Broken heart! (Voltooid)

~40

~Lotfi

Loubna was al lang weg gebleven. Ik begon me toen toch echt wel zorgen te maken. Ik staarde maar naar het plafond en naar mijn mobiel, in de hoop dat ze me zou bellen en dat alles goed was. Maar het gebeurde maar niet. Opeens ging de deur voorzichtig open. Ik keek meteen al opzij en er kwam een glimlach om mijn mond. Mijn ogen begonnen te glinsteren als nooit tevoren. Alhamdullilah, ze was ongedeerd. Ze gaf me een lieve glimlach terug, maar toch zag ik die pijn/verdriet in haar ogen. Ik reikte me hand naar haar toe en ze kwam vrijwel meteen naar me toe om me te omhelzen. Ik pakte haar stevig vast en ik wist dat ik niks moest vragen, want ik vertrouwde erop dat ze me het zelf zou vertellen, als ze er klaar voor was. Ik had een vermoeden dat er iets niet goed pluis was. Ik heb geen idee waarom ik dat voelde, maar dat had ik wel vaker. Als Loubna zich op de 1 of andere manier slecht voelde, dan voelde ik dat meteen. Heel raar, maar ja.. Die lieverd lag nog steeds in mijn armen. Ik voelde me zo goed en wilde dat dit moment voor eeuwig zou duren, maar dat werd al snel verbroken, doordat zij zich los maakte. Ze zei dat ze me wat moest vertellen. Ik zei dat ze het maar moest zeggen! Ik slikte een keer en wachtte op wat ze me had te vertellen. Ik voelde dat het niet echt iets bepaald goed was. Inshallah zal me intuïtie me deze keer wel in de steek laten. Ze begon me het hele verhaal te vertellen, dus vanaf ze hier wegging tot dat ze hier weer terugkwam. Ik hoorde enkele malen de naam 'Zaki' vallen. Wat haatte ik die naam, zeg. Hij had mij bijna vermoord en hij had me vrouwtje pijn gedaan. Geen wonder dat ik hem haatte! Toen vertelde ze me iets, iets wat mij echt diep raakte. Iets wat ik echt nooit, maar ook nooit had verwacht. Had ze dat nou echt gezegd of droomde ik? Ik kon mijn oren niet geloven. Er ging een steek van jaloezie door mij heen. Hoe kon ze me dit aandoen? Ze zei gewoon dat ze eventjes twijfelde en dat ze dacht dat ze misschien gevoelens had voor Zaki. Ik hou zoveel van haar. Is dat niet genoeg ofzo? Nee, daar twijfelt ze nog aan. Wajoow, af en toe snap ik haar echt niet. Ik heb haar altijd al gesteund en zou dat ook blijven doen. Steunen.. Steunen.. Ging er maar door mijn hoofd heen. Zij had al genoeg problemen met haar vader en al haar pijn en dan kom ik hier ook nog egoïstisch doen. Allahyhfad, ik wist niet eens dat ik zo was. Ze had me gezegd dat ik alles voor haar was. Ik werd meer verliefd op haar, dan ik al was. Vooral door haar prachtige stem, die zulke liefdevolle woorden uitspraken. Die raakten mij echt! Met de dag worden mijn gevoelens sterker voor haar, ze maakt me gewoon helemaal gek! Op een positieve manier dan! Ik snapte niet waarom ik zo boos doe eigenlijk. Dat noemen ze jaloezie hé. Tfoee, wat haat ik dat, maar ze had wel gelijk. Als ze dan ook maar een beetje van Zaki hield, dan zou ze hier niet bij mij zitten. Als ze niet van mij hield, zou ze niet tegen der vaders wensen ingaan. Daar had ze zeker wel gelijk in. Toen ze die woorden had uitgesproken, wist ik het zeker! Zij hield van mij en ik hield van haar. Ik wist nu wel, dat we voor elkaar bestemd waren.

Doordat ik in gedachten verzonken was, had ik nog steeds niet tegen haar gepraat en zij was inmiddels al opgestaan. Ze was blijkbaar boos, want de stoel viel met een klap op de grond. Daar ging ze dan, richting de deur. Ze zou weggaan, weggaan van mij, weggaan met mijn hart! Wie weet, zal ze nooit terugkeren naar mij.. Lotfi, doe niet zo dramatisch, zei ik tegen mezelf. Maar de gedachtes maken me al gek genoeg. Ik zou mezelf nooit vergeven als ik haar nu zou laten gaan. In de toekomst zal ik mezelf alsmaar de schuld geven, van alles! Ik zal slapeloze nachten hebben, omdat ik verschrikkelijke nachtmerries zou krijgen over hoe ik haar in de steek heb gelaten, over hoe ik haar niet gesteund heb in de moeilijke tijden. Mijn gedachten zullen elke seconde van de dag naar haar afdwalen, over de vraag hoe het nu met haar is. Zij zou er dan niet zijn om mij te helpen. Zij zou me dan ook laten stikken, net als ik bij haar deed. Ze wilde de deur net opendoen, totdat ik haar noem zei. Ik deed het zonder besef. Ik had niet verwacht dat ik het zou zeggen, maar het was mijn har die sprak. Hetzelfde hart, dat gestolen is door haar en dat voor altijd in haar bezit zal zijn. Ze liep met kleine stapjes naar me toe en zetten die omgevallen stoel weer goed. Ze nam plaats. Ik bestudeerde haar gezicht zeer nauwkeurig. Ik kon me ogen niet van haar afhouden. Blijkbaar raakte ze geïrriteerd, want ze snauwde me af, door te zeggen.

Loubna: Wat nou! Ga je nog wat zeggen of blijf je maar aanstaren met die kop van je?

Ze schrok van haar woorden, want ze keek heel verlegen naar beneden. Ze frummelde wat met haar handen en mompelde een zacht sorry'tje. Ik begon te glimlachen. Het was zo schattig om te zien, hoe die blos op haar gladde wangetjes verscheen. Subhana'Allah, hoe je gewoon zoveel van iemand kon houden, door zulke kleine trekjes. Ze zag dat ik aan het glimlachen en staren was en zei quasi-boos "Valt er wat te lachen ofzo?" Ik moest er echt om lachen, maar ik hield me in. Ik klakte zo met me tong en draaide heel gek met mijn hoofd daarbij. Ze barstte in lachen uit en ik kon het nu echt niet meer houden, dus deed ik met haar mee. Even waren onze zorgen vergeten, even lachten we weer als vroeger, maar toen herinnerden we alles weer, want we stopten op hetzelfde moment met lachen. Het leek net of we elkaars gedachtes lazen. Er viel een lange stilte. Het enige wat je hoorde waren enkele apparaten en onze adem. We keken elkaar alleen maar diep in de ogen aan. Dit was genoeg voor mij. Genoeg voor mij om te weten hoeveel ik van haar hou en dat zij hetzelfde voor mij voelt. Ik besloot om de stilte te verbreken en begon te praten.

Ik: Uhmm.. Tja, waar zal ik beginnen? Nou, ik zal je zeggen. Wat je me zojuist vertelde, was ik natuurlijk niet blij mee, maar ik weet nu echt zeker dat je van me houdt en dat het gewoon een opwelling was. Dat kan ik wel begrijpen, ook al vind ik het niet fijn, maar het zal wel de hormonen zijn."

Ik knipoogde nog naar haar. Loubna knikte maar. Ik ging verder.

Ik: Zina, ik weet niet hoe ik je dit moet zeggen, maar ik hou echt van je en ben denk ik gewoon bang om je kwijt te raken, maar na wat je me verteld hebt, weet ik 100% zeker dat we bij elkaar horen! Ik zal je steunen met alles en ik ga je zeker helpen met je vader en het probleem met Zaki. Ik ben er voor je lieverd!

Haar ogen begonnen te stralen, maar vulden zich ook weer meteen met tranen. Toen zag ik het, het kleine stukje hoop in haar ogen. Dat kleine stukje vertelde mij genoeg. Dat stukje zou alsmaar groter worden en dat kan alleen met behulp van mij. Ik zou haar koste wat het kost, gelukkig maken. Reken daar maar op! Ze vloog me in de armen en ik streelde haar zachtjes over haar rug. Ze pakte me schouders vast en keek omhoog naar mij. Ik keek haar in de ogen aan en voor de zoveelste keer in deze dagen, kwamen onze lippen naar elkaar. Deze zoen was zoveel waard en betekende iets speciaals. Iets speciaals, dat vooral behouden moet worden en niet kapot gemaakt moet worden. Hoe we dat gaan doen, weet alleen Allah (swt). Maar als Hij wil, dan gaat het zeker lukken. Inshallah..Het laatste woord dat ik zuchtend uitbracht, voordat ik samen met Loubna in een vredige slaap viel. Samen zou het lukken. Onze droom..