Modeling and love - Models 1

12. O, die foto

12. O, die foto

'Oké, goed.' hoor ik meneer Dugardin zeggen en ik blijf zo staan. Ik hoor het toestel klikken en verander van pose, weer hoor ik verschillende klikken. Ik verander weer. En weer, en weer. Ik moet zo'n honderd verschillende poses hebben uitgeprobeerd voor hij zegt dat het perfect is. Ik loop van de lens weg, uit het felle licht en ondervind dat een natuurlijk licht veel aangenamer is. Ik voel mijn ogen ontspannen en ik loop rustig verder naar de 'kleedkamer'.

Na mijn kleren voorzichtig uit te hebben getrokken en op te plooien, doe ik mijn eigen kleren terug aan. Ik loop de kamer uit en kijk de gang rond, geen idee naar waar ik moet dus ga ik gewoon terug naar wat meneer Dugardin 'de fotokamer' noemt. Als ik binnenkom hoor ik zachte stemmen en ik loop erop af. 

'Ah, Adeline. Juist op tijd, komt u maar mee. Wij zullen u de foto's tonen.' zegt hij vrolijk en ik glimlach. Is deze man nooit ongelukkig, of niet vrolijk?  Hij legt een hand op mijn onderrug en loodst me mee naar wat hij waarschijnlijk de 'montage kamer' noemt. Daar is een groot scherm en een zeer uitgeruste computerhoek. Er staan enkele zetels en daar loopt meneer Dugardin naartoe. Hij geeft de fotokaart aan een meneer en komt in de zetel tegenover me zitten. Ze zijn in zo'n hoek gedraaid, dat je gezellig met elkaar kunt praten maar ook het scherm kunt zien. Ik zeg niets en blijf ongemakkelijk zitten, mijn rokje trek ik wat naar beneden. Het kruipt tamelijk hoog als ik neerzit. Meneer Dugardin lijkt het niet te merken en wacht tot de foto's op het scherm verschijnen. 

'Adeline, ik denk dat er zeer mooie foto's tussen zitten.' zegt hij en weer glimlach ik.

'Ik hoop het.' Hij knikt en op dat moment dimmen de lichten in de kamer en verschijnt er een foto op het scherm. Ik glimlach zonder het te beseffen. Het is echt mooi! Veel mensen hebben me gecomplimenteerd met mijn foto's en telkens vond ik ze ook mooi, maar het is voor het eerst dat ik besef dat ze meer dan mooi zijn. Ze stralen iets uit. 

'Heel mooi.' zegt meneer Dugardin en dan geeft hij een teken dat de volgende foto mag komen. Deze foto is bijna hetzelfde als de vorige, maar door een kleine beweging is hij anders. Niet veel verschil dus, ook gewoon mooi. Zo komen er verschillende foto's en soms zegt meneer Dugardin iets in de zin van: 'mooi' en 'zeer mooi' 'hmm' 'dat is goed.' 'kijk naar je ogen!' maar dat is het ook. Tot we bij een foto aankomen en het stilvalt. Hij zegt niets, ik zeg niets en zelfs de meneer achter de computer zegt niets. Ik staar naar mezelf. De foto is niet mooi of straalt iets uit zoals de andere. Het is gewoon geweldig, echt goed. Voor het eerst heb ik een foto waarop ik mezelf perfect vind. Ik ben mooi en mager, jong en oud, verstandig en roekeloos. De foto is alles. Ik slik voorzichtig en hoor meneer Dugardin dan klappen. Hij zet zijn ellebogen op zijn knieen en neemt mijn handen vast. Ik verplaats mijn blik met moeite naar hem. 

'Dit is geweldig. Het is de mooiste foto van mijn hele carriére, geen idee hoe je het gedaan hebt. Maar het is zo. Super, perfect, prachtig. Ik ben trots op u.' zegt hij en ik zie de waarheid in zijn ogen. Ze blinken. Ik kijk terug naar de foto en slik. Hij heeft gelijk, het is een mega foto.

'Kijk dan, Maurice. Kijk dan. Die ogen, die blik, die lichaamshouding. Krachtig en lief, sexy en braaf.' meneer Dugardin blijft maar doorratelen over de foto terwijl ik nog steeds moeite heb met het beseffen dat ik op die foto sta. Dat hij het over mijn foto heeft en dat dit geweldig is voor mijn carriérre. 

'Laten we klinken op Adeline's geweldige foto!' zegt hij en hij steekt een glas, waarschijnlijk ongelooflijk dure, champagne de lucht in. Ik glimlach ongemakkelijk. Hij heeft al zijn personeel uitgenodigd, waarschijnlijk alle mensen aanwezig in de gigantische gebouw. Ook Guillaume, zijn blik probeer ik te ontwijken. Geen idee wat er met me mis is, maar ik kan gewoon niet naar hem kijken. Ik steek ook mijn hand op en iedereen doet me na. We klinken en nemen dan een slok. Meneer Dugardin heeft mijn foto vergroot laten afprinten, een spoedbestelling want zodra hij het bestelt heeft werd het geleverd. Niet onmiddelijk, misschien vijftien minuten later? De foto hangt nu in zijn hal en is werkelijk een prachtige, gigantische foto. Ik heb al zoveel complimente gekregen, Juan doet alsof het allemaal door hem komt. Hij heeft mij ontdekt, hij heeft me opgeleid. Natuurlijk is dat allemaal overdreven. We hebben wel enkele tips gekregen en hij heeft me 'ontdekt' maar hij verdraaid de situaties een beetje. Ik heb mijn portfolio opgestuurd en ik heb geposeerd. Dat kan hij me niet leren. Ik haal mijn schouders op, want kan mij het schelen wat Juan zegt. Volgens mij geloof niemand hem. Ze praten meer met zichzelf dan dat ze naar hem luisteren. 

'Proficiat.' fluistert een zachte stem in mijn oor en ik draai me geschrokken om. Om hem zo dichtbij te zien, te ruiken en zelfs te voelen is verschrikkelijk. Ik voel mijn benen week worden en slik. Dit mag echt niet gebeuren. 

'Guillaume.' zeg ik geschrokken en hij glimlacht die geweldige glimlach van hem.

'Het is echt een hele mooie foto.' zegt hij en ik glimlacht terug.

'Dank je. Ik ben er eigenlijk ook heel blij mee.' Ik slik weer, God, wat is er toch met me mis? Hij bestudeerd mjn gezicht.

'Je hebt soms geen zin om ergens rustiger te praten?' vraagt hij, misschien niet zo bedoeld maar wel zeer verleidelijk overkomend.  Geen idee wat ik antwoord, volgens mij knikte ik want hij draait zich om en ik volg hem. 

Geen enkele idee hoe hij er komt, maar we komen in de tuin uit. Hij wacht even tot ik naast hem loop. We lopen in stilte de tuin verder in. 

'Hoe lang blijf je nog in Londen?' vraag ik, om de stilte te doorbreken.

'Ik denk nog vijf dagen. Zoiets.' zegt hij en ik hoor een lichte teleurstelling in zijn stem.

'Wil je langer blijven?' vraag ik nieuwsgierig, mijn mond weer voor op mijn gedachten. Hij haalt zijn schouders op. We komen bij een vijver en aan de zijkant is er een gezellig bankje. Hij loopt er naartoe en gaat zitten. Ik volg zijn voorbeeld. Even zitten we in stilte naar de vijver te kijken. De zon schijnt en weerspiegelt ons op de grond. Ik herhaal mijn vraag, deze keer bewust. 

'Wel, wel je langer blijven?' Weer haalt hij zijn schouders op.

'Ik ben al verschillende keren in Londen geweest, maar heb Londen nog nooit gezien, dat vind ik jammer. Het is zonde van de tijd hier.' Dat kleine stukje van mijn hersens, het deel dat werkt, komt met een idee en nog voor ik het helemaal uitgewerkt heb komt het al uit mijn mond.  

'Ik kan je Londen wel tonen.' ik slik. Het idee op zich is geweldig, maar het idee in combinatie met mij waarschijnlijk niet. Hij kijkt naar me en glimlacht.

'Dat zou geweldig zijn.' ik smelt bij het horen van het Franse accent. Zijn antwoord dringt nog niet door omdat ik zijn perfecte gezicht aanstaar.

'O' is het enige dat uit mijn mond komt en ik herpak me.

'O, dat is geweldig. Wanneer ben je vrij?' de zin komt snel, volgens mij valt het hem wel op dat ik zenuwachtig ben, maar hij toont niet dat hij het merkt.

'Euh, eigenlijk altijd.' Ik klap in mijn handen.

'Super! Ik namelijk ook, je zegt maar een dag' hij onderbreekt me

'Zo snel mogelijk.' ik kijk hem aan en hij kijkt mij ook aan. Er valt een stilte en volgens mij kleurt hij heel lichtjes rood, hij kijkt weg en ik glimlach lichtjes.

'Excusez moi, ik bedoel sorry, ik bedoel als jij het goed vindt, zo snel mogelijk, dan morgen?' zijn zijn zin klopt niet en ik schiet in de lach. Neen, ik giechel meer. What the hell is er met me mis, ik giechel nooit? Misschien wel als ik gedronken heb, maar nu drink ik niet. Behalve die champagne, maar dat betekend niets.  

'Morgen is perfect.' Hij kijkt me terug aan en glimlacht weer, ik glimlach stralend terug.

'Kom om elf uur naar de big Ben, dat weet je toch wel zijn hé.' vraag ik lachend en voor het eerst lacht hij ook. 

'Dat nog wel. Je zult me maar moeten helpen.' zegt hij, nog steeds lachend.

Als Juan en ik terug naar huis vertrekken krijg ik nog snel Guillaumes nummer door een van de vele bediendes toegestopt. Ze kijkt me grijnzend aan en ik grijns, voor ik het besef, terug. Ze wenste me een prettige rit terug en dan lopen ik en Juan terug naar de auto. Als we veilig en wel neerzitten zucht ik diep. Juan zegt niets, maar ik weet gewoon dat zijn stemming opperbest is. Hij is niet trots, maar blij dat een van zijn modellen een goede klus heeft geklaard. Dat is goed voor mijn carriére, maar ook geweldig voor dat van hem. Ik droom wat terwijl we terug naar centrum Londen rijden. Ik word pas terug in de werkelijkheid getrokken door het trillen van mijn gsm. 

'Mama?' vraag ik verbaasd als ik opneem.

'Adeline? Waar ben jij, wat aan 'huisarrest' versta jij niet?' Ik druk af. Dit. Heb. Ik. Dus. Echt. Niet. Nodig. Juan kijkt me verbaasd aan. Ik negeer hem en doe mijn gsm uit. Wat geweldig, heb ik iets om naar uit te kijken als ik thuiskom. 

--

Nieuw hoofdstukje, ik vond gewoon dat het moest door de geweldige reacties! (: Hopelijk vinden jullie het net zo goed als de vorige hoofdstukken! (: (: xx