Ertussen in (VOLTOOID)

Hoofdstuk 5

Lorenzo's gedachtengang;
Huh waar ben ik? Het is hier heel licht... ik zie alleen maar wit om me heen, ik schreeuw, maar geen antwoord. Mijn geschreeuw galmt bijna oneindig na. Ik loop maar het lijkt net alsof ik niet vooruitkom doordat alles wit is. Alsof ik vastzit, terwijl ik gewoon aan het lopen ben. Ik ren maar dit haalt niks uit, verward en moe ga ik zitten. Het laatste wat ik me herinner is dat ik boven op een rotsachtige berg zit, met een meisje. Maar ik herinner me niet hoe ze eruit ziet of hoe ze heet, ziet er heel raar uit, een meisje maar zonder gezicht.

Oh ja ik herinner het me!
Het was Caitlyn, er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
Maar die verdween al snel weer toen ik me herinnerde hoe rot ze op het laatst deed.
En natuurlijk Fabiënne, die zou ik nooit vergeten, wat de situatie ook is. Ik hou van mijn bestie, ik heb zoveel spijt van haar negeren. Ik voel me in deze witte leegte zo alleen... ik wou dat ik jou hier bij me had om me te omhelzen. Of iemand die me laat weten waar ik ben en wat dit is, is dat te veel gevraagd? Gelijk na dat ik dat mezelf afvroeg kwam er toevallig iemand aanlopen, een meisje van.. hmm ik schat iets van 15 jaar. Ze heeft korte blauw geverfde haren, helemaal door de war en stug. Ze had ook blauwe ogen, die perfect matchte met haar haren. Ze komt mijn richting in lopen, staat dan stil en zegt niets. Ik vraag gelijk paniekerig "waar ben ik!?" Het meisje lijkt niet van plan antwoord te geven, maar ik vraag het nog een keer. En nog een keer, totdat haar lippen beginnen te bewegen. Ik ben stil en kijk aandachtig, eindelijk ze geeft antwoord.
"Je bent vast nieuw." Zegt ze.
En ik raak geïrriteerd, "wtf, nieuw?" "vertel me gewoon waar ik ben!" Schreeuw ik, ik moet bijna huilen maar houd mijn tranen in. Zij moet denken dat ik niet ga opgeven en ik sterk ben ookal is dat niet het geval. Ik wil antwoord, ik-

"het spijt me dit te zeggen, maar je bent zegmaar... dood." Antwoord ze dan, en ik schrik.

Dood?

Maar ik, huh? Hoe kan ik dan praten en zien en- "dit is ertussen in." Fluistert ze zachtjes in mijn oor. "Ertussen in, wat is dat?" Ze wou net antwoord geven maar ik onderbreek haar onbewust weer. "hoe bedoel je, zeg op!" ... "alsjeblieft?" Vraag ik hoopvol. Ze zegt tegen mij dat dit de plek is waar mensen heen gaan wanneer ze zojuist zijn overleden. Niet in de hemel, niet op aarde... maar ertussen in.
"Omg dat is toch goed nieuws!?" Dat betekent toch dat ik op een manier terug kan komen op de aarde bedenk ik me. Ze kijkt nog serieuzer dan toen ze aan kwam lopen. "Nee sorry, je kan echt niet terug, we hebben alles geprobeerd." "Je kunt echter wel-" maar ik onderbreek eventjes; "we?" Vraag ik terwijl mijn hoofd wordt volgeladen met vragen. Ze zegt "ja wat dacht je dan?" ... "dat ik de enige was die dood is gegaan?"
Het is heel triest maar er gaan nou eenmaal veel mensen dood op een dag.
"Maar goed je onderbrak me maar ik wil die zin wel even afmaken."
"Ga je gang,' zeg ik.
"Nou zoals ik al zei, je kunt wel seintjes sturen naar je geliefden, te laten weten dat je nog niet helemaal weg bent."
Dit is veel om te verwerken, waarom zou je seintjes kunnen sturen... en niet terug naar de wereld. Er moet een manier zijn, en ik ga die vinden. Maar eerst moet ik de aandacht trekken van Fabiënne, als zij het weet kan ze me helpen vanaf daar! Dan moet het lukken, het meisje weet niet precies hoe je seintjes moet sturen. Ze fluit met haar vingers, superhard... die hoor ik nog wel een tijdje. Maar goed, er komen nu andere mensen aangelopen. Het is vreselijk om me te bedenken dat ze eigenlijk allemaal dood zijn... en ik wil absoluut niet weten om welke reden. Maar hè, ik weet mijn reden niet eens meer? Ik vraag aan de mensen om mij heen waarom ik niks meer ervan weet, en een paar antwoorden bijna in koor "dan zou je niet in vrede gaan, het is maar beter dat je niks meer weet."
Ik begrijp het wel, anders zou het je blijven naspoken tot in de eeuwigheid...

Inmiddels is me uitgelegd hoe ik seintjes stuur en met wat ik het moet doen, je kan geen boodschappen schrijven helaas. Maar kleine dingetjes, zoals kaarsen plots weer laten branden enzo. Maar ik weet dat Fabiënne heel gelovig is... ze zal me vast kunnen helpen. Er móet een manier zijn waarop ik hier weg kan, hoe we allemaal hier weg kunnen...