Ertussen in (VOLTOOID)

Hoofdstuk 1

Lorenzo ziet na een lange tijd zijn beste vriendin weer. Hij rent zo hard mogelijk naar haar toe en geeft haar een stevige knuffel van achteren, waardoor zijn zachte donker bruine haren helemaal door de war zijn geschud.

Zijn beste vriendin genaamd Fabiënne glimlacht, ze weet maar al te goed van wie die knuffel is. Ze herkent hem als geen ander, nadat Lorenzo haar los laat draait ze zich om en zegt met een brede glimlach "ik heb je zo gemist Lorenzo!"

Heel even verdwijnt haar glimlach weer.

"Is er iets mis?" Vraagt Lorenzo.

"Nee het is superleuk om je terug te zien... maar ga alsjeblieft niet weer zo lang weg."

Lorenzo lacht en beloofde haar dat hij bij haar zou blijven. Ze praten nog even, maar Fabiënne ziet dat er wat is, dat ziet ze altijd... ze zijn immers beste vrienden. Fabiënne vroeg wat er mis was, en er beginnen tranen te rollen over Lorenzo's wangen.

"Nee niet huilen, je mooie blauwe ogen zijn daar te snoezig voor" zegt ze in de hoop dat het hem opfleurt.

Maar dat gebeurt niet, hij besluit dat hij haar niet wil betrekken bij dat hij sinds vroegere leeftijd depressief is. Lorenzo doet altijd maar alsof hij altijd perfect is en blij, maar hij kon het nu even niet meer verbergen. Alles barstte eruit... Hij rent weg, van alles en iedereen. Lorenzo heeft een plek waar hij altijd komt om zijn hoofd leeg te maken, op het dak van zijn huis. Maar hij komt natuurlijk niet zomaar weg, Fabiënne heeft hem pas net weer gezien na een lange tijd! Ze besluit vastberaden hem te volgen.

Daar zit ie dan, huilend op de rand van het dak. Fabiënne begint te huilen, haar gezicht is helemaal nat en haar lange licht-bruine haar plakt op haar gezicht van de tranen. En haar bruin groenige ogen zie je niet meer want ze knijpt haar ogen dicht, hopend dat het voorbij is als ze ze weer open doet. Het schoot ineens haar te binnen... Lorenzo overwoog zelfmoord te plegen. Fabiënne merkte altijd al dat er iets mis was, maar niet precies wat. Maar alles was nu duidelijk, Lorenzo wordt vaak nageroepen, en zijn ouders zijn er nooit voor hem. Dat hij nageroepen wordt snapt Fabiënne niet helemaal want hij is super knap, en een van de langste, een beetje gespierd en heeft prachtige ogen... maar goed, die ouders merken dus nooit wanneer er wat mis is, en het kon ze ook niets schelen. Fabiënne ging naast hem zitten in stilte, ze wou hem niet nog meer druk geven of verdriet. Maar Lorenzo gaat steeds verder naar beneden, fabiënne schrikt en begint te schreeuwen.

"Ga weg bij de rand van het dak!"

"Alsjeblieft, ik hou van je!" Zei ze bang, ze weet dat ze niet zonder hem kan.

En was er vrij zeker van dat als hij zou gaan, haar leven een hel zou worden......