Dance With Me|| Harry Styles FanFiction✔️

💫31💫

Diana's Pov :

§Περιμενω εδώ και ώρες σαν την χαμένη στο αεροδρόμιο. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ξόδεψα όλα τα χρήματα μου για να βγάλω ένα αεροπορικό εισιτήριο. Έπρεπε όμως. Δεν είχα ούτε την όρεξη αλλά ούτε το κουράγιο να μείνω σε ένα σπίτι με κάποιον που έπαιξε μαζί μου, με εκμεταλλευτηκε και ταυτόχρονα πηδουσε άλλες. Νιώθω φτηνή. Νιώθω απαίσια, πνίγομαι στις ίδιες μου τις σκέψεις. Βασανιζομαι στο ίδιο το μυαλό μου. Σιχαίνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Είχε δίκαιο, από την αρχή είχε δίκαιο. Έπρεπε να ακούσω τις συμβουλές του Thomas, έπρεπε να μείνω μακρυά από αυτό τον άνθρωπο. Γαμωτο, πως κατάφερα να ερωτευτώ κάποιον που από την αρχή ήθελε να με καταστρέψει; Γιατί ήμουν τυφλή, δεν έβλεπα την αλήθεια, φοβόμουν να την δω. Φοβόμουν την μοναξιά. Και ακόμη το κάνω, την τρέμω για την αλήθεια. Μοναξιά. Μια λέξη τόσο απλή αλλά με τόσο βαθύ νόημα. Κάποιους τους αρέσει η μοναξιά, κάποιους άλλους τους σκοτώνει. Και δυστυχώς ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Στην κατηγορία που οι άνθρωποι έχουν μάθει από πρώτο χέρι τι θα πει <ΜΟΝΑΞΙΆ >. Δυστυχώς πονάει τόσο πολύ. Πονάει να χαμογελάς ψεύτικα και μέσα σου να ουρλιάζουν οι δαίμονες της ψυχής σου. Είμαι συνηθισμένη όμως. Έχω μάθει να είμαι στο περιθωριο και να με ξεχνάνε. Δεν με πονάει τόσο πια. Αλλά πλέον είμαι μόνη μου, έχασα την μάχη με τους δαίμονες μου. Έχουν πολιορκισει όχι μόνο το μυαλό μου μα και την ψυχή μου. Που πήγαν οι μέρες που χαμογελούσα, γελούσα δυνατά χωρίς να με νοιάζει;Που πήγαν οι μέρες που με έκανε να χαμογελάω; Κάποτε δήλωνα αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του, πλέον δηλώνω πως δεν θέλω να τον ξαναδώ. Δεν ανέχομαι την απιστία, την λύπηση και την αδιαφορία. Και δυστυχώς, δεν τα σεβάστηκε.

"Οι επιβάτες της πτήσης με αριθμό 124 προς Λονδίνο, παρακαλούνται να επιβιβαστουν στον αερολιμένα με αριθμό 12.Σας ευχόμαστε ένα ευχάριστο και ασφαλές ταξίδι"

Γυρίζω πίσω, μόνιμα πλέον...

[...]

§Το αεροπλάνο έχει λίγα λεπτά που προσγειώθηκε και περιμένω με ανυπομονησία να δω ξανά την μητέρα μου έπειτα από τρεις μήνες. Εκείνη με κουβαλούσε εννέα μήνες στην κοιλιά της, ένιωσε το πρώτο μου καρδιοχτύπι, την πρώτη κίνηση των ποδιών μου . Εκείνη υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που με κράτησε με αγάπη στην αγκαλιά του, μου έδωσε τροφή απ' το σώμα της, με φίλησε στο μέτωπο, σε λάτρεψε.Η μητέρα μου με αντιμετώπισε ως ένα θησαυρό όταν ήρθα στη ζωή της, δεν ήμουν μόνο η γενετική συνέχειά της, το σπλάχνο της, ήμουν εκείνο το άτομο που την πήγε παραπέρα, την εξέλιξε ως άνθρωπο και ως γυναίκα. Η μητρότητα δεν είναι απλώς ένα γεγονός, είναι μια νέα φάση ζωής. Είναι η μετουσίωση της αγάπης κι ο δίαυλος για μια νέα ζωή. Από μικρή, κάθε φορά που κάτι με στενοχωρούσε, ανούσιο πιθανότατα αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία, ξάπλωνα στο κρεβατάκι μου, με πλησίαζε η μαμά μου και με καθησυχαζε πως όλα θα πάνε καλά. Θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα εκμυστηρευτω κάτι σοβαρό κι ο τελευταίος που θα στενοχωρήσω.Είναι πάντα υπερπροστατευτική και βάζει χίλιες δυο, κακές σκέψεις στο μυαλό της. Ανησυχεί με το παραμικρό και με πρήζει με τις υποθέσεις της και τις συμβουλές της. Είναι ο μόνος άνθρωπος που νοιάζεται πραγματικά για εσένα χωρις να ζητάει ανταλλάγματα.