Ertussen in (VOLTOOID)

Hoofdstuk 4

Fabiënne maakt zich zorgen om Lorenzo, hij is al veel te lang weg. Ze besluit naar de politie te gaan, eenmaal bij de politie gaan ze natuurlijk vragen stellen zoals 'waar heb je hem voor het laatst gezien en wanneer was dat' en 'loopt hij wel is vaker weg.'
Maar nee dat doet hij eigenlijk nooit. Sinds dat hij terug is van een lange reis, gedraagt hij zich anders, lijkt het wel.

De politie keurt het goed en beginnen als eerst met Lorenzo's telefoon te tracken. (achterhalen waar hij is) Die domme Caitlyn had zijn telefoon achtergelaten.. De politie beveelde Fabiënne gewoon thuis af te wachten, ze zouden bellen als ze hem, of iets gevonden hebben. Fabiënne wou graag mee, maarja het moest maar... ze doet alles om hem terug te vinden.

Fabiënne gaat naar het huis van Lorenzo en belt aan. Zijn zus doet open, "uhm hey?" Vraagt ze verward.

"Lorenzo is niet thuis voor als je daarvoor kwam."

"Nee Elise, ik kom voor jou..." zegt Fabiënne voorzichtig.

"Voor mij?"... "wat is er dan?" Vraagt Elise.

Fabiënne antwoord twijffelend "j-je broer... hij is vermist, maar de politie zoekt hem nu!"

Elise begint te huilen, zij was de enige die nog om hem gaf, ze heeft spijt dat ze er niet vaker voor hem was...

Fabiënne wordt binnen gelaten en ze gaan samen op de bank zitten staren naar de telefoon. Hopend dat de politie nieuws heeft, en niet lang erna krijgen ze een belletje.

*Telefoon gesprek*
_________________________________
Politie: "we zien hem niet, maar we hebben zijn telefoon en we kunnen zien aan de voetafdrukken dat hier twee mensen zijn geweest."

Fabiënne: "twee? Maar hij... heeft niemand die-"

Politie: "we hebben hem gevonden..."

Fabiënne: "OMG waar is hij, ik moet met hem spreken, ik-"

Politie: "het spijt ons, hij gaat het hoogstwaarschijnlijk niet redden, maar hij is al onderweg naar het ziekenhuis."

Fabiënne: "ik kom er gelijk aan!"
___________________________________

Fabiënne heeft het Elise verteld dat hij gevonden is en in het ziekenhuis ligt. Maar Elise kan het nog niet aan en zegt "ga maar, ik kom later wel.'

Fabiënne gaat zonder twijffel gewoon gelijk ernaar toe of ze nou meegaat of niet.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, en begeleid naar zijn kamer toe... ziet Fabiënne hem liggen door het raampje van de deur. Hij ziet er vreselijk uit... hij heeft overal diepe wonden en erg veel bloed. Fabiënne huilt, en zakt in elkaar tegen de dichte deur van Lorenzo's ziekenhuis kamer.

...Er komen plotseling dokters aangerend:
"WEG BIJ DE DEUR A.U.B, NU!'

"HIJ MOET NU GEOPEREERD WORDEN!'

Fabiënne schrikt en staat zo snel mogelijk op en de dokters duwen haar aan de kant. Ze gaat op die typische wacht stoelen van een ziekenhuis zitten. Ze zit er uren, dat heeft ze wel voor hem over... ze is moe van al het wachten en valt in slaap.

Het is nu rond de 11 uur 's avonds, de dokters komen eruit met droevige gezichten. Je kon echt aan de gezichten zien dat ze vol medelijden zaten. Fabiënne wordt langzaam wakker en ziet de dokters staan, ze ziet het gelijk... dit wordt geen goed nieuws. En dat klopt: "het spijt ons met heel ons hart, we hebben alles gedaan om hem te redden maar-"
De tranen ontstaan al in Fabiënne's ogen terwijl de dokters hun zinnen nog afmaken... "de operatie is niet goed gegaan, hij is overleden."

Fabiënne schreeuwt haar longen uit.
"NEEE DAT KAN NIET, HIJ LEEFT NOG, JULLIE MAKEN EEN GRAPJE TOCH?"
De dokters schudden hun hoofden. Er komt nog een dokter aanlopen, hij fluistert in de andere dokters hun oren.

Fabiënne raakt geïrriteerd en zei "wat dan!? Vertel het mij ook dan!"

De net aangelopen dokter zegt "dit is heel apart en je zult het vast niet geloven maar, er is nog activiteit gaande in zijn brein."

"Dus hij leeft nog!?' schreeuwt Fabiënne gelijk, maar de dokter antwoordt van niet.
Er is wat anders aan de hand....