Ertussen in (VOLTOOID)

Hoofdstuk 16

Pov Fabiënne,
Na allerlei verschillende lessen gehad te hebben, heb ik er nog één. Gym... ik ben zelf niet echt sportief, en ik heb ook niet echt een sport waar ik heel goed in ben. Waar ik les heb is een ander gebouw dan waar iedereen gym heeft. Ik loop het gebouw binnen en ga richting de kleedkamers, ik lees op een bordje naar welke ik moet. 'Meisjes, nummer 7.' Ik loop naar nummer zeven, en loop langs alle andere kleedkamers. Eentje staat op een kiertje open, nummer 4. Ik kijk onbewust naar binnen en zie Lorenzo zonder zijn shirt aan. Ik kijk snel weg en loop sneller door. Lorenzo ziet dat de deur open staat, en doet hem dicht. Maar dat was toen ik er allang al voorbij was. Gelukkig, hij heeft vast niet gemerkt dat ik naar binnen keek. Als ik me eenmaal heb omgekleed loop ik de gymzaal binnen. We worden allemaal in teams verdeeld. Ik zit helaas apart van Lorenzo. We gaan softballen, maar tijdens het softballen let ik niet op. Ik kijk naar de andere kant van de gymzaal hoe Lorenzo's krullende zachte haar langs zijn gezicht valt, en zijn shirt een beetje doorschijnend is van het zweet... holy, hij is écht kna-
Maar dan knalt iemand tegen me op. "Hé, kijk uit waar je loopt sukkel." Roept een meisje die naar de volgende honk wou rennen tegen mij. Ik zucht, ik heb geen zin om er op in te gaan. Toch blijf ik kijken naar Lorenzo, hij is heel sportief en fanantiek. Onder het spelen valt Jill (expres) op de grond, en Lorenzo gaat er gelijk heen en reikt zijn hand uit naar haar. (Ik kan niet geloven dat niemand merkt dat het nep is). Dan zie ik hem naar haar glimlachen, vervolgens loopt hij weg en speelt hij weer verder met softbal. Ugh... waarom voel ik me plots zo misselijk in mijn buik als ik daarnaar kijk.
"We gaan stoppen, jullie moeten je gaan omkleden dames & heren!!!" Roept dan onze gym docent gelukkig eindelijk. Na het omkleden wacht ik buiten op Lorenzo, en lopen we samen naar zijn motor. Hij tilt me weer erop en we rijden weg, hij moet nog iets doen zei hij dus Lorenzo zet me thuis af. Ik leg mijn schooltas neer en hang mijn jasje aan de kapstok.
"Huh."
"Wat doen al die dozen hier?!"
Roep ik, maar ik krijg geen antwoord, ik loop naar de keuken en zie mijn moeder druk bezig met inpakken. "Wat ben je aan het doen mam?" Vraag ik rustig. "We gaan verhuizen" zegt ze.
Ik antwoord gélijk erna
"wat!?" "Waarheen?"
Mijn moeder antwoordt dan dat ik me geen zorgen hoef te maken en ik nog steeds dichtbij woon, en naar dezelfde school kan als waar ik nu gewoon op zit.

*een paar dagen later*
Het is nu vrijdag middag na school, bijna alles is gepakt en al afgeleverd bij ons nieuwe huis. Ik heb nog niet gekeken hoe het eruit ziet, en waar het is. Maar het maakt me niet veel uit,
ik zal dit oude kleine huisje vol herinneringen wel missen... maarja soms verhuis je nou eenmaal in je leven, en dezelfde spullen zijn er gewoon nog. Dus zo erg kan het nooit zijn. Na vrijdag op zaterdag bij mijn tante gelogeerd te hebben, kan ik zondag naar mijn nieuwe huis toe! Mijn ouders hebben terwijl ik hier was, het nieuwe huis opgeknapt, en de dozen uitgepakt. Mijn tante brengt me naar mijn nieuwe huis. Onderweg in de auto luister ik een rustig muziekje waardoor ik eventjes in slaap val.
Als ik wakker ben kijk ik naar buiten met mijn ogen nog half dicht. Ik zou zeggen dat ik het herken, maar ik zie het nog niet zo goed omdat ik nét wakker ben. Ik en mijn tante stappen uit en lopen het huis in. Het bevalt me wel, het is ietsje groter, en het is al erg gezellig ingericht. Ik vraag natuurlijk gelijk heel enthousiast "waar is mijn kamer??" "Volg mij maar," zegt mijn moeder. Ik ga in mijn kamer op mijn bed zitten die ik altijd al heb sinds ik klein was, ik ben niet veel gegroeid dus ik hoef ook geen nieuwe. "Tja alle spullen zijn natuurlijk hetzelfde, maar het is veel groter hier." "Het is echt leuk mam." Tevreden loopt mijn moeder de kamer uit, en ik doe met mijn rechterhand het gordijn open, en eet met mijn linkerhand een appel want ik heb nog geen lunch gehad.
"Omg dat meen je niet."
"Ik woon hier...- !?"
Op zich niet heel erg denk ik ofzo.
maar wel een beetje awkward...