Dance With Me|| Harry Styles FanFiction✔️

💫41💫

Diana's Pov :

§Κενη. Αυτο νιώθω τωρα. Κενη, βλεμμα απλανές, καρδια ραγισμενη, δάκρυα καυτά. Είμαι κενή. Νομίζω πως δεν έχω συναισθήματα. Αν με ρωτήσεις αν νιώθω θλιμμένη θα σου απαντήσω πως όχι, μα αν με ρωτήσεις κι αν νιώθω χαρούμενη, το ίδιο πάλι θα σου πω. Κανονικά έπρεπε να ειμαι ευτυχισμένη, τον ειδα μετα απο τοσα χρόνια, ειδα το πανέμορφο χαμόγελο του, χορεψα μαζι του χωρίς να γνωρίζω οτι ειναι αυτος. Άδειασα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μετά το χωρισμό μας δεν έπεσα να πεθάνω, δεν το πήρα κατάκαρδα, δεν έκλαψα καν. Είπα απλώς πως η ζωή προχωράει και δεν μπήκα στη διαδικασία να αναλύσω τη στάση σου. Παραδόξως δε με πείραξε. Θα 'λεγε κανείς πως όλο αυτό είναι συσσωρευμένος θυμός και συναίσθημα που αρνούμαι να εκφράσω, μα πίστεψέ με, δεν είναι. Το απόλυτο κενό θα μπορούσε κι αυτό να είναι συναίσθημα; Από τη μια ανυπομονώ να έρθει η μέρα που θα ξανανιώσω κάτι, κι ας είναι πίκρα, απογοήτευση, ζήλια, θυμός. Ανυπομονούσα, δεν ανυπομονώ πλέον. Μα τον εχω μπροστά μου. Με σαρκα και οστά. Με κοιτάει, νιώθω το βλέμμα του πανω μου. Με καίει, με παρατηρεί με αφοσίωση. Επικρατεί στη ζωή μου μια ανυπόφορη απάθεια. Τίποτα δε μ' ενοχλεί, τίποτα δε μ' ενθουσιάζει. Προσγειωθηκα, προσγειώθηκα πολύ απότομα. Δεν ήμουν έτσι, ήξερα ακριβώς τον τρόπο όπου έπρεπε να εκφράζω τα συναισθήματα μου. Πονούσα, μα εγω το διάλεγα. Ηταν στην φύση μου να νοιάζομαι περισσότερο για τους άλλους παρα για τον ιδιο μου τον εαυτό. Ηταν, χρόνος αόριστος, χρόνος παρελθοντικος.

"Είσαι καλά;" με ρώτησε εμφανώς ανήσυχος.

§Το πρόσωπο μου εχει χλωμιασει, ακούω την καρδια μου να χτυπά σαν τουμπελέκι. Παλαμες κρύες και ιδρωμενες. Τρεμω, τρεμω στην ιδεα οτι μπορεί να με αναγνωρίσει. Και μετά τι; Θα εξαφανιστεί για ακομη επτα χρονια;

Με ξέχασε, αν πραγματικά με αγαπούσε θα με αναζητούσε. Θα εβαζε κατω τον εγωισμό του και θα με έψαχνε. Έστω ενα τηλεφώνημα, ενα μήνυμα, ενα γραμμα. Τι λεω; Ακριβώς το ίδιο δεν έκανα; Αδιαφορησα. Απογοητευτηκα και τα παρατησα. Κατεβασα τιν διακόπτη της ανθρωπιάς και του ερωτα. Επελεξα να ζω μια ζωη βγαλμένη απο κάποιο παραμύθι της Disney. Μα ζουμε σε ενα σύγχρονο παραμύθι, χωρίς χαρουμενα τέλη, μόνο πληγωμενες καρδιές.

"Συγγνώμη μα πρέπει να φύγω" ειπα γρήγορα χωρίς να εχω το κουράγιο να τον κοιτάξω.

"Που νομιζεις οτι πηγαίνεις Diana;" αρπαξε το χερι μου και με κολλησε πανω του.

§Αυτη η επαφή. Μου προκαλεί αναστάτωση, εσωτερικά και εξωτερικα. Θυμαμαι τον εαυτό μου να λιώνει σε καθε αγγιγμα του, μα πλέον δεν ξέρω τι σκατα αισθανομαι. Μίσος, αγάπη, απάθεια, χαρα ή μήπως τίποτε;

" Θα σε αναγνωριζα πάντα Di. Ο τρόπος που το σωμα σου λυκνιζεται στον ρυθμό της μουσικής σε πρόδωσε. Και τα ματια σου. Ματια σαν κινούμενες θάλασσες."

"Γιατί επέστρεψες; Πως στο διαολο βρέθηκες εδω, στο συγκεκριμένο παρτι;" του επιτεθηκα λεκτικά.

"Δεν το ήξερα καν οτι θα έρθεις. Ηρθα με τον κολλητό μου επειδη εδω ειναι η γκομενα του. "

Ορίστε;

" Πες μου οτι δεν εισαι ο φίλος του Alex απο το Λονδίνο " το αιμα ειχε ηδη φτασει στο κεφάλι

Ολο αυτο ειναι μια καλοστημένη φαρσα ετσι;

" Πες μου οτι δεν είσαι η γκομενα του"γελασε πικρα καθως προφερε την λέξη 'γκομενα'

" Ω ναι, ειμαι η κοπέλα του "τονισα την λεξη κοπελα.

Σιχαινομαι να ακούω την λέξη γκόμενα. Κανει την γυναίκα αυτοματα να αισθάνεται κατώτερη, ασήμαντη, λες και ειναι ενα αντικείμενο όπου ο άντρας μπορεί να την εχει συνέχεια μαζι του και να την εκμεταλλευεται σαν ενα παιχνίδι. Υπάρχουν τόσα ουσιαστικά, δηλαδή είναι δύσκολο να την αποκαλέσει κοπέλα του, κορίτσι του, ζωη του; Τι στο διαολο, γυρνάμε στις εποχες της κατοχής;

"Αυτο δεν το περίμενα να πω την αλήθεια. Μου ηρθε κάπως ξαφνικό" τον ακουσα να μουρμουριζει αλλα δεν εδωσα περισσότερη σημασια.

"Άλλαξες" σχολιασα την μεγαλη αλλαγη στα μαλλιά του αλλα και στο σωμα του.

Τα μακρυά του μαλλια πλεον δεν υπήρχαν. Τα ειχε κουρεμένα κοντά, μόνο η φράντζα του ηταν μακρυα. Το στερνό του ηταν πλεον καλυμμένο με περισσότερα τατουάζ, ενω δυο περιστέρια ξεπροβαλλαν απο το ελάχιστα ανοιχτό του πουκάμισο.

"Πέρασαν επτα ολόκληρα χρόνια Di. Χρειαζόμουν μια αλλαγή, έπρεπε να προχωρήσω όπως έκανες και εσύ." ξαφνικά ενιωσα ενοχη.

Μα γιατί;

"Δεν σου πανε τα κοντά μαλλιά" του είπα γελώντας πίκρα καθώς ενιωσα τα ματια μου να γεμίζουν με δάκρυα.

"Το ξέρω, αλλα δεν είχα κάποιον δίπλα μου να με εμποδίσει απο αυτό το τραγικό λαθος. Μα ειναι μαλλια, κάποτε θα επανέλθουν στο κανονικό τους μηκος."

" Εισαι πιο χαλαρος απο τοτε"

"Οι καταστασεις με οδήγησαν"