Modeling and love - Models 1

6. Hotte morgen

6. Hotte morgen.

Ik word wakker door een licht geschud aan mijn arm. Een zachte stem fluistert iets zacht in mijn oor, zijn adem kietelt.

'We zijn er hoor. Kun je wakker worden?' Een licht Frans accent dat me bekend voorkomt maakt me wakker.  Ik knipper met mijn ogen, maar het licht is te fel. Ik wil mijn hand voor mijn ogen slaan, maar ik geef iemand een mep tegen zijn hoofd. Mijn ogen schieten onmiddellijk open, maar het licht doet zoveel zeer dat ik ze onmiddellijk terug dichtknijp. Met toegeknepen ogen wil ik kijken wie me wakker gemaakt heeft.

Ik zie een vorm die wrijft over zijn hoofd, als ik wat aan het licht gewend ben doe ik mijn ogen verder open. 

'Guillaume!' roep ik verbaast. Heeft hij me wakker gemaakt?

'Oui' antwoordt hij, in het Frans. Ik doe mijn ogen helemaal open en kijk hem aan, hij wrijft nog steeds over zijn hoofd.

'O, voor dat. Sorry.' Ik trek mijn mondhoek wat naar beneden. 

'Het geeft niets, maar nu moeten we wel uitstappen.' Hij gebaard naar de mensen rondom ons. Ze staan allemaal op met hun handbagage in de hand. 

'We moeten overstappen.' Deelt hij mee en ik knik. Voorzichtig draai ik me om en steek alles dat ik heb uitgehaald terug in mijn handtas. Ik haal nog snel mijn spiegeltje uit en bekijk mezelf. Guillaume wacht op me en ziet dat ik in het spiegeltje kijk, maar het is veel te klein om echt iets goed te zien.

'Je ziet er nog altijd goed uit, hoor.' zegt hij. Ik kijk hem verbaast, dankbaar en vriendelijk aan. Hij wordt een klein beetje rood nu hij door heeft wat hij zei. 

'Bedankt.' Ik haal nog snel mijn handen door mijn haar en sta dan ook op. Hij loopt met me mee de luchthaven door tot aan ons volgende vliegtuig.

We moeten nog een kwartiertje wachten. Hij leidt me naar een bankje en gaat achter een koffie en een chocomelk. Ik ben zo moe dat het me allemaal niet opvalt of tot me doordringt. Het valt me zelfs niet op dat we in Charles de Gaulles in Parijs zijn en dat ik hier nog nooit ben geweest, of toch niet lang. In het doorgaan hadden we onmiddellijk het andere vliegtuig. Als Guillaume terugkomt geeft hij mij de chocomelk, ik drink geen koffie. 

'Dank je.' Hij glimlacht. Vijf minuten later worden de passagiers van ons vliegtuig afgeroepen. We staan op en lopen naar ons vliegtuig. Guillaume zegt geen woord tegen me en ik zeg ook niets tegen hem, maar ik ben blij dat hij bij me is. Door zijn aanwezigheid voel ik me voor het eerst terug een normaal persoon en niet bekend of speciaal.

Ik voel me wel mooi. Hij laat ook merken dat hij me knap vindt en heeft het al gezegd, maar hij kijk met niet aan zoals andere jongens. Hij kijkt me niet aan alsof hij me in zijn bed wil krijgen. Ik ben een knap meisje en hij respecteert wie ik ben. Zijdelings kijk ik hem aan. Met een kleine frons op zijn voorhoofd loopt hij door, ik zie zijn ogen bewegen en voordat hij me ook kan aankijken wend ik mijn gezicht af. 

Op het vliegtuig zet ik meteen mijn tas op de grond, gooi ik mijn zetel zover mogelijk achterover en doe mijn ogen dicht. Het slapen lukt niet meer, zeker niet omdat ik daarjuist zo over Guillaume dacht. Wat is er mis met me? Ik ken de jongen amper en de dingen die ik over hem hoor zijn slecht, nu ben ik er wel achter gekomen dat sommige niet kloppen, maar waarom zouden ze anders zulke roddels over hem verspreiden? Ik doe mijn ogen open en zie dat hij gewoon voor hem kijkt. 

Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn arm. Hij is tamelijk bruin en ik voel zijn spieren onder mijn hand. Hij kijkt me aan.

'Waarom vlieg je ook naar Londen? Woon je niet in Parijs of in Frankrijk?'  

'Ja, maar mijn ouders moeten naar een event in London. We blijven daar een week.' 

'O, misschien zie ik je dan nog wel eens?' het was eruit voor ik het goed en wel besefte. Ik hoop dat zijn antwoord een ja is. Ik weet niet waarom maar de teleurstelling zou anders te groot zijn. 

'Misschien.' Weer glimlacht hij 'ben je niet meer moe?'

'Ik kan niet meer slapen.' Ik haal mijn schouders op. 

'Oei, dat is minder. Je mag altijd meekijken naar een film, als je dat wil. Ik weet wel niet of je ze mooi gaat vinden en het zijn ook geen films waarvan je in slaap valt.' Weer haal ik mijn schouders op.

'Welke film ben je aan het bekijken?' 

'Eigenlijk stond ik net op het punt om een nieuwe bekijken. Dus als je wil mag jij wel kiezen.' 

'En als ik nu een melige liefdesfilm kies?' Ik probeer me serieus te houden, maar volgens mij ziet hij het in mijn ogen. Ik zie dat er een lichte glimlach om zijn mond hangt, klaar om door te breken maar ook hij wil zich serieus houden. 

'Dan kan ik goed slapen.' Ik begin te lachen en neem de I-pad uit zijn handen. Die hij tevoorschijn heeft gehaald. Ik kijk door zijn films en besluit om geen romantische film te bekijken maar een actiefilm. Geen idee welke ik koos, maar het was er een met Rihanna dacht ik. 

'Ben je zeker?' vraagt hij. Ik knik.

'Ja hoor. Zet maar op.' 

'Oké.' nu haalt hij zijn schouders op. Hij start de film en geeft mij een oortje. Het is zo kort dat we dicht bij elkaar moeten zitten, maar daar heb ik geen probleem mee. 

Na een tijdje doet mijn hoofd zeer van het zo schuin te houden en zonder dat ik het besef leg ik het op zijn schouders. Ik voel zijn lichaam even verstrakken, maar het valt me niet op. De film is te spannend en na een tijdje ontspant hij ook terug.

Wanneer de film geeïndigd is weet ik niet meer, maar door Guillaumes rustig ademhaling en het op en neer gaan van zijn lichaam ben ik weer in slaap gevallen. 

Weer schud er iets lichtjes aan mijn arm, deze keer wordt ik sneller wakker en ook nu voel ik een warme adem op mijn gezicht. Ik doe mijn ogen voorzichtig open maar moet niet zo lang wennen aan het licht omdat de lichten gedimd zijn. 

'Goeiemorgen' klinkt het met een frans accent. Ongewild moet ik glimlachen. Ik haal mijn hoofd van zijn schouders en kijk hem glimlachend aan. 

'We zijn er.' Ik knik.

'Het begint een gewoonte te worden dat je me wakker maakt.' Hij lacht zachtjes. Ik neem mijn bruine tas en sta op, weer loop ik samen met Guillaume het vliegtuig uit en de luchthaven door. Als we buiten komen word ik onmiddelijk wakker door de wind op mijn gezicht. Mijn aandacht wordt getrokken door het kleine rode autootje naast het voetpad. Ik glimlach naar mijn ouders en zwaai. Dan draai ik me om naar Guillaume.

'Bedankt.' Zeg ik. Hij glimlacht naar me en ik glimlach terug. Ik had niet door dat hij een zak van me heeft gedragen en neem hem over. Even neemt hij mijn andere hand vast, knijpt erin en kijkt dan ook naar zijn ouders. 

'We zullen elkaar wel nog eens zien, hoop ik.' voegt hij eraan toe en dan lopen we allebei naar onze eigen ouders. Als ik bij mijn ouders aankom en hen allebei knuffel kijk ik nog eens stiekem naar Guillaume en ik zie dat hij ook net op dat moment naar mij kijkt. Ik glimlach nog eens en hij zwaait, dan stapt hij in de auto en rijden ze weg. Onmiddellijk voel ik een soort teleurstelling door mijn lichaam golven en ik schud mezelf mentaal door elkaar. Wat is er mis? 

Ik hoop dat er gestemd en gereageerd wordt en dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden!(: