Broken heart! (Voltooid)

~61

Op het moment dat we ons wilden omdraaien, hoorden we allen een zware stem kreunen. Shit, dacht ik. Dat zal Youssef wel zijn. Hij is waarschijnlijk bij bewustzijn. Ik keek vluchtig van Lotfi naar de anderen en ik maakte een teken, dat we hier weg moesten komen. We renden als een speer naar de deur, die ons naar de buitenwereld zou brengen. Voordat wie die bereikten, zagen we al dat Youssef ons voor was en de weg blokkeerde. Hij grijnsde en pakte iets uit zijn jaszak. Ik schrok van het glimmende ding, dat ik zag verschijnen. Het was een pistool. Ik had zo iets nog nooit gezien, maar ik weet wat de laatste keer gebeurde, waarin een pistool verscheen. Het werd Zaki's dood namelijk. De gedachte dat ik 1 van mijn dierbaren hier zou verliezen, deed de tranen bij mij opkomen. Zo bang was ik en ik klampte me daardoor ook vast aan Lotfi. Ik verschool me achter hem, als een klein kindje achter haar moeder, die bang was voor wat er komen zou. Youssef keek erg woedend en wees ons erop aan, terug te gaan naar het kamertje. In stilte liepen we rustig terug naar het kamertje. Zwijgend bleven we met zijn allen op een kluitje staan. Youssef had zijn pistool nog steeds op ons gericht en in zijn andere hand, had hij een pilsje vast. Ik verafschuwde hem en keek hem dan ook vuil aan. Hij zag dat en nam vervolgens een grote slok en kwam sloffend mijn richting op. Lotfi merkte dit al op en ging voor mij staan, maar er was niets wat hij kon doen. Youssef was diegene hier met een wapen en dus de gevaarlijkste bedreiging. Ik fluisterde dat Lotfi terug moest gaan staan op de plek waar hij zojuist stond. Gelukkig sprak hij niet tegen en ging hij meteen weer terug staan. Youssef kwam mij richting op en ik rook de alcohol-lucht al van een verre afstand. Terwijl hij steeds dichtbijer kwam, nam ik steeds een stap naar achteren. Maar algauw voelde ik dat ik de muur had bereikt en op dat zelfde moment had hij me ook bereikt. Ik kreeg het benauwd, want hij stond wel erg dichtbij me. Hij hief het pistool op en gleed eermee langs mijn gezicht. De angst die ik op dat moment voelde, was niet te beschrijven in woorden. Grote angst ging er door me heen en mijn lichaam begon hevig te schokken. Ook Youssef had het door en keek verschrikt op en liep weer terug naar de rest. Ik liet me vallen en hield mijn hand op de plaats van mijn hart. Ik voelde mijn hart gewoon in mijn keel kloppen. Even dacht ik dat er geweest was. Lotfi kwam al naar me toe en hielp me omhoog. Nog steeds was mijn lichaam aan het schokken en ik snakte naar adem. Op de een of andere manier kreeg ik geen adem meer. Zo bang was ik wel. Lotfi nam me in zijn armen en probeerde me te sussen. Ik heb begin leek het niet te werken, maar langzamerhand begon ik steeds meer kalmer te worden. De rest van de groep kwamen ook naar mij toe om te vragen of alles wel goed met me ging. Ik knikte voorzichtig en samen bleven we daar nog staan. Een ijzige stilte viel er opeens en ik besloot het ijs te breken. We moesten immers wat doen, om hieruit te komen. Als zij niets zeggen, dan doe ik het wel. Ik zal ervoor zorgen dat we hieruit komen. Ik zal ervoor zorgen dat hij zijn straf krijgt. Niet alleen voor mij, maar voor alles. Voor de pijn die hij mij bezorgd heeft, voor de leed wat ik heb moeten door maken door hem. Op dit moment kon mij echt niets schelen. Op dit moment wilde ik alleen dit hele zaakje afronden, zodat ik naar huis kon. Mijn wraak zal zoet zijn, maar wat ik niet wist was, dat het weleens fataal zou kunnen aflopen voor mij, in plaats van voor hem. Geen enkele weet had ik daarover. Als ik wist wat er ging gebeuren, was ik nooit, maar dan ook nooit, begonnen met praten. Dan had ik liever mijn mond gehouden en had ik niets uitgebracht. Maar dit was wat het lot voor mij geschreven had. Tijd kon ik toch niet terugdraaien en ik zal wel zien wat dit wel allemaal niet voor mij in petto heeft. Wat zal er uitkomen? Een positief resultaat of juist een héél negatief resultaat? Daar zou ik sneller achterkomen, dan ik had gedacht..