PSİKOZLAR

66.Bölüm ~2 ŞOVALYE,1 PRENSES~

(Medya: Samet, Asena ve Barlas)

Asena Eda'dan...

Barlas kolumdan tutmuş beni sürüklerken hiç bir şey diyemiyordum. Cesur'un gerçek amacı ne diye düşünüyordum. Ece ile en son tartışmıştım ve ona kaba davranmıştım şimdi ise onun için endişeleniyordum. Doğukan'ın Ece'yi getireceğinden emindim. O yüzden içim biraz da olsa rahattı.

Barlas durunca ben de durdum ve Barlas'a baktım. "Asena neyin var?" dedi Barlas mavilerini bana dikerek. "İyiyim." dedim ve kolumu Barlas'dan kurtarıp yürüdüm. Kafam karışıktı ve mantıklı düşünemiyordum. Her şey iç içe girmişti. Bir şeyi çözdüm derken bir tane daha sorun çıkıyordu. Kendimi bu konuda suçlu hissediyorum. Her şey benim yüzümden başlamıştı. Ben demiştim Berkan'a biz yardım edelim diye. Eğer ben Berkan'a yardım teklifinde bulunmasam her şey daha değişik olabilirdi. Belki kızlar sevdiği kişilerle birlikte olurdu ama ben bunu engellemiştim. Benim yüzümden bir sürü olaya katlanmışlardı.

Kendimi suçlu hissediyordum...

Hem de çok...

"Asena sen beni dinlemiyor musun?" deyince Barlas düşüncelerimden ayrılmak için kafamı sağa sola salladım. "Özür dilerim. Aklım başka yerdeydi." dedim yola bakarken. "Özür dileyecek bir şey yoktu. Şaşırtıyorsun beni Asena." dedi Barlas. Barlas'a cevap vermeyip iç çektim. "Aklın neredeydi?" dediğinde ona baktım. "Her şeyin sorumlusu benim galiba." dedim. Barlas kaşlarını çatıp "Nasıl yani?" dedi. "Her şey benim yüzümden mahvoldu." dedim gözlerimin dolmasına engel olamayarak. Bu sıralar çok duygusaldım. Ben kimse için ağlamayan bir kızdım ama şimdi arkadaşlarım için ve sevdiğim adam için ağlıyordum.

"Asena senin gözlerin mi doldu?" dedi Barlas şaşkınca. Barlas'a cevap vermeyip anahtar ile evin kapısını açtım. "Geç içeriye." dediğimde Barlas şaşkınlıkla bana baktı ve içeriye geçti. Şaşırması normaldi. İlk defa onu eve davet ediyordum. Ben de içeriye geçip kapıyı kapattım. Barlas anlamamış bir suratla bana bakıyordu. Barlas'ın kolundan tutup odama çıkardım. Yaptıklarıma ben de şaşırıyordum ama onu yanımda istiyordum.

Odama girdiğimizde "Ne yapıyorsun Asena?" dedi Barlas şaşkınlıkla. Odamın ışığını açmamıştım. Perdemin bir kısmı açıktı ve açık olan kısmından ay ışığı yansıyordu. Barlas'a cevap vermeyip bırakamadığım kolunu çekiştirip yatağa doğru gittim. "Uzan." dediğimde Barlas yorganı kaldırıp yatağa uzandı. Barlas uzandığında ben de onun yanında yattım. Barlas kolunu kafamın altına geçirip kendine yaklaştırdı. Ben de Barlas'a sarıldım.

"Anlatacak mısın?" dedi Barlas. "Bu sıralar kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Bütün yaşadıklarımız benim suçum. Ben olmasaydım böyle bir olay yaşamayacaktık." dedim ve burnumu çektim. "Kızlar az şey yaşamadı. Kumsal'ın aldatılmaları, Alesya'ya araba çarpması, Asu'nun Berkan ile çıkması ve sonradan ihanete uğraması... Bunların hepsi benim suçum gibi. Hepsinin nedeni benim galiba." dedim başımı kaldırıp Barlas'a baktım. Gözümden yaş dökülünce Barlas baş parmağıyla göz yaşlarımı sildi. "Seni böyle görmek hoşuma gitmiyor ama kendini ağlayarak iyi hissediyorsan ağla." dedi Barlas ve yüzümü okşadı. Barlas'ın eli yüzümdeyken gözümü kapadım ve sessizce ağlamaya başladım. "Ağlarken rahatlayamıyorum, kendimi kötü hissediyorum, güçsüz hissediyorum." dedim ve gözümü açtım. Göz yaşlarım yüzünden etrafı buğulu görüyordum. Barlas göz yaşlarımı tekrar silerken kulağıma doğru eğildinde Barlas'ın etkisiyle gözlerimi kapadım. "Hayatımda gördüğüm en güçlü kızsın." dedi Barlas ve geri çekildi. Barlas'ın geri çekilmesine izin vermeden yanağını öptüm. Barlas'ın gözlerinden kısa bir şaşkınlık geçtikten sonra Barlas bana eğilip yanağımdan öptü. Gözlerimi kapadım ve anın tadı çıkardım.