PSİKOZLAR

37.Bölüm ~HER ŞEY BİTTİ~

Asena elini Alesya'nın kaldırıma çarpan kafasına götürdüğünde kararsızdı. Elini götürüp Alesya'nın yüzünü kapatan saçlarını arkaya attı. Daha sonrasında eli kafasının arkasına geçtiğinde duraksadı. Ne olmuştu? Elini geri çektiğinde kan içindeydi. Asena gözlerini irice açarken "Nerede kaldı bu ambulans? Duhan bir daha ara şunu." diye bağırdı. Duhan'ın gözleri gittikçe büyüyordu. Asena'nın dediğini duymamış gibiydi. Kanı görünce kendime engel olamadım. Bana ne oluyordu? Nefes almam gittikçe zorlaşıyordu. Asena elini çekince kafası da hareket ettiği için kanlar akmaya başladı. Ağlamamla haykırışlarımı tutamıyordum. Asu kafasını Alesya'nın göğsüne koymuş "Alesya!" diye bağırıyordu. O sırada etrafımızdaki kalabalığı gördüm. Hiç fark etmemiştik bile.

Okulun yarısı buradaydı neredeyse. Hepsi bizi izliyordu. O an ambulansın sesini duydum. Sonunda gelmişti. Duhan şaşkınca etrafa bakıyordu. Asena "Duhan!" dediğinde telaşlıydı. Tekrardan "Duhan! Kendine gel ve hemen yolu aç, Ambulans gelmiş kalabalığı uzaklaştır." demişti. Telaşlıydı ama yine de sakin olmaya çalışıyordu. Duhan kendine geldiğinde kafasını tamam anlamında sallamıştı.

Duhan kalabalığı uzaklaştırırken. Ambulans daha çok yaklaştı. "Alesya bak ambulans geldi. Şimdi her şey yoluna girecek." diye ağlıyordum. Gözlerimin ağlamaktan ağrıdığını hissediyordum. Ambulansın kapısı açıldı ve sedye indirdiler. Ambulanstan inen adam "Herkes geri çekilsin." dedi ve hızlı adımlarla yanımıza geliyordu. "Nasıl oldu? Yaklaşık ne zamandır buradasınız?" deyip arka arkaya soruları sıralamıştı adam. Yanında bir tane de kadın vardı. Adam soruları sorarken o da Alesya'nın nabzına ve kafasındaki darbeye bakıyordu.

Kadın "Yanımızda sadece bir kişi gelsin. O da bize yardımcı olacak. Olayın nasıl gerçekleştiğini bize anlatması lazım." dediğinde gayet sakindi. Asu hemen atlayıp "Asena sen git. Sen soğukkanlılığını koruyabilirsin. Hem olayı sen de gördün." demişti bir yandan da kendini sakinleştirmeye çalışıyordu. Ağlamasını durdurmuştu ama hala çok kötüydü. Duhan "Asena sen git kızlara ben göz kulak olurum. Biz arkadan geliriz." demişti sahiplenici bir şekilde. Asena kafasını tamam anlamında sallayıp yanımızdan uzaklaşmıştı.

Asu ayağa kalktı ve "Hadi çabuk taksi bulalım." dedi hızlı hızlı hareket ederek. Ben kalkmaya çalışırken geri yere kapaklanmıştım. Duhan benim düştüğümü gördüğü gibi "Kumsal!" demişti telaşlı bir şekilde. Benim kollarımdan tutup yavaşça kaldırmıştı ama ayaklarım sanki tutmuyordu. Bütün gücüm gitmişti. Duhan "Kendinizi bu kadar çabuk alıkoymayın. Alesya'ya hiç bir şey olmayacak. Bakın göreceksiniz ama şimdi siz kendinize gelmek zorundasınız. Siz böyle olursanız Alesya kimden güç alacak?" demişti motive edici konuşmasıyla. Kafamı sallamıştım onu anladığımı belli etmek adına. Asu da o sırada taksi çağırmıştı ve Alesya'nın eşyalarını toplayıp kendi çantasına atıyordu.

Elimle göz yaşlarımı durdurup "Hadi gidelim." demiştim kendimi silkeleyip. Taksiye bindiğimizde Duhan öne Asu ve ben arkaya geçtik. Duhan taksiciye yolu tarif etmişti. Ben de derin düşüncelere dalmıştım. Kafamı arkaya yaslayıp ne olacağını düşünüyordum. Alesya'ya araba çarpma anı gözümün önüne geliyordu ve bir türlü gitmiyordu. Aklıma geldikçe gözlerimden yine yaşlar akmaya başlamıştı. Kendimi durduramıyordum. Alesya'ya bir şey olursa? Biz onsuz ne yapardık? Hem, hem daha ailesine de haber vermedik. Hemen Asu'ya dönüp "Asu, biz Alesya'nın ailesine haber vermedik. Hemen onlara da haber vermemiz gerek." dediğimde düşünceli bir şekilde Asu'ya bakıyordum. Çünkü onları kimin arayacağı, kimin bunu üstleneceğini düşünüyordum. Asu da benim gibiydi. Asu "Peki kim söyleyecek?" dediğinde meraklı gözlerle bana bakıyordu. Aklıma gelen ilk kişiyi ona söylemiştim. "Asena söylesin." dedim bir çırpıda. Bunu ancak Asena yapardı. Benim böyle bir şeyi söylemeye cesaretim yoktu. Olanları hala kabullenemiyordum. Asu da beni onaylamıştı.