Broken heart! (Voltooid)

~53

Aliya kwam eindelijk binnen met de thee. Ik vraag me af waarom ze zo langzaam deed, maar ik denk dat ze me wat tijd met hen wilde geven. Maar wacht eens, ik heb haar wel alles verteld. Maar ze weet niet wie die Lotfi is of had ze het wel door. Ik moest hier achter zien te komen. Ik liep naar de keuken en sleurde Aliya letterlijk mee. Ik aarzelde niet en wou net zeggen wat ik van deze bizarre situatie dacht, maar ze was me al voor.

Aliya: Ik weet dat je het raar vindt dat ik zo lang wegbleef, maar het was beter zo. Toen je me gisteren alles vertelde, dacht ik meteen aan Lotfi. Je zei zelf zijn naam en ik dacht wacht eens even, Safouan's beste vriend heet zo. Ewa, toen jij vandaag opeens wegliep en ik zag dat je verdrietig was. Dat wist ik onderhand al wel, vertelde ik het aan Safouan. En zo belde hij Lotfi enzo. En toen belandden we hier. *Zei ze met een grote glimlach.

Ik keek haar scheef aan en kon niet geloven wat ze me net vertelde.

Ik: Denk je dat ik dit leuk vind ofzo? Weet je wel hoeveel pijn het doet om hem weer te zien? En dan gaat hij ook nog vragen stellen over Zaki. Ooh, wat vind ik dit leuk! *Zei ik op een sarcastische toon.

Aliya had meteen spijt van haar woorden en daden. Ik kreeg toch wel medelijden met haar en ze bedoelde het wel goed. Ze wilde gewoon dat ik gelukkig was, maar wat zij, noch ik niet wist, was dat dit een fatale einde voor mij zou betekenen. Misschien had ik nooit naar Amsterdam moeten verhuizen. Misschien had ik maar in Rotterdam moeten blijven. Allerlei twijfels.. Twijfels die niet zullen verdwijnen. Twijfels, die ik heb door bepaalde personen. Twijfels, die ik heel mijn leven al heb. Twijfels, die met de dag vergroot worden. Hoe kan ik zo leven? Ik leef alleen met twijfel en gevraag, pijn en verdriet. Noch geluk, noch liefde. Yarrabi, help mij in deze tijd. Yarrabi, wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Ik was helemaal in een andere wereld terecht gekomen. Mijn eigen wereldje dus.. Het wereldje waarin ik elke dag weer terecht in kom. Het is te moeilijk om er uit te komen, maar meestal lukt het wel. Als het lukt, dan was het zeker geen makkie.

"AAAH!" gilde ik. Ik knipperde met mijn ogen en ik realiseerde me dat ik me weer in het huis van Aliya bevind. Zoals ik al zei, was ik weer verdronken in mijn eigen wereldje. Het wereldje, dat geen oppervlak heeft om weer naar boven te komen. Ik voelde dat ik nat was en ik keek naar mijn shirt en voelde vervolgens aan mijn haren. Ik besefte dat Aliya een glas water over me gooide, om me wakker te maken. Zo erg had ik dit nooit meegemaakt. Meestal ontwaak ik er wel uit, doordat iemand me aantikte. Maar nu was dat niet het geval. Aliya had me meerdere malen aangetikt en zelfs probeerde wakker te schudden. Ze zei dat het leek of ik helemaal in trance was. Ik schrok hier wel erg van. Stel voor dat het nog een keer gebeurt en dat er niemand in de buurt is of dat het niemand lukt om mij wakker te maken. Wat zal er dan gebeuren? Ik ben bang voor de gevolgen. Voor wat er dan zou gebeuren. Ik bedoel, zal het fataal eindigen of zal ik voor altijd in een soort coma leven?

Ik kon hier niet tegen. Dit was de doorslag.. Vandaag is de dag waarin ik alles heb gezien. Ik heb gezien waar mijn leven naartoe gaat. Ik denk dat dit een teken van Allah (swt) is. Hij wilt me denk ik waarschuwen, welke kant ik op ga. Ik concentreer me alleen op mijn slechte verleden en op mijn verdriet. Maar wat ik niet inzie, is wat ik wel heb. Ik heb ouders en een zusje die me zoveel liefde geven. Ik heb Aliya, die er door dik en dun voor mij is en ik heb een goede studie, die ik zeker niet kan of wil verknallen. Deze gedachten vrolijkten me weer een beetje op en voor het eerst in tijden verscheen er weer eens een gemeende glimlach rond mijn gezicht. Ik keek Aliya aan, die nog steeds in shock was, door wat er net gebeurd was. Uit het niets pakte ik haar vast en gaf haar een knuffel. Ik fluisterde zacht in haar oren dat het me speet en bedankte haar. Zo zacht, dat ze het nauwelijks hoorde. Maar ze hoorde het wel degelijk, want ze sloeg meteen haar armen om mij. Ze antwoordde dat het niet gaf en dat ze er altijd voor mij zou zijn. Ik was blij, dat ik haar ontmoet had. Ze vult een stukje van dat leegte op. Die leegte, zou natuurlijk nooit volledig gevuld kon worden. Maar na vandaag zie ik wel in, dat ik van dag tot dag moet leven. "Leef van dag tot dag. Niemand heeft je morgen beloofd." Weer een gezegde dat ik me herinner. Weet ik tenminste dat de Nederlandse lessen ergens nuttig voor waren. Na vandaag weet ik dat die leegte op zich wel steeds meer gevuld kan worden. Maar dan moet ik dat natuurlijk wel toestaan en Inshallah zal ik dat doen. Had ik gelijk over dat die leegte gevuld zou worden of heb ik het helemaal mis? Ach, ik kom er wel achter. Ik laat het hier nu bij en zie het allemaal wel komen. Ik hoop dat ik het verleden nu achter me kan laten liggen en verder kan gaan. Ik vraag me af of er na pijn nog wel vreugde kan zijn. Want als ik elke keer namelijk vreugde voel, dan wordt het toch weer verstoord. Ben ik zo bang. Zo bang om weer teleurgesteld te worden. Zo bang om al die pijn weer door te maken. Zo bang om opnieuw tranen te laten vallen. Ach, wat hou ik mezelf voor de gek? Ik weet best dat ik nooit geluk zou kunnen proeven, zoals ik dat vroeger heb gedaan. Dat ik nog denk, dat ik zogenaamd gelukkig kan zijn, is gewoon te absurd. Ik word echt niet meer goed van. Ik ben moe.. Moe van alles, moe van de pijn. Moe van de tranen. Moe van het leven..

Als ik mijn leven mocht beëindigen, had ik het zo gedaan. Maar ik weet dat het haram is en daarom doe ik het niet. Als het aan mij lag namelijk, had ik zo een mes gepakt en mezelf vermoord. Dan was ik tenminste van alles af. Dat doe ik echter niet, want het is niet goed. Je kan niet weglopen van je problemen. Zelfmoord zou het voor nu oplossen, maar in het hiernamaals krijg ik het nog moeilijker, dan dat ik het nu al heb. En trouwens, er zullen veel mensen hier verdriet hebben om mij. Ookal ben ik niet de meest geliefde persoon. Ik zal opnieuw moeten beginnen. Opnieuw moeten beginnen met al die wonden. Wonden die voor even dicht zijn, maar na een tijdje weer open gaan. Een nieuwe start, zoals men zegt.. Een nieuwe start, die toch weer ooit bedorven zal worden. Want ik ben geboren om een Gebroken Hart te krijgen en zal ook sterven met een Gebroken Hart..