Broken heart! (Voltooid)

~47

Het ging met veel moeite en het kwam er vooral schor uit "ehh.. Neee. Neee.. Ik kan dit niet" en ik rende het zaakje uit. Ik bleef maar doorrennen, niet wetend welke richting ik opging. Hijgend kwam ik ergens aan en ik keek om me heen. Oh nee, ik wist niet waar ik me bevond en ik woon hier pas 1 dag. Hoe moet ik nou de weg terug naar huis vinden? Oeff, ik zocht me mobiel, maar niks. Tfoee, ik was natuurlijk meteen die zaak uitgerend en ik had me tas niet meegenomen. Fijn, ik ben dus verdwaald en ik rolde daarbij met mijn ogen. Door al deze paniek was ik vergeten wie ik net tegengekomen was en toen die gedachte alweer bij me opkwam, begonnen de tranen te stromen. En het bleef maar doorgaan. Ik ben naar een andere stad gekomen, om een nieuw leven te leiden, maar niets is minder waar, want eigelijk ontvluchtte ik mijn verleden. Het verleden die mij tot op de dag van mijn dood, me toch zal blijven achtervolgen. Doordat ik zo diep in gedachten verzonken was, had ik niet in de gaten dat er iemand achter mij stond en zijn hand op mijn schouder legde. Ik schrok daarvan en ik voelde de rillingen al over mijn rug lopen. Nee, laat het hem alsjeblieft niet zijn. Nee, nee.. Ik draaide mijn hoofd voorzichtig om en mijn wens werd wederom niet vervuld, want daar stond hij, met pijn in zijn ogen. Dat was wel werkelijk af te lezen. Ik schudde me hoofd, met de bedoeling van 'Nee, niet weer!' De pijn was daadwerkelijk af te lezen in mijn ogen en ik zag dat hij het ook niet meer droog hield. Hij pakte mijn kin vast en dwong me om zijn ogen in te kijken. "Nee Safouan, ik kan het niet.. Ik zorg er dit keer voor dat je me niet weer zal kwetsen!" Zei ik tegen hem, zonder hem in zijn ogen te kijken, want ik weet wat er dan gaat gebeuren, als ik dat wel degelijk doe. Safouan was mijn eerste liefde. Hij had mijn hart gestolen en had hem in zijn bezit, maar hij had hem na een halfjaar ook meteen gebroken. Hij..