Dance With Me|| Harry Styles FanFiction✔️

💫35💫

Diana's Pov

§ Έχει κιόλας περάσει ένας μήνας ή καλύτερα τέσσερις βδομάδες.Πότε πρόλαβαν;Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα...

Κυοφορώντας ένα πλάσμα, κυοφορείς συναισθήματα, όνειρα και καλοδέχεσαι μια καινούργια πλευρά του εαυτού σου που ξεκινάει να ανθίζει. Τα όνειρα πρωταγωνιστούν σε φαντασιακό επίπεδο αλλά οι καθημερινές ψυχικές αλλαγές σε συνδυασμό με τις σωματικές, φέρνουν πιο κοντά την ανάγκη να γίνει η φαντασία πραγματικότητα.Η αποβολή στην κύηση παρεμβαίνει με δύναμη στην ολοκλήρωση και πραγμάτωση της ψυχοσωματικής διαδικασίας. Το σώμα ξαφνικά αδειάζει κι η ψυχή τραυματίζεται. Η αποβολή είναι πένθος ψυχής. Το σώμα που τροφοδοτούσε το αγέννητο πλάσμα και το μεταμόρφωνε σε μικρό άνθρωπο, ξαφνικά αδειάζει κι η εμπιστοσύνη στο σώμα κλονίζεται. Η ψυχή που είχε χρωματίσει την ύπαρξή της με προσμονή κι όνειρα, ξαφνικά γεμίζει ενοχές. Ο αποχωρισμός είναι επώδυνος, το τραύμα πονάει και οι ενοχές δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την ίασή του.Η αποβολή στην κύηση είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο αλλά η μητρότητα είναι μια ξεκάθαρη νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο. Χρειάζεται όμως εμπιστοσύνη στο σώμα, κουράγιο στην ψυχή κι ηρεμία. Πράγμα αδύνατον...

" Είσαι εσύ το φως..." ψιθυρισα πάνω από το υπερηχογραφημα με τα δάκρυα να ρέουν σαν το νερο στην θάλασσα.

§Ξύπνησα σήμερα το πρωί με φριχτους πόνους στην κοιλιά μου. Το σεντόνι είχε γεμίσει αίματα, και το μόνο που ηχούσε σε όλο το σπίτι ήταν οι κραυγές μου. Κραυγές πόνου και θλίψης. Δεν τα κατάφερα, για ακόμη μια φορά αποδείχτηκε πως δεν είμαι ικανή και έτοιμη για τίποτα. Οι γονείς μου είναι συντετριμμενοι, τα αδέρφια μου το ίδιο. Εγώ; Εγώ είμαι κενή. Νομίζω πως δεν έχω συναισθήματα. Αν με ρωτήσεις αν νιώθω θλιμμένη θα σου απαντήσω πως όχι, μα αν με ρωτήσεις κι αν νιώθω χαρούμενη, το ίδιο πάλι θα σου πω.Άδειασα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μετά το χωρισμό μας δεν έπεσα να πεθάνω, δεν το πήρα κατάκαρδα, δεν έκλαψα καν. Μα τώρα; Μετά την απώλεια του παιδιού μου, αυτο το αγνό πλασματακι που το αγάπησα απο την αρχή, είμαι ράκος. Περιφερομαι μέσα στο σπίτι σαν ζωντανή νεκρή. Τίποτα να μη με απασχολεί, τίποτα να μη με ενοχλεί, τίποτα να μη με επηρεάζει. Και τώρα ξαφνικά ψάχνω απεγνωσμένα κάτι να κλονίσει το νευρικό μου σύστημα, να βρεθεί ένας τρόπος να αντιδρώ πλέον στα ερεθίσματα ενεργητικά και να μην κάθομαι παθητικά να τα παρατηρώ να περνάνε, να δώσω κάπου ό,τι απέμεινε από μένα, ακόμα κι αν ξέρω πως θα πληγωθώ. Θέλω να βρεθεί επιτέλους αυτός ο κάποιος που θα μου ξυπνήσει τον παλιό μου εαυτό. Κι ας μην είναι έρωτας. Ας είναι φίλος, γνωστός, περαστικός...