Broken heart! (Voltooid)

~50

De hele weg kon ik mijn gedachten er niet bij, steeds werden mijn gedachtes naar een andere kant getrokken. En zoals je al kon raden, was die kant natuurlijk Safouan. Ik kon het gewoon niet begrijpen, waarom hij precies nu in mijn leven moest verschijnen. De tijd waarin ik het moeilijk heb en alles wil vergeten, komt hij als een lang verloren ziel terug. Subhana'Allah, het is altijd zo bij mij. Dan ga ik ergens naartoe om bepaalde dingen te vergeten, maar altijd is er wel een iets dat mij terugtrekt naar het diepe. Het diepe, waar ik allang in leef. Het diepe, dat alleen bestaat uit een oppervlak, dat omringd is door 4 hoge zwarte muren. In het midden staat alleen een stoel, waarop ik dagelijks zit en denk aan alle dagelijkse dingen, die er voor mij niet zullen bestaan. Er bestaat geen plafond. Nee, alleen het een oneindige hoogte is wat ik zie. Om naar boven te komen, moet je de moed en kracht hebben. Diezelfde moed en kracht heb ik niet en wil ik niet hebben. Want ik weet dat als ik eenmaal boven ben, dat er altijd iets is dat mij naar beneden zal trekken. En zo kom ik weer terecht bij dat oppervlak en heb ik zoveel pijn. Net als een bergbeklimmer, die van een berg afvalt. Bij mij is het precies hetzelfde, alleen bij een bergbeklimmer gaat hij waarschijnlijk dood. Mijn lichaam zal bestaan, maar mijn hart is kapot en mijn ziel is dood. De pijn die de bergbeklimmer dan heeft, is niet te vergelijken met die ik heb. Dat van mij is zoveel meer en niet te omschrijven. Er is geen enkele toegang tot dat diepe en alleen ik kan hem betreden. Niemand kan me hierin vergezellen en waarschijnlijk is dat veel beter, want ik weet de consequenties ervan. Uiteindelijk zou diegene me toch verlaten, net als de rest van mijn dierbaren die ik ooit vertrouwde en lief had.

De tranen die ik laat vallen, doen pijn. Tranen die pijn doen, ach wat kletst ze nou! Dat is wat de meeste mensen zullen denken, maar nee! Het is niet de pijn van een brandwond of iets dergelijks, maar de pijn van een gebroken hart. Door al dat eindeloze wenen om mijn leven, heb ik het gevoel om lief te hebben verloren en ken ik voortaan alleen nog het gevoel van verdriet en pijn. Niemand had het verwacht en zelfs ik, had dit ook niet kunnen voorspellen! Ik had echt alles en ik was tevreden, maar het moest fout gaan. Zo is het leven.. Het leven is onvoorspelbaar en je moet het accepteren. Hoe hard ik het ook probeer te accepteren, het lukt me alsmaar niet. Zoveel wensen en dromen, die ik had.. Maar allemaal zijn ze niet uitgekomen! Wat betreft liefde had ik het toch op de een of andere manier kunnen voorkomen. Ik moest het weten vanaf Safouan, om nooit meer een jongen te vertrouwen. Maar ik was zo dom geweest, om toch opnieuw verliefd te worden. Ik heb veel fouten gemaakt in mijn leven zie ik, als ik er allemaal aan terugdenk. Inshallah zal Allah mijn zondes allemaal vergeven, Yarrabi inshallah..

Ik denk dat dit mijn straf is van alles wat ik heb gedaan. Ik weet nu waar een gezegde opslaat 'juich nooit te vroeg!' Ik moest lachen om deze gezegde, want het klopte precies. Ik was zo blij met mijn leven, dat ik niet nadacht dat het nog ooit slecht kon gaan. Deze gezegde zal ik dan ook heel mijn leven bij me houden en zeker niet vergeten.. Ik was inmiddels alweer bij het flatgebouw aangekomen en ik zag dat er net een bewoner naar binnen ging. Ik versnelde mijn pas en haalde het nog net, want anders was ik alweer buitengesloten. Nu had ik tenminste een warme plaats. Ik besloot om naar 'mijn' flatje te lopen en liep de trappen op. Ik voelde me zo vermoeid, terwijl ik geen meter uitgevoerd had. Nog even en ik viel van de trap af, zo vermoeid was ik!

Ik nam een diepe zucht en klopte op de deur. Ik hoopt aan de ene kant dat Aliya er toch niet is, maar aan de ene kant wil ik toch naar binnen en mijn warme bedje inkruipen. Na enkele minuten vloog de deur open en Aliya keek mij met grote ogen aan. Op haar gezicht verscheen een vlaag van opluchting, dat was duidelijk af te lezen. Ze vroeg me blijkbaar naar binnen, want ze trok me aan mijn arm. Ik had het niet door, want ik had alleen oog voor wie er op de bank in de huiskamer zat. Ik liep er langzaam naartoe en ik wilde hem net aantikken, maar hij draaide zich al om.. Mijn ogen en pupillen werden vanzelf groot. Nee, nee.. Dit kan niet?! Wat doet hij hier? Subhan'Allah, dit was wel de laatste persoon die ik had verwacht. Yarrabi.. Waarom waarom?! Ik kan dit echt niet meer aan en ik begon me duizelig te voelen en al snel greep hij mij vast, met zijn armen om mijn middel. Dit deed me zoveel denken aan de vroegere tijden, toen ik en..