Broken heart! (Voltooid)

~14

~Loubna

Me ouders waren later op de dag gekomen en ik had ze ook verteld over mijn plan. Ze vonden het niet leuk, omdat ik meteen weg zou gaan, maar ik wist ze te overtuigen. En sowieso zou ik niet nu gaan, want het zou pas nadat ik uit het ziekenhuis ontslagen zou worden en dat zou nog een tijdje duren, want mijn arm moest nog volledig beter worden, dus totdat het uit het gips is en al die stuff. Je weet wel en ik moest ook nog blijven, omdat ze me nog steeds op observatie willen en dat snap ik niet, want ik was al dagen wakker. Maar ik vond het wel best, hoefde ik tenminste de buitenwereld niet te zien, want dat zou ik nu echt niet aankunnen! Het enige wat hier mij niet bevalt is het eten, maar dat was allang bekend. Me ouders gingen 's avonds weg en wensten mij een goede nachtrust. Ik nam afscheid van ze en toen was ik weer alleen. Dit was tevens ook een nadeel, dat je 's nachts helemaal alleen bent. Ik had een hele goede nicht in België (Siham) en ik moest opeens aan haar denken. Ik kon ook daar naartoe gaan, voor een paar weekjes. Ze woonde in Antwerpen op zichzelf en ze was niet getrouwd, dus dat is wel leuk en het is weg van hier. Ik besloot om haar morgenochtend op te gaan bellen. Enthousiast om dit idee probeerde ik te slapen, maar het lukte niet echt, want ik was echt zo blij dat ik binnenkort waarschijnlijk wegkan. Uiteindelijk viel ik toch wel in slaap en hoopte ik op GEEN nachtmerries meer.

~

De volgende 2 weken ging het erg goed met Loubna. Ze herstelde snel en ze mocht morgen al naar huis en ze had geregeld dat ze bij Siham kon logeren voor 2 weken en ze vond het echt fantastisch, want ze had Siham al heel lang niet meer gezien en Antwerpen was echt een mooie stad, vooral kom te winkelen. Haar ouders vonden het ook goed en vooral omdat ze ook bij familie ging en niet zomaar zo'n vakantieplekje. Za3ma zodat Siham een beetje op Loubna kon passen. Ewa, ouders zijn zo. Mohiem, Lotfi was dus al op de hoogte en hij zou elke dag wel bellen om te kijken of alles goed was en hij zou vandaag nog langskomen. De school was ook al op hoogte gesteld door alle omstandigheden (dood van Hasna en dat ze in het ziekenhuis lag) en die begreep dat Loubna weg moest van hier en ze hadden haar nog 1 maand vrij gegeven. Dat was alles wat ze konden geven, want anders zou ze teveel missen en zou ze het niet meer kunnen halen. In de 1e maand zouden ze namelijk niet zoveel doen. Loubna was hier tevreden mee, want ze had nog 2 weken vrij, als ze terugkwam en dan zou ze genoeg tijd hebben om alles voor te bereiden. De dag dat ze terug zou komen, zou voor haar een nieuw leven beginnen en zonder Hasna en zonder Youssef. Tenminste dat hoopte ze..

~Loubna

Ik was echt blij dat ik morgen naar huis mocht. Ik zou overmorgen vertrekken naar Siham, want ik wou nog wel even bij mijn ouders blijven. Die hadden me natuurlijk erg gemist. Me arm deed gelukkig ook niet meer zoveel pijn. Het ging best wel snel, maar dat is zo omdat ik zoveel rustte, kon het er morgen af en ik was daar blij mee, anders moest ik met zo'n lompe arm al m'n tassen gaan sjouwen naar Siham en daar had ik dus geen zin in. Ik stond op om even naar de wc te gaan, want ik wilde er wel goed uitzien als Lotfi zou komen. Ik stond opeens stil, want ik begon te denken. Vind ik Lotfi nou leuk? Waarom wil ik er goed uitzien voor hem? Ik schudde deze gedachtes uit mijn hoofd, want ik was gewoon niet toe aan jongens. Tenminste nu niet, misschien ook wel nooit, maar toch ben ik wel blij met een vriend als hem. Hij steunt me tenminste en hij breekt me hart niet. Althans, dat hoop ik. Ik kwam terug van de wc en ik zag Lotfi al op mijn bed zit. Wejoow, hij zag er echt goed uit en vanaf hier leek hij echt op Youssef. Er rolde een traan over mijn wang. Het is al 2 maanden uit ofzo en nog steeds krijg ik hem niet uit mijn hoofd. Wat heb ik toch. Loubna, vergeet die jongen. Hij is een ***, want hij is eigenlijk de schuld van allemaal dit. Ik wist dat het zijn schuld niet was, maar het stelde me een beetje gerust om iemand de schuld te geven, terwijl het eigenlijk me eigen domme fout was. Ik had Zaki nooit moeten opbellen, maar saffi het is nu gebeurd en als ik het kon terugdraaien, dan had ik dat zeker gedaan, maar dat kan helaas niet. Dit is gewoon mijn 'el mektab' en ik moet het op de een of andere manier accepteren. Ik liep de kamer in en begroette hem met een hand en hij staarde me best wel aan. Door dat begon ik een beetje te blozen. Ik ging op het bed zitten. Hij liep weg en ik vroeg me af wat hij ging doen. Hooh, hij liep gewoon weg, zonder wat te zeggen.. Nou ja zeg, lekker aardig. Ik had het niet eens in de gaten, maar ik begon uit het niets te huilen. Ik snapte niet waarom, maar ik voelde me zo eenzaam. Het leek net of iedereen mij in de steek liet. Ik veegde me tranen weer weg en Lotfi kwam terug met een hele grote bos rozen. Hij keek me scheef aan en zei:

Lotfi: Waarom huil je ah mesgota, dacht je dat ik zomaar wegging ofzo?
Loubna: Hahahahaha, ja sorry. Ik vond het al vreemd en ik ben gewend dat mensen me in de steek laten, dus..
Lotfi: Maar lieverd, dat zou ik nooit doen. Ik haalde deze rozen uit mijn auto, want ik was ze vergeten. Het was als verrassing, snap je?
Loubna: Ja oke, maar volgende keer zeggen, anders word ik weer helemaal emotioneel.
Lotfi: Ja zal ik doen *Zei hij met een knipoog.
Loubna: Ewa zied, ga je die rozen nog geven of blijven ze alleen maar in je handen liggen?
Lotfi: Tuurlijk. Alsjeblieft mevrouwtje.

Hahahahahaha, ya gekke. Altijd als hij bij me was, vergat ik alle zorgen en vergat ik alles wat er was gebeurd. Dat vond ik zo fijn en hij deed ook zo lief tegen mij. De rest van de dag hadden we wederom weer gelachen en hij begon me de kieteldood te geven en ik hield het echt niet meer, totdat ik moest denken aan Youssef, hij gaf me ook de kieteldood bij onze eerste zoen. Waarom moest ik altijd aan hem denken, als ik met Lotfi was? Wejooow en ik duwde  Lotfi van me af. Hij keek me vragend aan en ik verzon een smoesje dat ik moe was en vroeg of hij graag wilde weggaan, zodat ik za3ma kon gaan slapen. Hij vond het wel goed en gaf me nog een kus op me voorhoofd en liep weg. Ik kroop onder me dekens en begon zachtjes te snikken. Waarom moest mij dit nou overkomen? Waarom kon Youssef gewoon niet bij mij blijven? Ik had gewoon zoveel vragen, dat mijn hoofd bijna erdoor ontplofte. Overmorgen ben ik hier eindelijk weg en dan kan ik lekker rustig nadenken met geen jongens in me buurt en ook geen dingen die me 'eraan' zullen herinneren. Ik besloot om te gaan slapen, want ik was toch wel moe geworden van vandaag, maar wat was het toch wel leuk!

~Lotfi

Ik snapte haar niet. We hadden het de hele dag zo leuk en we hadden echt veel gelachen. Het leek gewoon alsof ze het vergeten was voor heel eventjes, maar toen ik haar ging kietelen, duwde ze mij van haar af. Zal het nou wat te maken hebben met die Zaki? Als ik hem tegenkom, ik maak hem echt af. Tozz op hem dat hij dat zo'n verdrietig meisje aandoet. Hij heeft wahed lef, maar dat houdt snel op als hij nog 1 keer in haar buurt komt, maar het kan natuurlijk ook liggen aan die Youssef want ze had wel lang met hem en die sukkel maakt het gewoon uit. Pff, hij weet niet wat hij mist. Maar ik hoop maar dat ze niet denkt, dat ik net als hun ben, want dat ben ik totaal niet. Ik was echt zo bang toen ik haar vond. Allatief, ik kreeg echt een hartaanval daar! Wejoow, ik was helemaal in paniek en ik zag dat ze helemaal bloedde dus ik belde 112 en zij kwamen er meteen aan. En ik had ook haar ouders gebeld enzo. De hele nacht waren de dokters aan het opereren. Vroeg in de ochtend kwamen ze met nieuws dat ze op het randje van leven & dood zweeft en dat ze ook nog in coma ligt. Vanaf die dag ben ik elke dag bij haar geweest (gebleven). Ik had de situatie uitgelegd op werk en ze snapten het volkomen. Ik ging alleen af en toe weg om wat te regelen op het werk, maar dus het meeste was ik bij haar. Ze zag er echt mooi uit. Ook al had ze allemaal kneuzingen, ze had toch die vredige uitstraling. Vanaf die tijd begon ik echt serieus op haar verliefd te worden. Ik had eerder al het gevoel, maar toen ik haar zo zag wist ik het zeker. Dit is de vrouw waarmee ik oud wil worden! Maar nadat ik het verhaal hoorde had ik echt tranen in me ogen gekregen, maar het maakte me helemaal niets uit. Het maakte me juist sterker. Nu wilde ik helemaal bij haar zijn. Ik wil haar verzorgen, haar gelukkig maken en haar vooral veilig laten voelen! Inshallah dat ze er ooit overheen komt en dat ze mij dan in haar leven kan sluiten. Ik zal haar echt missen deze 2 weken, maar ik heb beloofd haar elke dag te bellen en dat ga ik ook zeker doen, want als ik haar stem hoor, dan ben ik helemaal in de wolken. Met vlinders in me buik, liep ik naar me auto om naar huis te gaan en te gaan slapen en om lekker te dromen over mijn lieve vrouwtje Loubna..