Dance With Me|| Harry Styles FanFiction✔️

💫10💫

Diana's Pov :

§Κάποτε φτάνει εκείνη η στιγμή που επιβάλλεται να ανοίξεις τα χαρτιά σου και να πεις την ιστορία σου. Βλέπετε, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα γενικό πάρε-δώσε. Αν θέλεις να σε εμπιστεύονται, πρέπει εσύ πρώτος να εμπιστευτείς.Την έμαθες την ιστοριούλα. Την έχεις πει πολλές φορές, άλλωστε. Δε σου δημιουργεί καν αίσθηση πλέον. Κάποια κομμάτια σου είναι αδιάφορα, κάπου κομπιάζεις. Ξέρεις τι προκαλεί εντύπωση σ' εκείνα που λες, ξέρεις και τι θα περαστεί αδιάφορο. Τα λες μ' εκείνον τον ήρεμο τόνο του τετελεσμένου, που έχει ολοκληρωθεί κι έχεις συμφιλιωθεί μαζί του.Και κάπου εδώ γελάμε. Θα θέλαμε πολύ να ήταν έτσι τα πράγματα, αλλά προφανώς και δεν είναι. Όπως όλα τα πράγματα σ' αυτή τη ζωή, περιπλέκονται και περιπλέκουν κι εμάς μαζί τους. Βλέπετε, άνθρωποι είμαστε. Και λάθη κάνουμε. Βασικά, κυρίως λάθη κάνουμε. Οπότε το παρελθόν μας είναι ένα ωραίο πλέγμα της συλλογής των λαθών μας. Κι υπάρχουν λάθη που αποδεχόμαστε. Κι είμαστε σε ειρήνη μαζί τους. Αυτά είναι και τα λάθη που δε μας ενοχλεί να συζητήσουμε και να αναφέρουμε.Υπάρχουν, όμως, κι εκείνα τα άλλα. Τα σημεία που αμαυρώνουν το ωραίο παρελθόν μας. Κι είναι εκείνα που ευχόμαστε να ξεχνούσαμε. Που κρύβουμε στα πιο σκοτεινά συρτάρια της μνήμης μας κι ευχόμαστε να μην αποκαλυφθούν ποτέ. Κι είναι εκείνα που προφανώς και δεν αναφέρουμε. Τα προσπερνούμε με μια ωραιότατη, προσποιητή άνεση και προχωράμε στο επόμενο κεφάλαιο.Εξήγησέ μου, μπας και βρούμε άκρη. Πώς; Πού; Ποιος; Γιατί; Εμένα δε με σκέφτηκες καθόλου; Πως είσαι υπόλογος για κάποια εκδοχή σου στο μέλλον; Πως με άφησες στο έλεος των πράξεών σου;>>Κι ο μονόλογος του καθρέφτη τελειώνει κάθε φορά άδοξα. Χωρίς απαντήσεις και χωρίς λύσεις. Αναγκάζεσαι, λοιπόν, να κρύβεσαι. Απ' τον εαυτό σου και τον υπόλοιπο κόσμο. Τι πειράζει, δηλαδή, αν δε μαθευτεί ποτέ; Κι εκείνοι που το ήξεραν, κάποτε θα το ξεχάσουν. Ίσως κάποτε το ξεχάσεις κι εσύ. Και θα 'ναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Τέλος καλό, όλα καλά και ζήσαμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα. Το παρελθόν μας το κουβαλάμε μαζί μας. Παντού και πάντα. Δε διαγράφεται, δεν ξεχνιέται. Κι από όλον τον κόσμο να ξεχνιόταν, από μέσα μας δε θα έβγαινε ποτέ. «Ό,τι είναι παρελθόν είναι πρόλογος» λέει ο Σαίξπηρ.

"Di, αν δεν είσαι έτοιμη δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Θα περιμένω όσο χρειαστεί για να μου ανοιχτεις" μου είπε ο Harry.

"Αν δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ" του απάντησα και πήρα μια βαθιά ανάσα.