Broken heart! (Voltooid)

~37

Siham opende de deur en voordat ik het wist kreeg ik een klap. Ik reikte met me hand naar mijn wang en ik werd razend. Wie denkt ze wel dat ze is? Ik heb genoeg problemen aan mijn hoofd en dan komt zij nog hier kinderachtig doen! Tfoeee, ik gaf haar een harde vuist terug en ze viel achteruit. Ik vroeg wat haar probleem was en ze werd helemaal gek en begon helemaal te schreeuwen.

Siham: Jij vieze hoer. Je kon het gewoon niet hebben dat ik gelukkig was en je was zo jaloers, dus ga je maar zeggen dat je verkracht ben. Je bent gewoon met hem naar bed geweest en toen wilde hij je niet meer. Hij dumpte je, omdat je een goedkope slet was. Daar kon jij niet tegen en dus ging je het maar verzinnen. Lotfi geloofde dat en daarom ging hij hem slaan. En door jou ben ik hem kwijt!

Ik kon het gewoon niet geloven, mijn eigen nicht die dacht dat ik zo goedkoop was. Saffi dit was het voor mij. Zij heeft waarschijnlijk wel tegen mijn vader lopen stoken. Wajoow, ik kon het niet meer aan en mijn ogen begonnen zich te vullen met tranen. Hoe kon ze dat denken? Yarrabi, ik heb niets fouts met hem gedaan en kijk wat mensen denken over mij. Ik draaide me om en wilde wegrennen, maar de weg werd geblokkeerd door een brede gestalte. Ik keek op en ik zag mijn vader daar staan. Hij keek niet bepaald blij. Hij keek echt razend. Je zag zoveel vuur in zijn ogen staan. Ik werd er gewoon bang van. Ik wilde de deur uitlopen, maar hij pakte me arm ruw vast. De tranen rolden nu over me wangen en ik vroeg heel zachtjes "Baba, laat me alsjeblieft gaan?"

Even dacht ik dat hij me los zou laten, maar integendeel. Hij pakte me ruwer vast en sleurde me naar de woonkamer. Ik werd ruw op de grond gegooid, alsof ik een stuk vuil was. Het deed mij zoveel pijn om te zien, hoe mijn vader mij behandelde. Allemaal om iets, wat niet mijn schuld is. Ik keek op en ik zag me vader, me moeder, Siham, Dunya en nog iemand zitten. De ouders van Siham zaten er niet bij. Alhamdullilah, anders zou ik daar nog een preek ofzo van krijgen. Ik keek naar de andere bank, waar die andere zat. En daar keek recht in de ogen van Zaki. Ik kon spijt en verdriet in zijn ogen aflezen, maar dat maakt niets goed. Hij zou nooit de pijn kunnen voelen, wat ik heb voelde of nog steeds voel. Ik stond op en deed me kleren goed en pakte een kruk en ging erop zitten. Er heerste een doodse stilte. Iedereen keek maar voor zich uit of er werd naar de grond gekeken. Ik wilde de stilte verbreken, maar iemand was me voor. En wie was het? Zaki natuurlijk.

Zaki: Ik zal het hele verhaal van begin tot eind vertellen, zodat jullie weten wat er gebeurd is.

Ik werd bang van deze woorden, want misschien zou hij wel een ander verhaal gaan vertellen, dat helemaal niet waar is. En zou ik alsnog met hem moeten trouwen. Zaki begon met vertellen en ook echt met alles. Vanaf de moment in de stad. Wajooow, gaat hij nog ook over Youssef vertellen. Dan ben ik helemaal dood. Tijdens het vertellen, kwam ik er achter dat hij helemaal geen advocaat was, maar een drugsdealer. Ik vond het wel lief van hem, want hij had het gedeelte over Youssef helemaal niet verteld. Daar was ik blij om. Hij kwam nu aan bij het verkrachten, en ik kreeg alsmaar tranen. De tranen bleven maar stromen, want hoe hij het vertelde. Het leek net alsof ik alles opnieuw beleefde. Het leek zo echt, dat ik helemaal hysterisch werd en helemaal mezelf begon te beschermen en te schreeuwen. Allahyhfad, echt te erg! Maar ik werd gekalmeerd doordat me zusje me kwam omhelzen. Eindelijk was het voorbij. Zaki was klaar met het verhaal vertellen en ik keek rond. Iedereen had wel tranen in zijn/haar ogen. Zelfs Siham, die mij net uitschold voor hoer. Ik keek naar Zaki en ik zag wat blinken in zijn ooghoek. Het was een traan, een traan die zoveel betekenis had en een traan die uit liefde ontstaan is. Oftewel, een traan die voor mij bedoeld was, omdat hij mij voor eeuwig kwijt was. Ik heb er nooit bij stil gestaan, dat hij zoveel van mij hield en dat hij zoveel om me gaf. Ik had er geen enkel benul van. Hij keek mijn richting op en knikte. Ik knikte terug. Er werden geen woorden gezegd, maar wij beiden wisten zelf wat het te betekenen had. Voor ons was dat al genoeg om te weten. Die knik en blik was gewoon iets van liefde. De liefde die wij vroeger hadden gedeeld. Ookal had ik het nooit laten merken, Zaki wist ervan. Zaki wist dat ik wel wat voor hem voelde. Ookal was het iets heel kleins, voor hem was het genoeg. Iets kleins, maar toch was het speciaal. Ik wist dat hij spijt had en ik nu noch haatgevoelens, noch liefdesgevoelens voor hem. Hij was nu voor mij gewoon een normaal persoon. Hij heeft mij veel pijn gedaan, dat weet ik en dat zal ik ook nooit vergeten, maar hij deed het enkel, omdat hij van me hield. Dat zegt genoeg en ik weet dat het niet zijn bedoeling was, om mij te verkrachten of pijn te doen. Hij was egoïstisch en hij dacht niet aan het geluk van mij, maar dat hij nu alles verteld heeft, blijkt maar dat hij van me houd en dat hij me toch gelukkig wil zien. Aan de ene kant moet ik hem ook wel dankbaar zijn, want als hij die wijf niet had betaald, zou ik ook nooit met Lotfi zijn geweest, maar nog steeds met Youssef. Ik vraag me af, hoe het zou zijn, als ik Zaki nooit ontmoet had? Zou ik dan nog gelukkig zijn met Youssef of niet? Maar ik ben er nu achter dat alles een reden heeft en dat alles mektab is. Ik wist het allang, maar nu dringt het pas echt tot me door. Hier eindigt het dan. Hier eindigt alle verdriet, pijn en ongeluk inshallah. Alles is eruit en we zullen nu inshallah allemaal in vreugde gaan leven. Ik stond op en liep naar Zaki. Ik gaf hem een knuffel en fluisterde in zijn oor dat het al goed was. Ik maakte me los uit zijn armen en de traan die zich net verstopte in zijn ooghoek, ontsnapte nu en rolde over zijn wang. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht en ik glimlachte terug. Ik zag nog net hoe hij onhoorbaar 'Ik hou van je' met zijn lippen bewoog. Hij wilde net weglopen, maar ik pakte hem vast. Waarom wist ik geen eens? Hij vroeg nog "wat?" Maar ik gaf geen antwoord. Het enige wat ik deed, was zijn arm vasthouden. Ik wist niet wat er met me was, maar ik kon hem niet loslaten. Ik kon hem niet zomaar mijn leven uitlopen. Zou het kunnen, zou het kunnen dat ik van deze jongen hield? Alleen mijn hart zou het antwoord weten, voor deze vraag..