Broken heart! (Voltooid)

~12

~Loubna

Ik opende me ogen heel voorzichtig. Het deed erg pijn, maar ik probeerde het toch. Ik zag iets wits en ik opende me ogen nog beter en ik zag nu een wit plafond. Ik hoorde een stem zeggen: "Alhamdoelilah. Je bent wakker!" Ik keek naast me en zag dat Lotfi daar stond. Ik gaf hem een glimlach en vroeg waar ik was en hij zei dat ik in het ziekenhuis lag. Toen wist ik het weer! Ik lag hier vanwege Zaki. Hij had me geprobeerd te zoenen en ik wees hem af en daarna had hij me verkracht, alhoewel ik dat me heel vaag herinner, maar dat was het dus.. Het enige wat nog mij een beetje in mijn waarde liet, was mij ontnomen. Ik begon tranen te krijgen en voor ik het wist zat ik alweer te huilen. Lotfi begon me te troosten en ik vroeg hoelang ik hier al zat. Hij zei dat ik al 1 maand in coma heb gelegen.

Loubna: Wat?! 1 maand ?! *Vroeg ik verbaasd
Lotfi: Ja lieverd. Ik had je toen gevonden en je was erg toegetakeld en ik had je toen naar het ziekenhuis gebracht en sindsdien ben je niet wakker geworden. Ik heb wel gehoord van de verpleegsters dat je elke avond in je slaap schreeuwde. Je had waarschijnlijk nachtmerries, maar ze gaven je toen een kalmeringsprik, zodat je kon rusten.
Loubna: Ooh *Ik veegde me tranen weg.* Waar is me moeder enzo?
Lotfi: Ik ga hun zometeen bellen. Ze zijn hier elke dag, maar ze gaan wel naar huis om daar te slapen en te eten, want je zusje moet ook naar school en je vader werken natuurlijk.
Loubna: Oh oke.
Lotfi: Ik zal maar even de dokter halen. Ik kom zo.

Dus ik had 1 maand in coma gelegen? Wat zou er allemaal gebeurd zijn? Waar zou Zaki nu zijn? Al die vragen spookte door me hoofd, maar die werden al snel verstoord doordat de dokter en de verpleegster binnenkwam.

Dokter: Goedemorgen Loubna.
Loubna: Hallo dokter.
Dokter: Hoe gaat het nu met je?
Loubna: Het gaat wel naar omstandigheden.
Dokter: Hmm.. Heb je pijn?
Loubna: Ja aan mijn arm *Ik had maar niets gezegd dat ik pijn had in me onderbuik, want ander zou hij weer vragen stellen.*
Dokter: Dat klopt, want je hebt je arm zwaar gekneusd. Je arm is heel erg toegetakeld. Het leek net alsof je hebt gevochten of zo iets. In ieder geval terug geworsteld hebt.
Loubna: Ooh.

Ja joh, wat zal u doen, als u verkracht zou worden dacht ik en rolde ik met m'n ogen. De dokter begreep de hint waarschijnlijk, want hij sluitte het gesprek af.

Dokter: Maar je bent wakker en dat is het belangrijkst. De verpleegster zal nog wat testjes afnemen.

Ik bedankte de dokter en ik moest allerlei dingen doen voor die onderzoekjes. Het was best wel raar. Na een tijdje toen de verpleegster klaar was zei ze nog:  "Je hebt echt een goede vriend joh. Hij zat elke dag bij je en hij sliep ook elke dag bij je, alleen ging hij soms weg, omdat hij moest werken." Ik wilde net zeggen dat het m'n vriend was, maar ik liet het maar zitten. Woow, hij zat dus elke dag bij me?! Hmm, dat zal wel anders worden, als ik hem zou vertellen dat ik niet meer maagd zou zijn. Wie moet er nou zo iemand als ik hebben.. Een tweedehands stuk vuil ben ik eigenlijk nu en zo voel ik me ook dergelijk. Ik zat te denken aan m'n toekomst en aan m'n verleden. Ik denk aan hoe het gelopen is en hoe het nog gaat lopen. Ik denk aan hoe dit kon gebeuren en wat er nog meer gaat gebeuren. Zou ik ooit mijn rust nog vinden? Zou ik ook ooit nog gelukkig worden? En de belangrijkste, zou ik ooit nog iemand vinden, die mij zou accepteren om hoe ik ben? Denkend aan deze vragen, viel ik in een diepe slaap en hopend dat ik eigenlijk nooit meer wakker zou worden..

Ik voelde wat zwaars op me schouders leunen. Ik probeerde te kijken wie het was, maar het was erg donker. Ik nam aan dat het 's nachts was. Ik deed het kleine lichtje aan die naast me stond op een kastje. Ik probeerde zo weinig te bewegen, want ik wilde diegene niet wakker maken. Ik deed de licht dus aan en ik zag een mooie gezicht van een jongen. Even kon ik me niet meer herinneren wie het was, maar toen zag ik het. Het was Lotfi. Het was dus waar, wat die verpleegster zei, want hij is er nu ook. Wat is het ook een schat! Loubna, word wakker! Niemand wilt jou nog, nu je geen maagd meer bent. Aan de gedachte dat niemand me meer moest hebben, begon ik al te snikken. Lotfi werd wakker en hij keek niet eens verbaasd en hij troostte me meteen door me te knuffelen. Ik sloeg mijn armen om hem heen. Ik had nu gewoon iemand nodig die er voor me was en dat was hij dus dergelijk. Hij deed echt lief, hij zei steeds maar dat alles goed zou komen en dat ik stil moest zijn. Toen schoot het me te binnen: Zaki zei precies dezelfde woorden en hij zei het ook wanneer ik me verdrietig voelde. Voordat ik het wist, had ik mezelf uit zijn armen gerukt en draaide ik me om en sloot ik me ogen. Die meskien Lotfi, hij kon er niets aandoen, maar ik kon het gewoon niet. Alles herinnert mij aan Zaki en wat hij gedaan heeft. Lotfi had waarschijnlijk iets door, want hij ging de kamer uit en of hij terugkwam weet ik niet, want ik viel meteen al in slaap met de tranen die over mijn wangen gleden.

De volgende paar dagen knapte ik al snel op. Ik had nog pijn, maar dat werd steeds minder met de dag. Lotfi was niet meer langsgekomen sinds die nacht en ik snapte het niet. Maar misschien was het wel beter, want ik had totaal geen behoefte aan jongens. Mijn ouders en zusje kwamen elke dag langs en ze bleven ook heel lang, maar 's avonds gingen ze weg en brak de nacht aan, waar ik keer op keer nachtmerries kreeg. Meestal werd ik middernacht wakker en kon ik niet meer slapen. Ik word dan helemaal zwetend en bibberend wakker en meestal moest ik dan huilen. Ik kon echt niet zo door gaan, er moest gewoon een einde aan komen. Er was maar 1 oplossing..