Broken heart! (Voltooid)

~19

~Loubna

Ik opende me ogen en ik zag dat het overal wit was. Ik kneep me ogen samen om te zien waar ik was, maar het bleef nog steeds wit. Ik vroeg me af wat ik hier deed. Ik riep en gilde namen van me ma, pa, zusje en Lotfi, maar ik kreeg geen reactie. Ik voelde me zo eenzaam en ik begon te huilen en ik stopte maar niet. Tot opeens ik in de verte wat zag. Ik zag een soort gedaante hier naartoe lopen. Ik kneep me ogen steeds maar samen, maar ik kon niet goed zien wie het was, maar het sprak tot me "salam lieverd" en ik herkende die stem. Die stem die ik al een hele tijd wilde hoorden, die stem die ik zo gemist had en die stem die ik erg nodig had. Die stem van Hasna. Ik wilde van alles zeggen en ik wilde haar uitschelden, omdat ze me verlaten had, maar het enige wat uit mijn mond kwam, was "Hasnaaa?" En dat klonk erg schor. Ze was helemaal in het wit gekleed en opeens trekt ze die gewaad uit en zie ik haar gezicht weer. Haar mooie ogen en mooie lippen, haar krullende haren en licht getinte huid. Ooh, wat had ik haar gemist. Ik stond op, wat erg moeizaam verliep en liep naar haar toe. Maar elke stap die ik nam, leek alsof zij ook een stap naar achteren nam. En zo kwam ik nooit bij haar aan. Ik stak me hand naar haar uit, maar die reikte haar niet. Vervolgens keek ik naar de gronden toen legde ze haar vinger op mijn mond, als een bedoeling dat ik stil moest zijn. Ik keek op en ik zag haar voor me staan. Eindelijk kon ik haar weer een knuffel geven. Ik weet niet hoelang het duurde, maar voor leek het wel een eeuwigheid. Nu pas besef ik hoeveel ik haar gemist had. Ze begon te praten "het spijt me dat ik er niet voor jou was. Ik wilde er heel graag voor je zijn en ik was er ook. Ik zat altijd in jou hart, maar helaas niet naast je, maar Allah (swt) wilde mij bij Hem hebben. Het is nog niet jou tijd om te gaan, nog lang niet. Jij hebt heel veel te doen nog en jij kan nog heel veel bereiken. Volg je hart en denk aan elke stap die je neemt aan mij en wat ik zou zeggen!" En met die woorden verdween ze weer. Ik schreeuwde haar naam, maar ze kwam niet terug. Ze liet me weer achter, net als de rest. Opeens hoorde ik haar stem weer "ga terug en maak mensen gelukkig. Als je wakker wordt, maak je alvast 1 speciaal iemand erg gelukkig." Ik weet niet wie ze bedoelde, maar mijn nieuwsgierigheid wilde het wel snel weten, maar op de een of andere manier wilde ik toch hier blijven bij haar. Maar het kon niet en ik zou naar Hasna luisteren. Dit zou de laatste keer zijn dat ik haar zal zien en ik zal haar niet teleurstellen. Ik ging terug naar de plaats waar ik wakker werd en ik sloot mijn ogen. Enkele seconden daarna hoorde ik iemand huilen en tegen me praten. Ik wilde weten wie het was en ik besloot mijn ogen nog dicht te houden "Loubna, word alsjeblieft nog wakker. Ik kan niet zonder je en ik weet dat je er nog bent. Ik weet niet waarom, maar ik voel het op de 1 of andere manier. Ik kan nog niet iemand gaan verliezen. Je bent er nog. Ik weet het zeker!" En op dat moment, wist ik wat Hasna bedoelde en ik opende me ogen. Een gevoel van opluchting bereikte me. Het was Lotfi en toen hij zag dat ik wakker werd, was hij helemaal verbaasd. Het enige wat hij kon uitbrengen was "Subhana'Allah" en hij begon Allah (swt) helemaal te bedanken en daarna riep hij de dokter.

De dokter was blijkbaar ook diep geschokt, want hij werd helemaal bleek en hij nam enkele testjes af en hij zei dat alles goed was, maar dat ik wel moest rusten, want het had natuurlijk ook anders kunnen aflopen en ik had nog steeds die wond aan mijn achterhoofd, waar ik nog steeds last van heb. Hij zei "er bestaan dus wel wonders." Waarop ik antwoordde "natuurlijk bestaan die en zolang Allah (swt) er is, zullen die blijven gebeuren." De dokter was opeens stil en zei niets meer en liep vervolgens weg. Ik moest daardoor grinniken, maar dat was niet echt een goed idee, want ik begon opeens te hoesten en ik dacht niet na, wat ik deed en ik viel naar achteren zeg maar, waardoor ik met me hoofd tegen de rand van het bed aankwam. Auu, dat deed pijn. Inmiddels was het hoesten al gestopt, maar ik had echt opeens pijn in mijn hoofd. Lotfi zag dat er wat mis was en haalde vervolgens de dokter. De dokter kwam er vrijwel meteen aan en hij keek ernaar. Hij zei dat er niets ernstigs was en dat alleen de wond weer was opengegaan. Hij moest opnieuw worden gehecht. Ze zouden dat meteen doen, anders zou er misschien wel ergere schade kunnen ontstaan. En ze zouden mij dan ook pillen geven, die dan de pijn vermindert. En zo ging ik weer onder narcose, zodat zij het konden hechten. Na enkele uurtjes was de narcose uitgewerkt en opende ik voorzichtig me ogen. Er kwam een bonkende hoofdpijn tegemoet. Zachtjes gekreun is het enige wat uit mijn mond kwam. Ik hoorde wat mensen praten en toen ik keek, zag ik me ouders en Dunya staan. Er verscheen een glimlach op hun gezicht. Ook op die van mij. Ik wilde wat zeggen, maar er kwam niets uit mijn mond. Mijn moeder snapte het gelukkig, want ze knikte en vervolgens pakte ze mijn had vast. Ze wreef met haar duim over mijn handpalm. Ik kneep terug in haar hand en glimlachte daarbij. Dunya ging aan de andere kant van het bed staan en ze aaide me over mijn hoofd. Me vader die kwam er ook nog bij staan en hij lachte trots naar mij, maar toch zag je die verdrietige blik in zijn ogen. Die blik kwam door mij, want hij maakte zich zorgen over mij. Ik wilde dat niet, maar zo zijn mijn ouders gewoon. Ookal had mijn vader die verdrietige blik, ik voelde me toch gelukkig nu. Ik had al mijn familie bij me, wat wenste iemand nog meer? En toen dacht ik daaraan. Eigenlijk zouden hier nog 2 belangrijke personen moeten staan. De 1 kon er niet bij zijn, maar die zal altijd in me hart blijven en de andere zou er wel bij kunnen staan. De eerste was Hasna en de tweede persoon was..