. Ah, sınıfımdan bir kızdı. Simasına aşinaydım ama adını bilmiyordum.
"Niye duruyorsun burada?" diye sordu çatık kaşlarının altından. Nefesi telaşlıydı, yanıma koşarak geldiği her halinden belli oluyordu. "Acilen okuldan çıkmamız gerekiyor!"
Gözlerimi birkaç saniye boyunca gözlerinde tuttuktan sonra ani bir kararla iki yana salladım başımı. "Olmaz, çıkamam ben."
Kız, sözlerimin ardından hayretle kolunu benden uzaklaştırdıktan sonra "İyi misin sen?" diye sordu. "Ne demek, gelemem? Gelmeyip de ne yapacaksın?"
Kararlı bir ifadeyle tekrar başımı sallayarak "Gelemem işte, sen git," dedikten sonra önüme döndüm ve kolumdaki çantamın askısına sıkı sıkıya sarılarak koşmaya başladım. Onları burada bırakıp gidemezdim. Aklım ve kalbim buradayken ayaklarımı nasıl ters istikamette ilerletebilirdim?
