Broken heart! (Voltooid)

~44

Ik klopte op de deur en die werd vrijwel meteen open gedaan. In de deuropening stond een slanke meid, ongeveer zelfde leeftijd als ik. Ze had mooie donkerbruine stijle haren en ze had groene ogen. Ze was echt een prachtmeid om te zien, nu kijken of het innerlijk ook zo mooi was als haar zelf. Ik stak me hand naar haar uit.

Ik: Salam, ik ben Loubna.

Ze keek eerst mij van top tot teen aan en toen gaf ze zo een nep glimlach en antwoordde.

Aliya: Heej, ik ben Aliya. Kom toch verder!

Ik gaf haar een glimlach terug en liep langs haar het flatje in. Ik voelde de ogen in mijn rug prikken en op dat moment wist ik dat dit niet zo makkelijk zou worden, maar wat ik niet wist, was dat het veel erger zou worden. Maar het boeide me niet, mijn leven was al half vergald. Ik kon toch nooit meer iemand vinden die mij zou accepteren. De enige 2 die dat wel deden, zijn mijn leven uitgestapt. De 1 heb ik laten gaan en de ander heeft mij laten gaan, op zo een manier dan. Aliya liet me mijn kamer zien en ik gooide me koffer op het bed. De kamer was erg kaal en er zat alleen een bed en een bureau in. Zo dan, ik moest maar eens inkopen gaan doen. Ik liep naar de woonkamer en zag dat Aliya op de bank tv zat te kijken. Ik wilde wat zeggen, maar ik durfde het niet. Ik was bang om afgesnauwd te worden. Uiteindelijk besloot ik om het toch te vragen.

Ik: Uhmm Aliya ik wil even mijn kamer een beetje opfleuren. Heb je zin om met me te gaan winkelen? *Vroeg ik aarzelend.

Ik had een antwoord verwacht, zoals 'Wees tevreden met wat je hebt!', maar integendeel. Ze gaf heel lief antwoord.

Aliya: Natuurlijk gekkie, je denkt toch niet dat ik een rondje winkelen zomaar afsla. Let's go.

Ik moest lachen om haar. Misschien viel ze toch wel mee en zij was de enige die ik hier kende, dus.. Wie weet, misschien worden we nog beste vriendinnen, want een beste vriendin heb ik op dat moment echt erg nodig. Mijn beste vriendin was altijd Hasna geweest. We deden echt alles samen en we hadden altijd zo veel lol, maar toen.. Ik kon het woord niet eens door mijn keel kregen. Er zat gewoon een brok. Ik voelde de tranen opkomen. Nee, niet nu! Ik wil niet huilen.. Ik wil niet.. Ik heb al zoveel gehuild in mijn leven, dat het waarschijnlijk genoeg is voor de rest van mijn leven. Het leek net alsof ik mijn hele leven voor me zag. Ik zag alle dieptepunten voor me en ze bleven maar ronddraaien in mijn hoofd. De tranen vloeiden nu net als een stromende rivier langs mijn wangen. Ik zakte op de grond en ik kon niet meer opstaan. Ik had zoveel pijn, die pijn die niemand weg kon nemen. Aliya had het opgemerkt en zij schrok. Zij wist natuurlijk niets van mijn verleden af. Ze hielp me mee naar binnen en legde me op de bank en vervolgens pakte ze een deken en bedekte mij daarmee. Ze kwam naast me zitten en legde haar arm om mijn schouder een. Ooh, dit had ik echt even nodig. Iemand waarbij ik kon uithuilen, want ik had sinds gisteren me nog best sterk gehouden en nu komen al die tranen dan. Ik zat helemaal te trillen en te huilen. Ik kon echt niets anders doen, want de pijn en verdriet die ik had, was onverdraaglijk. Ik wens het ook niemand toe, zelfs mijn ergste vijand niet. Na een tijdje ging Aliya thee maken en liet mij op de bank achter. Ik werd helemaal gek, want ik was bang, dat ook ZIJ mij zou verlaten en nooit terugkeren. In mijn leven hebben de mensen mij alleen maar verlaten en verdriet gedaan. Nooit is er iemand teruggekeerd, nooit.. Altijd maar verlaten en verlaten, alsof ze willen dat ik zoveel verdriet heb. Zij hebben geen weet, hoeveel pijn me dat wel doet. Als 1 mij al verlaat, stort mijn wereld in, laat staan nog meerdere. En het zijn ook altijd de belangrijkste en dierbaarste mensen die mij verlaten hé. Alhamdullilah had ik wel nog mijn familie, maar ik betwijfelde of die ook nog zouden blijven. Doordat er zoveel mensen mij verlaten hebben, heb ik vrees bij elke persoon die ik beter leer kennen, dat die uiteindelijk mij ook zullen verlaten. Ik weet dat het niet goed is om zo te denken, maar toch.. Voor mij is het echt moeilijk om iemand in mijn hart te sluiten, want die hart is zovaak gebroken, dat hij niet meer gemaakt kan worden. Mijn hart is net als een bord, die op de grond viel en uiteenspatte. Zo is het precies.. Aliya kwam terug met de thee en ik dronk het gulzig op. Toen ik het in mijn handen had, zag je het hele kopje trillen. Zo erg, dat er bijna thee uitviel. Ik weet echt niet wat ik had, misschien moest ik wel in therapie gaan. Maar tegen een persoon praten die ik niet ken, is niets voor mij. Ik heb gewoon iemand nodig, die naar me luistert en die me steunt en troost. Als ik zo'n iemand had, dan zou het inshallah wel goed komen, maar waar zou ik zo'n iemand vinden? Ik besloot om nu eventjes niet meer aan mijn verleden te denken, ookal was dat onmogelijk, maar ik wilde gewoon even als normaal beschouwen worden en niet als iemand die alsmaar verdriet en pijn moet doormaken.

Aliya vroeg na een tijdje, waarom ik zoveel huilde? Ik had het moeten weten, dat zij ernaar zou vragen. Het komende gesprek zal mij terugbrengen in het verleden. Het zou niet makkelijk worden, maar misschien ook wel beter, doordat je je hart lucht. Toen begon ik met alles te vertellen. Hoe eerst mijn leven zo perfect was en dat ik alles had wat mijn hartje begeerde tot de dag van vandaag, en in de tussentijd wat voor een hel het was voor mij. Ik weet niet hoelang we daar zaten, maar het was best lang, want ik vertelde het niet aan 1 stuk door. Dat begreep Aliya gelukkig dan ook. Aan het einde, toen ik klaar was, had ook Aliya tranen in haar ogen. Ik zag het in haar ogen, dat ze medelijden met mij had. Ik kon haar dat niet verwijten, maar ik hou daar eerlijk gezegd niet van, maar ik ben wel blij dat ik het haar verteld hebt. Ze snapt me, dat weet ik wel zeker. Nu heb ik tenminste iemand waar ik mezelf kan zijn en waar ik altijd bij terecht kan. Dat is wat ze zei tenminste, maar ik zag de oprechtheid in haar ogen, toen ze me dat zei. Ik voelde me nu opgelucht en dat sinds maanden. De hele avond bleven in en Aliya nog een beetje praten over onze blunders enzo. Het was best wel lachen en even vergat ik mijn zorgen. Het werd al laat en we besloten toch maar te gaan slapen. We wensten elkaar welterusten en namen ieder onze eigen weg. Ik plofte neer op bed, want ik was echt doodmoe. Dat was raar, om het feit dat ik niet veel gedaan had. Het kost dan toch wel wat inspanning om je hart te luchten. Ik nam een diepe zucht en denk hoe het nu verder moet. Ik ga inshallah verder studeren en de rest zal ik wel zien. Ik doe het gewoon rustig aan en leef met de dag. Wat de toekomst brengt, zullen we dan nog wel zien. Met deze gedachte viel ik in een diepe, diepe slaap..