Broken heart! (Voltooid)

~33

~Loubna

Daar zat ik dan. Helemaal alleen, gezicht gevuld met tranen en een hart die alsmaar gebroken wordt. Sinds dat Lotfi hier binnen gebracht is, is er nog steeds geen nieuws. Ze zijn al de hele tijd met hem bezig. Ik bleef maar smeekgebeden aan Allah (swt) opnoemen en echt maar hopen dat er niets met hem gebeurt. Waar zijn de mensen als je hun nodig hebt? Waar is me moeder? Ik heb haar zo nodig nu, dat ze me troost en dat ze me zegt dat alles goed komt. Ik heb daar echt behoefte aan, maar nee. Ze zijn daar allemaal ruzie aan het maken om die tfoee Zaki. Za3ma, die familie vindt het zeker een schande, maar hallo, ik kan er toch niets aandoen. Hij heeft mij verkracht en het is niet uit vrije wil. La7fad, echte egoïstische mensen af en toe. Waar zijn zijn ouders? Hij heeft hun ook echt hard nodig en dan zijn ze er niet. Ik denk dat ze zo wel zullen komen. En ik had gelijk, want ze kwamen al aanrennen en zijn moeder kwam al naar me toe en omhelsde me. Wat was het ook een schatje. Ze zei ook dat ze het erg vond over dat van Zaki enzo en dat ik altijd bij haar terecht kon. Echt een lieverd. Kijk, zij is er tenminste en waar zijn mijn ouders, als ik ze nodig heb? Ik hoorde iemand me naam roepen en ik keek opzij en zag me lieve zusje Dunya. Zij had ook al tranen in haar ogen en ze omhelsde me echt strak. Ik zei, nog half snikkend.

Loubna: Zina, waar zijn mama en papa?
Dunya: Die zijn nog daar bezig
Loubna: Wajoow. Ik heb ze nodig en waar zijn ze? Nog steeds bezig met die stomme mongole Zaki.
Dunya: Ik weet zina, ik weet..

En zo bleven we omarmd zitten, totdat de dokter kwam met het nieuws. Hij zei dat Lotfi's toestand stabiel is en dat we echt moeten afwachten.

Dokter: De 1e 24 uren zijn altijd het belangrijkst. Als hij het volhoud, dan komt het allemaal wel goed. Maar ik denk dat hij het wel haalt, want hij is een sterke man. Jullie mogen hem nu wel bezoeken. 2 mensen mogen hem bezoeken en dat is eentje per keer, want hij moet wel rusten. Sterkte!

En hij liep weg. Ik zei dat de moeder en vader wel mochten gaan, maar de vader zei dat ik daarna moest gaan. Hij zei dat ik ook belangrijk voor hem was. Ik vond het echt lief van zijn vader, dat hij dat zei. Na 5 minuten kwam de moeder huilend naar buiten en ik gaf haar nog een knuffel en vervolgens ging ik. Ik nam een diepe zucht en opende de deur. Ik zette voorzichtig de eerste stappen en bij de elke stap kreeg ik alsmaar tranen. Aangekomen bij zijn bed, pakte ik zijn hand vast en wreef erover. Ik kuste hem op zijn voorhoofd en begon tegen hem te praten.

Ik: Hier lig je dan. Helemaal alleen, net als ik, die maanden. Die maanden, die voor mij een hel waren, maar er was altijd 1 iemand, die voor me klaar stond. En dat was jij, Lotfi. Je had me nooit verlaten en je was er op elk moment dat ik je nodig had. Zelfs toen ik in het ziekenhuis was, zat jij er elke dag. Elke dag praatte je tegen mij en elke dag zat jij bij mij aan mijn bed. Hopende dat ik wakker zou worden. En weet je, ik zal je ook niet verlaten. Echt nooit meer! Ik wil alleen maar bij jou zijn en aan jou zijde staan. Maar schatje, dan moet je wel wakker worden. Alsjeblieft, laat me niet alleen. Ik kan echt niet zonder je, jij bent het enige licht dat ik nog heb in deze donkere wereld. Jij kan zorgen voor die glimlach op mijn mond en jij zorgt ervoor dat mijn hart elke keer sneller gaat kloppen, als ik je zie. Als je me belt, is mijn hele dag weer goed. Als je mij sms't voor het slapengaan, kan ik de slaap niet meer vatten, omdat ik zo graag bij jou wil liggen. Kortom: je maakt me helemaal gek. Inshallah, word je snel wakker, lieverd..

Ik gaf hem nog een kus en liep naar de deur. Ik hoorde mensen praten en zo te zien waren het mijn ouders. Ik sloop nu maar zachtjes naar de deur en legde mijn oor op deur, zodat ik ze kon horen, maar ik hoorde nu alleen gemompel. Ik besloot om de deur heel zachtjes open te doen. Je hoorde wel een kraak en ik verstijfde meteen. Mijn ouders stopten opeens, maar gingen meteen weer door en wat ik hoorde..