Modeling and love - Models 1

9. Milaan in Londen

9. Milaan in Londen

Ik staar in de spiegel naar het meisje met de lange bruine krullen. Haar ogen kijken me op dezelfde manier aan als ik me voel. Dikke zwarte strepen staan onder de blauwe ogen en een traan vertrekt uit een zwarte poel en loopt naar beneden, over de wang heen. Het gezicht is bleek en wit en de perfect gevormde lippen komen er extra rood uit. Moest de fotograaf nu een depressieve foto van me nemen, wel, dan is de foto voor 100% geslaagd, denk ik droog in mezelf. Ik draai me van de spiegel weg en ga op mijn bed zitten. De matras waar Willa op zou slapen heb ik onmiddelijk weggesleept. Ik bijt op mijn onderlip, snel wrijf ik de uitgelopen mascara van mijn gezicht en werk het dan weer bij. 
'Willa kan de boom in.' mompel ik uiteindelijk en dan sta ik op. Ik loop naar mijn kleerkast en neem er het babyroze jurkje uit dat ik samen met Daphne en Caitlinn in Milaan heb gekocht. De jurk leg ik op mijn bed, net als ik mijn schoenen wil uithalen bedenk ik dat ik zwarte pumps nodig heb en die heb ik nog niet  in mijn collectie staan. Ik weet het, grote ramp.  Snel werp ik een blik op de klok, het is nu vier uur in de namiddag. Terwijl ik mijn donkerblauwe sleehakken aantrek, controleer ik of ik nog genoeg geld bij me heb. Niet genoeg cash, maar ik ben zeker dat er nog genoeg geld op mijn bankrekening staat. Het geld van de modeshow moet onlangs gestort zijn. Mijn jas gris ik van de kapstok en met een handtas aan mijn arm loop ik naar de metro. 

Oxford street, hier ben ik weer. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld en nog nooit heb ik zo tegen mezelf gepraat, vandaag kan het me allemaal niet schelen. Ik wil de schoenen en ga dan naar een party. Geen idee waar er een is, maar er zullen er hier wel genoeg zijn. Ik loop de eerste beste winkel waar ze schoenen hebben binnen en kijk of ik iets zwarts zie. De verkoopster ziet me zoeken en loopt onmiddelijk naar me toe. 
'Kan ik je helpen?' vraag ze beleefd. Ik glimlach.
'Ik zoek zwarte pumps.' Ze knikt en neemt me dan mee, verder de winkel in. We komen in een hoekje aan waar alleen maar pumps staan. Gewone, simpele maar prachtige pumps en natuurlijk hebben ze zwarte. 
'Bedankt, nu kan ik zelf verder.' zeg ik haar vriendelijk en dan neem ik de zwarte pump met mijn maat uit het rek. Hij past perfect.
'Hmm, £120. Dat valt echt nog mee.' Ik doe mijn schoenen terug aan en loop dan naar de kassa. De verkoopster die me daarjuist geholpen heeft staat nu ook achter de kassa. 
'Het is gelukt, zie ik?' vraagt ze vriendelijk maar met een intresse die ook alleen maar verkopers kunnen hebben.  
'Ja.' zeg ik wat kort, ze neemt de schoen van me over en scant hem in.
'£120, ik ga even achter de andere.' Ze loopt weg terwijl ik mijn bankkaart uithaal. Even later komt ze terug met een doos, die steekt ze in een zak. Ze toetst de prijs in en zegt dat ik mijn kaart erin mag steken. Als ik het bekende geluidje hoor weet ik dat mijn kaart aanvaard is en met de zak loop ik naar buiten. Ik ben nog maar net buiten of weer word ik aangesproken. 

'Oh mijn God. Adeline? Adeline Muslin? Het model?' vraagt een meisje dat niet veel jonger is.
'Ja, dat ben ik.' antwoord ik en het meisje begint bijna te gillen. Ze neemt de arm van haar vriendin vast die me met open mond zat aan te staren. 
'Mogen we een foto met je nemen?' vraagt ze, nog steeds flippend maar ook vriendelijk.
'Een foto? Ik denk van wel.' Ze haalt haar toestel uit en beide komen ze langs me staan, geschrokken trek ik de zak én mijn armen wat dichter tegen mijn lichaam. Als ze haar arm uitsteekt om de foto te trekken, lach ik. De flits staat nog op mijn netvlies, maar de twee meisjes kijken snel naar de foto.
'Je bent zo mooi!' hoor ik de vriendin zeggen en ik kijk haar lachend aan.
'Dank je, maar ik moet nu door hoor.'
'Oké!' roepen ze en vrolijk giechelend lopen ze door. Ik staar hen nog even verbijstert na. Mijn fans. Eigenlijk had Willa geen gelijk. Ik wist helemaal niet dat ik zo populair ben, daar had ik geen tijd voor. Ik genoot gewoon van mijn nieuwe leven met mijn nieuwe vrienden. Nieuwe vrienden die ik nu meer dan ooit mis. 

Ik besluit om nog niet direct naar huis te gaan en loop rustig Oxford street door. Er zijn nog steeds jongens die me aankijken. Als ik een groepje jongens zie staan die volgens mij wel deftig zijn, loop ik ernaar toe. De ene stoot zijn vriend aan en dan kijken ze me allemaal vragend aan. 
'Hoi' zeg ik.
'Hoi' zeggen ze terug. De jongen met het bruine warrige haar neemt woord voor de hele groep. 
'Kunnen we je helpen?' vraagt hij met een Brits accent, een accent dat ik ook heb, maar niet mooi vind bij vrouwen. Wel super sexy bij mannen.
'Ik hoop van wel, ik zoek een bar waar ik vanavond kan uitgaan.' De andere jongens beginnen te grijnzen en de jongen met het bruine haar en met bruine ogen kijkt me nu ook geamuseerd aan.
'We kunnen je inderdaad helpen. Er is een goede bar hier niet ver vandaan. Als je wil' hij draait zich om naar zijn vrienden, die nu aan het lachen zijn en het gesprek aandachtig volgen 'mag je gerust met ons mee.' Nu grijns ik ook, dit had ik gehoopt. 
'Met plezier. Spreken we vanvond hier weer af?'
'Perfect. We zien je om 22u.'
'Geweldig, tot dan.' Ik draai me om en loop dan terug naar het centrum van Oxford street. Hun ogen branden op me, maar ik loop gewoon door zonder me om te draaien. Als ik eens zijstraat voorbij loop zie ik net het bruine haar van een jongen verdwijnen. Het haar komt me bekend voor, maar ik kan niet zeggen wie het is. Het is waarschijnlijk toeval of ik heb het me ingebeeld.