Annemi kaybedişimin üzerinden, sadece iki ay geçmişti.
Bu iki ay beni oldukça değiştirmiş, hayata bambaşka bakmamı sağlamıştı. Ölüm vardı bir kere. Bugün gördüğünü yarın görememek vardı. Hayat boş kaprisler ve saçma kalp kırıklıkları için uygun bir yer değildi.
Buna uygun yaşamaya çalışıyor, hayatımın her anında bu gerçekliğin yüzüme vurmasını sağlıyordum.
Ben sağlıyordum ama, ailemin geri kalanının bunu sağlayabildiğinden emin değildim. Babam kendini toparlayabilmek adına ülke dışına çıkmış, Giselle'de Cambridge'e gitmişti. Yalnızdım. Yapayalnız.
Oysa ki bizim birbirimize kenetlenmemiz gerekti.
Yine de bunlara kafamı takmamaya çalışıyordum ve Zayn'in yanımda olduğunu farkedip mutlu olmaya çabalıyordum. Zayn ve sevdiğim tüm arkadaşlarım yanımdaydı. Benimle beraberlerdi. Kafam dağılsın ve yüzümde ufacık bir tebessüm oluşsun diye ellerinden geleni yapıyorlar, beni bu ağır yükün altında tek başıma bırakmıyorlardı.
Elimde, onlardan gelen bildirimden dolayı titreyen telefonum, yine beni boş bırakmadıklarına işaretti.
Utah: şimdi size harika bi foto atıcam hazır mısınız
Daisy: hazırız kaptan
Utah: sizi duyamadım?????????
Daisy: HAZIRIZ KAPTANNNNNN
Utah: Ooooooooo
Utah: bradfordun içinde bir evdeeee yaşaarrrr
Utah: javaad malikkkk (daisy devam ettir)
Daisy: taam
Utah: derisi kapkara gören şaşşaarrr
Daisy: javaad malikkk
Utah: hiç durrmadan saçmalıklaar yaparr
Daisy: javaad malikkkk
Utah: javaadd maalikkkk
Daisy: javaad malik
Utah: JAVAAAADDD MAAALIIIKKKKKKKK
Utah: dü dü dü düt dürüt dürüt🎺
Utah:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
