Broken heart! (Voltooid)

~38

Ik had zijn arm nog steeds vast en we keken elkaar diep in de ogen aan. Even leek het of alleen wij tweeën op de wereld waren. Het gaf mij zo een goed gevoel, maar toen moest ik aan Lotfi denken. Lotfi, die altijd voor mij klaar stond. Lotfi, die me nooit teleurstelde en Lotfi, die mij accepteerde zoals ik was. Het zou zijn hart breken als ik hem zou vertellen dat ik van Zaki hield, maar was dat ook zo? Ik keek verlegen naar beneden. Ik weet echt niet meer wat ik had. Een halfuur geleden had ik nog groeiende haatgevoelens voor Zaki, terwijl ik nu zit te betwijfelen of ik van hem hou of niet. Te absurd voor woorden gewoon. Ik ben gewoon niet meer gezond bezig. Ik heb een schat van een jongen in het ziekenhuis liggen, die waarschijnlijk nu erg bezorgd is en die gewoon door het vuur zou gaan voor mij en ik zit hier nu te..

Mijn gedachten werden verstoord, doordat iemand hoestte. Ik keek op en zag dat Zaki me nog steeds aankeek, maar hij was niet diegene die hoestte. Dat was mijn vader. Ik zag hem twijfelend naar beneden kijken, maar toen hij al zijn moed bij elkaar geraapt had, begon hij te praten.

Papa: Willen jullie allebei graag gaan zitten?

We wisselden geen woord uit en deden alleen maar wat hij zei. Hij keek van mij naar Zaki en weer terug. En dit keer bleef hij mij aanstaren. Hij begon wederom te praten.

Papa: Loubna, smehli dat ik verkeerd over je dacht. Het was niet mijn bedoeling, maar het kwam door de familie. Die begonnen allerlei dingen te zeggen en ja, ik weet het. Het was fout dat ik hun geloofde. Ik moest gewoon jou geloven. Dat spijt me zeer. Inshallah kun je het ergens in je hart vinden om mij te vergeven. Mohiem, ik ga nu wat zeggen en dat zal je vast niet gaan bevallen, maar het zal het beste zijn voor iedereen..

Er viel daarna een doodse stilte en ik slikte een paar keer. Ik keek verstijfd voor me uit. Bang, voor het nieuws dat hij nu zou gaan vertellen. Ik vreesde het ergste en knikte maar uiteindelijk. Mijn vader nam een diepe zicht en ging verder, met waar hij gebleven was.

Papa: Mijn mening is nog steeds niet veranderd over het feit dat jullie met elkaar moeten trouwen. Ik weet dat jullie ermee oneens zijn, maar dit is echt het beste. Je moet weten, dat ik niet iets zou zeggen, als het verkeerd was. Jullie zullen leren van elkaar te houden, vertrouw me nou maar. Niet alleen dat, maar Zaki. Ik denk niet dat nog een vrouw je zou willen, nadat ze gehoord zouden hebben wat je gedaan zou hebben. Tevens denk ik, nadat ik gehoord heb waarom je dit alles deed, dat je niets anders zou willen dan met Loubna te trouwen en je leven met haar delen, toch?

Zaki keek naar mij en toen naar mijn vader. Uiteindelijk knikte hij toch. Tfoee, dat hij ook nog gaat knikken. Wajooow, als ik met hem moet trouwen, echt dan.. Wederom werden mijn gedachten verstoord, maar dit keer doordat vader verder ging met praten. Ik gaf er geen aandacht aan. Ik kon niets zeggen. De tranen deden bij mij al het werk.

Papa: Loubna dochter, ik denk dat niemand je nu zou willen om 'je weet wel', ook al was het hele geheel niet jou schuld, maar toch. Dit is ook veel beter, want zo zal de familie niet slecht over ons praten en zal er geen schande zijn. Jullie mogen de bruiloft zelf plannen en zelf de datum uitkiezen. Ik bemoei me er verder niet meer, behalve voor geldzaken. Saffi, discussie gesloten. Welkom in de familie, zoon!

Mijn vader stond op om naar Zakaria te lopen en hem te omhelzen, maar ik zal het niet toelaten. Ik snelde er naar toe en ging voor vader staan. Hij gaf mij een onschuldige glimlach. Dit maakte mij razend en ik hield het niet meer in. Ik begon te schreeuwen tegen hem.

Ik: MENA DISCUSSIE GESLOTEN? DIE DISCUSSIE IS PAS GESLOTEN, WANNEER IK HET ZEG! HALLO, IK BEN OUD GENOEG OM OVER MEZELF TE BESLISSEN. HET ENIGE WAAR U ZICH DRUK OVER MAAKT, IS DE EER VAN DEZE FAMILIE. YEK, DE EER IS BELANGRIJKER DAN MIJN GELUK? SAFFI, IK WEET GENOEG.

Ik wist dat het fout was om tegen mijn vader te schreeuwen, maar ik kon het gewoon niet meer. Ik pakte me jas snel en liep de woonkamer uit, om niet meer terug te keren. Ik draaide me voor de laatste keer om.

Ik: Er is alhamdullilah heus wel iemand die mij accepteert en diegene ligt in het ziekenhuis en hij heet LOTFI. Hij stond altijd voor mij klaar, in tegenstelling tot hij daar!

Ik wees toen naar Zaki. Ik zag aan hem, dat hij zich ongemakkelijk voelde en het was ook niet zijn schuld, maar ik had nu schijt aan iedereen. Ik keek ze allen nog voor 1 keer aan. Mijn zicht werd troebel, door al de tranen die ik had laten vallen. Ik schudde mijn hoofd en vervolgens liep ik het huis uit. Ik knalde de deur met een harde klap dicht en rende hard weg. Ik wilde weg van hun, weg van die pijn en weg van dat huis. Hoe kunnen ze? Na alles wat Zaki had gezegd, moest ik nog steeds met hem trouwen. Nou, vergeet het maar. Nooit, van mijn leven! Ik zag dat ik al een stuk gerend had en ik was moe geworden, dus besloot ik om gewoon rustig te lopen naar het ziekenhuis. Naar het ziekenhuis, waar mijn leven lag. Naar het ziekenhuis, waar mijn enige licht wat ik nog had lag en naar het ziekenhuis, waar inshallah alle pijn zou verdwijnen..