Modeling and love - Models 1

7. Londen

7. Londen

'Je hebt een shoot in Londen zelf?' vraagt mijn moeder. Ik knik. Het is de derde dag thuis en het is nog steeds raar, ik moet mijn huis terug gewoon komen. De luxe die ik lange tijd had is er niet meer en dat valt mijn ouders op. Als ik praat over mijn leven dan zie ik aan hun dat ze geen idee hebben wat ze ervan moeten vinden. Ze willen mijn droom niet tegenhouden, maar ze vragen zich ook af of ik niet wat jong ben. 

'Ja, donderdag.' We zijn nu dinsdag, binnen twee dagen dus. Ik heb nog geen tijd gehad om veel te doen. Zodra ik thuis kwam ben ik gaan slapen en de volgende dag heb ik mijn kleren in mijn kast opgeborgen, dat duurde zo'n hele middag. Gisteren hadden mijn ouders vrijaf en zijn we samen weggeweest. Nu zitten we aan het ontbijt en heb ik net telefoon van Juan gehad.  

'Moeten we je voeren of moet er iets speciaals gebeuren?'

'Neen mama. Ik kan er gerust met de metro naar toe, mijn kleren en make-up doen ze op het moment zelf.' Ik heb geen idee wie de fotograaf is maar Juan vertelde me dat het een zeer bekende is en dat hij een telefoontje heeft gekregen, hij heeft me dus niet zelf voorgesteld. Iemand anders heeft dat gedaan. 

'Goed dan. Ik moet om elf uur beginnen, spreek je met iemand af vandaag?'

'Ik denk dat ik Willa ga bellen, het is lang geleden dat ik haar nog gezien of gehoord heb.'

'Ja, ik ben rond negen uur thuis. Moet ik eten voorzien?'

'Nee, ik zorg wel dat ik eet.' Mijn moeder staat recht, geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt dan naar boven om nog haar tanden te poetsen.  Ik drink mijn sinaasappelsap op en sta dan ook op.

Terwijl ik naar boven loop vraag ik me af wat ik tegen Willa moet zeggen. Het is echt lang geleden dat ik haar nog gehoord heb, maar het was ook zo druk. Eenmaal in mijn kamer neem ik mijn gsm van mij bed. Na drie keer overgaan neemt ze op.

'Adie? Ben jij dat?'

'Ja, hoi Willa.'

'O mijn God. Wat is het lang geleden dat ik jou gehoord heb! Alles goed?'

'Ja! Geweldig, ik vroeg me af of je iets te doen had vandaag?'

'Ja, ik ging met Peter  naar de film gaan, maar dat bel ik wel af. Jij gaat nu voor!'

'Dat hoeft echt niet hoor Willa. We kunnen wel een andere dag afspreken.'

'Te laat. Wat gaan we doen? Shoppen, iets gaan drinken? You tell me!' Ik hoor in haar stem hoe enthousiast ze is. Willa is al sinds mijn geboorte mijn allebeste vriendin, ik dacht dat ze boos op me ging zijn omdat ik zolang niets van me liet horen, maar natuurlijk is ze niet boos. Er is een echte goede reden voor om Willa boos te maken.

'Kom gewoon maar eerst naar hier, dan zien we wel. Goed?'

'Perfect, vertrek ik nu?'

'Je vertrekt nu en je doet je slaapgerief mee!' gil ik bijna, haar enthousiasme overgenomen.

'Haha, oh Adie. Ik heb je gemist!'

'Ik jou ook! Vertrek nu maar!' Lachend druk ik uit en ga op mijn bed zitten.  Ik had geen idee hoe hard ik Willa gemist heb, maar nu ik haar terug hoor komt alles boven. De mooie momenten die we meegemaakt hebben, ze is bijna een zus. We hebben echt iedere fase van ons leven samen meegemaakt, tot het moment ik de modelaanbieding kreeg. Ik sta op en maak plaats voor de matras die ik van de zolder naar mijn kamer sleep. Net als ik het deken erop heb gelegd wordt er aangebeld. Ik hol letterlijk naar beneden en trek de deur met een ruk open.

Mijn glimlach verdwijnt van mijn gezicht als ik naar Juan kijk. 

'Wow. Zet die glimlach er maar terug op.' Hij wacht niet tot ik hem vraag om binnen te komen, hij loopt gewoon onder mijn arm door. Ik sluit de deur en volg hem naar de huiskamer. 

'Juan? Wat doe je hier?' Hij zet zich neer en kijkt me aan. 

'Wie zou er voor jou een goed woordje bij die fotograaf gedaan hebben?' recht voor de raap. Ik haal mijn schouders op.

'Hoe moet ik dat nu weten?' Hij let niet op wat ik zeg, maar gaat gewoon verder. Het is net alsof hij luidop denkt. 

'Het is raar, hij echt dé top fotograaf en neemt niet zomaar iedereen voor zijn lens. Waarom jou dan wel? Je bent goed, maar ook niet geweldig. Ik bedoel' hij kijkt naar me 'kijk naar jou.' Hij gebaart naar mijn lichaam waardoor ik me wat ongemakkelijk voel. 

'Je bent een meisje van zeventien, je moet nog een echte vrouw worden en je hebt een carriére die nog maar begint. Wat wil hij met je en wie heeft je voorgesteld?' Hij schud zijn hoofd en kijkt ons huis rond. Ongegeneerd. 

'Juan, geweldig dat je langskomt hoor, maar ik verwacht bezoek.' Hij zegt niets en staat op, loopt langs me heen en opent zelfde de voordeur. Ik kijk naar buiten en zie Willa in onze straat wandelen ze kijkt vragende naar Juan die indrukwekkend wegloopt. Ik draai met mijn ogen en zwaai dan naar Willa. 

'Wie is dat?' vraag ze onmiddelijk als ik binnen gehoorafstand ben. 

'Juan Marcia Geraldo' antwoord ik met een zo Spaans mogelijk accent. 

'Wie?' vraagt ze nog eens met grote ogen. Dit keer haal ik mijn schouders op.

'Mijn agent, maar vertel me eens' begin ik terwijl ik de deur voor haar open houd 'wie is Peter?'

Willa lacht en ik zie dat ze een klein beetje rood wordt. Ik neem haar arm en draai haar om, zodat ze me moet aankijken.

'Willa?' vraag ik nieuwsgierig en met een glimlach op mijn gezicht. 

'Peter Weeman' zegt ze stil. 

'Willa' gil ik nu 'Peter Weeman? Zoals in dé Peter Weeman?' Ze knikt en begint dan ook rond te springen. God, dit heb ik het meeste gemist. Het niet moeten perfect zijn. We lopen lachend naar boven en zetten de computer aan.

'Adie?' vraagt ze nu serieuzer. 

'Ja?'  ik kijk weg van het computerscherm om haar aan te kijken.  

'Heb je eigenlijk nog aan mij gedacht? Heb je ooit mijn facebookpagina bezocht?' ik bijt op mijn onderlip en schud zachtjes mijn hoofd. Ze slikt en probeert weg te stoppen hoe gekwetst ze is.

'Het spijt me. Ik heb er geen tijd voor gehad, het was zo druk. Ik heb mijn eigen pagina bijna niet ge-update.' probeer ik me eruit te praten, maar ik weet dat het geen excuus is om geen contact meer met je beste vriendin te houden.

'Weet je, het feit dat je me al belde verwonderde me al. Toch ben ik blij, maar ik zie dat je veranderd bent. Je bent nog steeds Adeline, maar dan populairder.' Ik haal vragend een wenkbrauw op. Ze draait zich om naar de computer en typt Adeline Muslin. Het is raar om iemand anders je naam zien op te zoeken. Google vind zo'n vijftigtal paginas. Mijn mond valt bijna open als ik de computermuis overneem. Ik scrol naar beneden en ontdek een fanpagina en sommige facebookpaginas. 

'Willa' fluister ik.

'Zie je. Je bent populair en ik geloof je als je zegt dat je lang niet op facebook bent geweest, maar je kunt niet ontkennen dat je dit niet wist. Het is niet dat je naar het verleden ging, je ging eerder naar de toekomst. Misschien pas ik daar niet meer Adie.' Geschrokken draai ik me naar haar om.

'Natuurlijk pas je daar! Je bent mijn beste vriendin. Doe niet zo gek.'

'Ik pas erin. Meen je dat? Ik heb je een jaar lang niet gehoord, een jaar, Adeline. Dat is lang.'

'Ik weet het, maar dat gaat veranderen. Binnenkort studeer je af, je gaat heus wel mee kunnen reizen met me. Ik laat je geen tweede keer achter.' 

'Ik hoop het maar. Laat me gewoon duidelijk zijn. Als jij vindt dat ik niet meer bij je pas, laat het me eerlijk weten en ik laat je gaan Adie. Het is je droom en ik zie je graag, dus die ga ik je ook laten volgen. Ik ben gewoon super blij dat je me belde en dat ik je nog eens zie, dus genoeg met het melige gedoe en laat ons gewoon terug jong zijn. Deal?' 

'Willa. Je gaat er altijd zijn en misschien heb je me nu lang niet gehoord, maar dat gebeurd geen tweede keer. En deal. Vanavond gaan we uit, dus toon maar wat je meehebt of we gaan shoppen baby.' Willa schiet in de lach en omhelst me vlug, haar perzikken geur herinnert me terug aan onze tienerjaren en ik besef hoeveel pijn ik haar gedaan heb. 

Bedankt om te lezen en stemmen en reageren mag zeker! (: xx )