Ertussen in (VOLTOOID)

Hoofdstuk 6

Fabiënne's gedachtengang;
Ik stort in elkaar, Lorenzo... dood? Dat kan niet. Ik heb nog nooit zoveel tranen in één keer gehuild, wat moet ik zonder hem?
Hij was mijn wereld, hij was echt een deel van mij. Zonder hem voel ik me leeg, eenzaam en verdrietig. De dokters raden me aan om maar naar huis te gaan, lekker uit te rusten en om het te laten bezinken. 'Lekker uit te rusten' ? Ik ga waarschijnlijk thuis alles behalve rusten...

Ik bel mijn oudste broer op om mij op te halen, want zelf kan ik niet naar huis. Als ik zou fietsen zou ik gegarandeerd een ongeluk krijgen. Het voelt alsof ik gewoon van de wereld af ben, ik ben niks meer.
Waarom leef ik nog? Wat voor nut heeft het zonder hem?
Ik mis je Lorenzo... ik hou van je, ik heb natuurlijk toen ik jonger was meer beste vrienden gehad. Maar dat was eigenlijk helemaal niks vergeleken met mij en Lorenzo. We deelden alles samen, deden alles samen. We lachten samen, huilde... wanneer de éen boos was, was de ander het ook. Dezelfde eigenschappen, dezelfde interesses. Het is echt alsof een groot deel van mezelf weg is nu hij er niet meer is. Het klinkt vast een beetje apart, maar het is echt zo. Hij was de enige persoon wie mij altijd kon opfleuren, en begreep hoe ik me voelde voordat ik ook maar een woord zei.

Ik ging even in gedachten op en begon te dagdromen, totdat mijn broer me onderbrak:
"We zijn thuis, stap uit!" ... "ik moet namelijk nog ergens heen, dus ga eruit ettertje."

Ik schrok 'wakker' en stapte uit de auto. Mijn broer noemt me altijd ettertje, en doet irritant. Maar ik weet echt wel dat hij gewoon van me houdt, hij geeft het alleen niet toe...

Ik zocht mijn sleutels in mijn grote paarse tas, maar kon het niet vinden. Shit, waar heb ik ze nou gelaten...
ohh kut, ze liggen nog in het ziekenhuis, maarja die kan ik nu niet halen want mijn broer is weg. En mijn fiets staat daar natuurlijk nog.
Dus ik loop achterom, misschien heeft iemand de tuindeur open gelaten, maar nee. Ik ga op een tuinstoel zitten vlakbij de deur, dat wordt wachten tot er iemand is dan maar. Uit mijn tas pak ik een boek, Harry potter deel één. Ik ben nooit zo van het boeken lezen, maar Lorenzo bleef altijd maar aandringen dat ik het moest lezen. Ik huil en zeg heel zachtjes "als aandenken zal ik het voor je lezen Lorenzo, ik mis je ontzettend."

Ik ben ondertussen bij bladzijde 83, het wordt al donkerder buiten. Het is trouwens echt een geweldig boek... ik moest echt vaker naar hem luisteren maar ik was te eigenwijs. Waarom is er eigenlijk niemand thuis gekomen in al de tijd dat ik hier al zit? Ik heb nog niemand gezien of gehoord. Ik lees verder maar dan hoor ik het gepiep van een deur. Ik kijk om, het was de tuindeur. Hij was een klein stukje open gegaan, net genoeg om mijn arm er doorheen te steken en de deur van binnenuit open te maken. Ik roep "dankje voor het openmaken.' Maar niemand reageert, ugh mijn jongere zusje heeft vast een koptelefoon op.
Ik kijk in haar kamer, maar niemand is er. Ik ga uiteindelijk het hele huis af, maar het is leeg. Verward denk ik na, was hij misschien al die tijd al open?
Nee ik weet zeker van niet, hmm...

Achja, ik ben in iedergeval binnen, daar gaat het om. Ik pak wat te eten en een glas limonade, plof neer op de bank en zet de tv aan. Ik leg de afstandsbediening neer op een tafeltje naast de bank.

Dan opeens gaat de tv weer uit, maar ik heb de afstandsbediening allang al weggelegd? Misschien is er een automatische uitschakeling geregeld? Dus ik bel mijn vader, die altijd de tv maakt en checkt. Maar hij weet van niks. Hmm.. dat is vreemd.

Ik moet even bijkomen van alles, eerst Lorenzo, toen de deur, toen de tv... wat nog meer moet er gebeuren vandaag?
"Pfff" zucht ik. Laat ik maar gewoon mijn glas drinken pakken, ik ben waarschijnlijk gewoon moe. Maar nog niet eens het glas aangeraakt, en het valt al om. Verdorie, moet ik het weer opruimen. Heb ik ook geen zin in, wat is er toch met het huis vandaag?

Ik zou bijna zeggen dat het geesten zijn, maar dat denk ik niet... oh mijn god! Is het misschien Lorenzo...? Misschien probeert hij contact te leggen met me? Ik ben ten slotte heel gelovig. Het zou wel kunnen volgensmij. Lorenzo, als je er bent... draai dan dit papiertje om.

Ik had een papiertje uit de keuken la gepakt en neergelegd op het tafeltje in de woonkamer.
Ik wacht, en wacht... totdat er iets gebeurd. Holy shit...