LAHZA s o n d e m (TAMAMLANDI) #wattys2020

XIV - SUÇLU

Keyifli okumalar...

♠

Sevmek suçsa suçluyum, en büyük suçlu benim. Dünyada daha neyin kavgasını vereyim?

-Melike Şahin

Ceylan'dan

       İnsanın sırtına aldığı yüklerin ağırlığı bir yana, bir de yürek ağırlığı varmış ki o en bir beteriymiş. Sebebini bilmediğin, sol tarafına çöken bir karabasan gibi... Nefes alıp verdikçe göğsümün üzerinde yer edinmiş bir yük. Elim göğsümde, sesini ta bir kilometre öteden duyabileceğiniz kalbimin üzerindeydi Burak'ın odasından çıktığımda. Neden böyle hissediyordum? Neden kalbim onu kontrol etmek isteyen beynime itaat etmiyordu ve ben on beş yaşında ergen genç bir kız gibi davranıyordum? Burak'ın manası olmayan iki kelimesine bile böyle tepki veren benim derdim neydi?

       Kendimi salondan içeri attığımda diğer elim ağzımdaydı. Kendime engel olmadan ağzımdan kaçıp gidecek herhangi bir kelimeye mani olmak için sıkı sıkı bastırıyordum. Burak'ın kapısını bana seslenme ihtimaline karşılık hafif aralık bırakmıştım ve benim sesimi duymasını istemezdim. Burak'ın salonunun ortasında ayakta dikilirken hızını kaybetmemiş kap atışlarım kulaklarımda yankılanıyordu şimdi.

      Beynim yeniden yönetimi ele alıp biraz olsun vücudumu sakinleştirdiğinde ben de nihayet Burak için hazırlanmış hasta yatağına çöktüm. Oturur pozisyonda dirseklerimi dizlerime dayadım ve parmaklarımı saçlarımın arasından geçirip başımın ağırlığını ellerime verdim. Başımın ağrısı ince bir sızı gibi bana fazla zorluk çıkarmadan varlığını korurken bütün gece uyanık kalmak için neler yapabileceğimi düşünüyordum. Televizyon izleyebilirdim ama Burak'ı uyandırma ihtimalim olduğu için bu seçeneği hemen eledim. Arka cebimdeki telefonumu çıkarıp biraz sosyal medyada gezindim ama tıpkı benim hayatım gibi boş olan oradan da keyif almayıp telefonu yatağın içine fırlattım. Aslında uyuyabilirdim ama Burak için burada kaldığım gerçeği keyfimi bu gecelik es geçmemi ve görevimi yapmamı emrediyordu.

      Ben ne yapabileceğimi düşünürken düşüncelerim sürekli burada olma sebebime kayıyor ve içinde bulunduğumuz bu çok doğal bir o kadar da saçma durumun çetrefilliğinde kayboluyordu. Karargâhta yaşadıklarımız bir bir gözümün önüne gelirken ben de utançla yüzümü bacaklarıma gömdüm. Nasıl öyle davranmıştım? Üstelik albay da dâhil bütün askerlerin önünde? Ne hakla? Hangi sıfatla Burak'ın kollarına atılmıştım? Ben böyle bir zayıflığı nasıl yapabilmiştim? Onun için endişeleniyordum, evet bu doğruydu. İnkâr etmiyordum. Edemezdim de. Onun vurulduğunu gördüğümde, kucağımda bayıldığına şahit olduğumda aklım çıkmıştı ama ben bütün bunları vicdan azabından yaptığımı zannediyordum. Sırf Burak beni kurtarmaya geldiği ve canını hiçe sayıp benim için vurulduğunu zannettiğim için yapıyorum sanıyordum. Bir yanım hala daha bunun doğru olduğunu inkâr etse de derinlerden gelen bir ses içinde çok başka şeyler söylüyordu. Üstelik söylemekle de kalmıyor resmen haykırıyordu. Burak'ın yanında girdiğim bu tuhaf duygulara da bu sesin sebep olduğunu biliyordum.

      Bilmediğim şey, emin olamadığım şeyse Burak'ın düşünceleriydi. Benim için kendi başına, hiçbir emir almadan kalkıp Irak'a gelmişti. Kendinden çok sevdiği mesleğini hiçe sayıp beni kurtarmak için hayatını tehlikeye atmıştı. Mesleğini kendinden çok sevdiğini biliyordum çünkü yine bir sohbet esnasında bunu Mustafa amcadan duymuştum. Onun bu tavırları o içimde bağıran sese iyi gelse de mantığım bütün bunları uydurduğumu, hiçbirinin gerçek olmadığını söylemekten bir saniye bile geri durmuyordu. Maden bunlar uydurmaydı, madem gerçek değildi peki bu gece bütün askerlerinin önünde şuursuzca ona sarılmışken onun bana karşı koymaması ve benim ona yaptığım gibi kollarını bedenime dolaması neyin nesiydi? Peki ya arabada söyledikleri? Üzerinde durup bir tartışma çıksın istemediğimden susmuştum ben orada. Biraz da utanmıştım. Konuşma orada devam etseydi belki de duymak istemediğim şeyler duyacaktım. Bunun için henüz hazır hissetmiyordum ve ben de susmuştum, kaçmayı seçmiştim bir nevi.