Ertussen in (VOLTOOID)

Hoofdstuk 22

Pov Fabiënne,
Het is zaterdag ochtend, ik sta gapend op en eet mijn ontbijt. Later op de dag gaan ik en Lorenzo naar het strand samen. Ik hoop zo dat Caitlyn hem nog niks heeft kunnen zeggen, ik doe mijn gordijn open met mijn rechterhand. En dan valt mijn mond open, ik kan niet stoppen met kijken. Ik weet dat het onbeleefd is en apart als ik zo zit te staren maar kom op... omg.
Hij is zo, jeetje hij... ik kom even niet uit mijn woorden. Hij had een trui aan maar omdat we naar het strand gaan doet hij een shirt aan...

Het lijkt wel alsof het de bedoeling van hem was, hij staat zó dicht bij het raam. Hij is echt niet normaal knap... ik blijf met open mond naar hem staren en haal bijna geen adem. Dan besef ik dat ik te lang aan het kijken ben. SHIT! hij kijkt naar buiten en ik doe snel mijn gordijn dicht. Ik denk niet dat hij iets gezien heeft. Ik doe een donker blauwe hoodie aan met voor de zekerheid een leren jas. Ik heb het heel snel koud, vandaar de hoodie. En de jas is gewoon voor de zekerheid, het strand is altijd veel kouder dan je denkt. Het is namelijk ook nog geen zomer. Het is tijd, ik poets snel mijn tanden en vertrek. Lorenzo komt al naar buiten gelopen. We staan tegenover elkaar en kijken elkaar diep aan. Na een paar seconden realiseer ik me dat hij vast verwacht dat ik iets wou gaan zeggen en bedenk snel iets.
"Uh sorry voor toen op school, ik was niet zo mezelf die dag.'
Besluit ik maar te zeggen om de stilte te verbreken. Hij krijgt een lach op zijn gezicht en vertelde me dat het hem niets uitmaakte. Hij tilt me op met zijn gespierde armen en zet me achterop de motor.
Super schattig als hij me zo optilt. Oh, uhm, anyways... ik hou hem stevig vast en we praten niet veel. Maar ik vind het wel fijn om hem gewoon even in stilte vast te houden, voelt heel vertrouwd. We komen aan op het strand, we lopen samen aan het water maar ik begin het toch nog koud te krijgen.

Pov Lorenzo,
Ach, ik zie hoe ze een beetje bibbert van de kou, maar niet het niet wilt vertellen omdat ik me zorgen zou maken. Zo is zij altijd, en ik maak me inderdaad zorgen. Ik sta stil en vraag haar "gaat het? Wil je mijn jas?' Maar ze schudt zachtjes met haar hoofd.
"Nee ik wil niet dat jij kou vat, maak je geen zorgen, ik ben oke.'
Zegt ze, maar ik weet dat ze het alleen doet zodat ik haar mijn jas niet geef. "Oke dan,' zeg ik.
"Dan laat ik mijn jas aan, ik heb een andere manier.'
"Wat bedoel je?' Zegt Fabiënne en ze kijkt me met grote ogen aan.

Pov Fabiënne,
Hij komt steeds dichter naar me toe lopen, en het maakt me zenuwachtig. Elke stap die hij dichterbij mij zet, hoe harder mijn hart tekeer begint te gaan. Ik weet niet wat ik moet zeggen, en ik krijg er ook niks meer uit. Ik wacht gewoon tot hij uiteindelijk recht voor me stilstaat. Hij geeft me een knuffel, ik voel hoe zijn warme lichaam het mijne opwarmt. Ik sla mijn handen om zijn middel onder zijn jas. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst, en hij houdt mijn hoofd zachtjes vast met zijn warme handen.

Dit is fijn, erg fijn, dit is de beste knuffel die je maar kan hebben.
Was er maar een manier om jou te vertellen, dat ik van je hou. En niet via Caitlyn, dat zou verschrikkelijk zijn. Niet op een beste vrienden manier vind ik je leuk, meer dan dat Lorenzo, waarom heb je dat nou niet door...