Broken heart! (Voltooid)

~18

Yousseg. Nee, Yarrabi, laat het hem alsjeblieft niet zijn. Net toen ik hem probeerde uit mijn leven te vergeten, komt hij weer terug. Waarom kan hij gewoon niet wegblijven en al deze pijn voorkomen? Het lijkt net dat hij gewoon wilt dat ik zoveel pijn lijd om hem, terwijl hij het niet eens waard is om al deze tranen te laten vloeien, voor iemand die je toch nooit je leven zou meedelen. Ik begon erger te hyperventileren, ik kreeg bonkende hoofdpijn. Ik stond op en wou weglopen, maar ik verloor me evenwicht en probeerde me nog vast te klampen aan iets, maar tevergeefs. Ik viel achterover en viel met mijn hoofd tegen iets scherps (punt van de tafel). "Niet wee.. ee.. err" zuchtte ik nog heel zacht met alle adem die ik had, voordat alles zwart werd voor mijn ogen..

~Lotfi

*Zucht.* Ik ben helemaal gek op Loubna. Mijn gevoelens worden met de dag sterker. Elke keer als ik haar lieve lach zie en haar mooie ogen die stralen. Pff, maar soms dan zie je wel die verdrietige blik in haar ogen. Geen wonder, meskiena, ze heeft echt veel geleden. Inshallah, zal ik voor haar zorgen en haar gelukkig maken. Mijn grootste wens. We hadden echt veel gewinkeld en we waren toch wel moe en we besloten wat te gaan eten. Ik liet haar even achter bij de snackbar om alvast te bestellen, terwijl ik nog snel de juwelier inging. Ik had vanmorgen al gebeld bij de juwelier op advies van Siham en ik zei dat er spoed bij was. Dus ik hoopte dat het nu al klaar was. Ik kreeg het doosje aangereikt en ik maakte hem open en ik vond hem perfect. Ik deed het doosje dicht en had een grote grijns op me gezicht. Niet wetend, dat deze snel zal veranderen in een droevige blik. Mohiem, ik liep de juwelier uit en zag dat het heel erg druk was bij de snackbar. Iedereen stond in een cirkel naar wat te kijken. Er was blijkbaar iets gebeurd en naarmate ik dichterbij die menigte kwam, naarmate me hart ook sneller begon te kloppen. Stel dat..? Nee Lotfi, ga niet zo denken. Het zal vast wel een vechtpartij zijn, maar toch voelde ik dat er wat mis was. Ik kwam aan bij de menigte en ik drong mezelf naar voren, zonder dat ik merkte, dat ik anderen sloeg. En daar zag ik haar dan. Liggend op de grond, met een plas bloed bij haar hoofd. Ik begon het uit te schreeuwen en tranen vloeiden langs me wangen. Ik had nog nooit gehuild om een meisje, maar dit, dit was anders. Zij was speciaal en zij was de vrouw waar ik oud mee wilde worden. Ik rende naar haar toe en knielde naast haar. Ik pakte haar hand vast en begon allemaal dingen te zeggen, die rechtstreeks uit mijn hart kwamen en ookal hoorde ze me niet, misschien was dit de laatste keer dat ik het tegen haar kon zeggen "verlaat me alsjeblieft niet. Je betekent alles voor me en je hebt me hart gestolen en die heb jij nu vast. Verlaat me niet, niet nu. Ik moet nog zoveel aan je bekennen, maar 1 ding zeg ik je nu, ook al kan dit de laatste keer zijn IK HOU VAN JE!" En dat schreeuwde ik letterlijk met de longen uit mijn lijf, totdat ik weggeduwd werd door een paar mensen. Het waren de dokters en ze legden haar op de brancard neer en samen snelden we de auto in, op weg naar het ziekenhuis. In de ambulance bad ik tot Allah (swt)ndat ze nog zou blijven leven en dat ze niet zou eindigen net als mijn zusje. Nee nee, het kan gewoon niet. Ik kan niet weer een dierbaar iemand verliezen en als ik Loubna verlies, dan wil ik ook gewoon dood. Ik zal niet zonder haar kunnen leven, zij is de vrouw die mijn hart heeft geraakt en dat zou altijd zo blijven. En zo bleef ik maar zitten en denkend wat er hierna kan/zou gaan gebeuren.

En daar zat ik dan, wachtend op een reactie van Loubna en wachtend of ze nog ooit zou wakker worden. Je zag haar lieve koppie daar, omringd door verband, maar ze zag er zo vredig uit, dat je dacht dat ze gewoon sliep en op elk moment wakker zou kunnen worden en dan zou ik haar zo omhelzen. Maar helaas was dat niet zo en er was misschien een kleine kans dat ze wakker zou worden, volgens de dokter die dat een halfuurtje geleden had gezegd. Ik ben sindsdien hier blijven zitten en ik heb niets anders gedaan dan haar hand vastgehouden en mijn hand door haar haren gestreeld, in de hoop dat ze wakker zou worden en dat ik dan voor eeuwig met haar zou kunnen leven. Of dat ooit gaat gebeuren, weet alleen Allah (swt). Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten, door een lange doordringende piep. Ik keek naar Loubna en vervolgens naar het scherm waar ze op aangesloten was en er was een lange streep te zien. Ik werd opeens opzij geduwd door de doktoren en het leek alsof alles in slowmotion bewoog. Ik zag hoe ze Loubna probeerde te reanimeren, met al hun machines, maar toen ik de chirurg hoofdschuddend zag, viel mijn wereld ineen. Ik schreeuwde het uit en ik begon te huilen, wat ik al hele tijd niet meer had gedaan, sinds mijn zusjes dood. Ik ging naast haar zitten en bleef haar maar aanstaren en de dokters wilde net de kamer uitlopen, toen..