Lorenzo zat op het uiterste randje van het dak, heel even verloor hij zijn evenwicht. Maar hij herpakte het gelukkig op tijd weer en viel niet. Hij kon niet springen... niet met Fabiënne erbij. Dus hij rende weer weg, dit keer rende hij een bepaalde route waarvan hij zeker wist dat niemand hem gevolgd zou kunnen hebben.
Lorenzo heeft een geheim plekje in het bos, maar hij komt onderweg een meisje tegen. Ongeveer zijn leeftijd, zwarte haren tot net over haar schouder. Ze zat met haar armen om haar knieën heen met haar hoofd ertussen, waardoor haar haren over haar schouders vielen en haar gezicht bedekte. Ze hoorde iemand rennen, dus ze keek op. Lorenzo zag dat het meisje had zitten huilen, hij kon niet zomaar haar voorbij rennen dacht Lorenzo. Misschien is het een verdwaald iemand dacht hij, ze heeft tenslotte kapotte, oude kleding en haar huid was vol schaafwonden en vieze plekken. Lorenzo stopte met rennen en ging bij haar zitten.
"Ben je verdwaald?" Vroeg Lorenzo zo vriendelijk mogelijk.
Het meisje antwoordde van niet, en zei dat ze gewoon weg wilde van iedereen. Thuis sloegen ze haar, en zorgde niemand voor haar. Lorenzo begreep het volledig, hij zat natuurlijk in bijna dezelfde situatie.
"Hoe heet je?" vroeg Lorenzo terwijl hij haar haren achter haar oren deed, zodat hij haar gezicht kon zien.
"Ik heet Caitlyn,' zei ze verlegen.
Ze keek naar de grond want ze is niet zo goed in met mensen praten, nooit geweest. Daarom had ze op school eigenlijk ook geen vrienden.
"Oh Caitlyn hè ... mooie naam" zei Lorenzo.
Maar wat hij niet vertelde was dat hij de naam ergens van herkende, maar van wat?
"Sorry helemaal vergeten mezelf voor te stellen." Zei Lorenzo met een glimlach op zijn gezicht.
"Ik heet Lorenzo."
Het meisje zei dat ze dat al wist, en Lorenzo schrok even. Oh wacht!
"Zat je bij mij op school?" Vroeg Lorenzo verwachtingsvol, Caitlyn knikte met haar hoofd.
Lorenzo zag haar wel is in de gangen in haar eentje staan, alsof ze ontzichtbaar was. Lorenzo heeft spijt dat hij nooit naar haar toe is gegaan.
"Sorry dat ik je nooit heb geholpen, als ik wist dat je het zo erg ervaarde dan had ik-" maar Caitlyn had geen zin meer in luisteren naar hem, ze hoorde altijd overal 'het spijt me.' Maar toch deden ze er uiteindelijk niets aan.
"Het is oke" zegt Caitlyn bijna fluisterend.
De lucht kleurt oranje want de zon gaat onder, de tijd vliegt als het ware wanneer ze samen praten.
Het was prachtig, de lucht had een overloop van donkerrood naar oranje naar fel geel. De bladeren aan de bomen glinsterden, Lorenzo keek Caitlyn in haar ogen aan. Haar hazel ogen in combinatie met het geelachtige licht was oog betoverend, hij kon wel uren naar ze staren. Maar dat zou natuurlijk angstaanjagend voor haar zijn. Ze gaan allebei liggen, het was een zware dag... ze vallen allebei eventjes later in slaap.
YOU ARE READING
Ertussen in (VOLTOOID)
Paranormal"Als hij met ons kan communiceren, moet het toch mogelijk zijn om hem terug te halen!?' | | \/ Lorenzo en zijn allerbeste vriendin, Fabiënne, hebben de vriendschap waarvan iedereen wenst dat ze het hadden... Tot op een moment het niet goed g...
