Modeling and love - Models 1

10. Oh, mama

10. Oh, mama

'Ze moet echt naar huis' 

'Ja, dat weet ik, maar hoe doen we dat.'

'Met de auto natuurlijk. Hoe dom ben je?'

'Ja, natuurlijk met de auto, maar ik bedoel... Het is nogal raar, misschien denkt ze dat we misbruik van haar gemaakt hebben.' Ik onderbreek het gesprek. 

''Ze' zit er toevallig wel bij.' volgens mij verstaan ze me door mijn dikke tong niet goed. De jongens kijken me nogal raar aan. Ik probeer op te staan.

'Ik ga even naar het toilet, goed?' Het is gelukt om recht te staan, maar het is alsof ik ronddraai. Ik zet een stap en onmiddelijk zak ik door mijn been. Een arm neemt me vast zodat ik blijf rechtstaan. Ik schiet in de lach. Alle vijf kijken ze me bezorgd aan.

'Ik ga wel mee.' zegt de Oliver zachtjes in mijn oor. Ik kijk hem raar aan. Hij versterkt zijn greep en ik loop voorzichtig door.  

Ik zet me op de wc pot, het kan me niet schelen of hij me hoort plassen of niet. Na enkele minuutjes kom ik terug buiten en ik strompel naar de spiegel. 

'Oh mijn God.' zeg ik als ik mezelf zie. De roze jurk heeft allerlei kleuren, groen, rood en wit. Er zijn verschillende dranken op gemorst. Mijn lippen staan dik, vast van het zoenen. Mijn mascara is uitgelopen en ik heb allerlei plekken op mijn borstkas en een deel van mijn gezicht. Verder is mijn haar geklit en staat het verschillende kanten op.

'Ja, zeg dat wel.' Hoor ik Oliver zeggen, maar dat is het laatste. Ik sluit mijn ogen en het wordt zwart. Het blijft zwart en als ik zijn armen, weer, om me heen voel laat ik me verder drijven in de zwarte zee. 

Ik word wakker maar open mijn ogen niet. Mijn hoofd doet gewoon teveel zeer en ik denk dat daglicht niet zal helpen. Het is net alsof ik ronddraai, neen, mijn maag draait rond. Ik voel dat iets naar boven komt en ik open mijn ogen, het licht is helemaal niet fel. Eigenlijk is er bijna geen. Ik draai me weg van het bed en geef over in de emmer die er al naast staat. Het is niet veel, ik heb waarschijnlijk de hele nacht gebraakt. Iemand houdt mijn haar vast zodat het niet in het braaksel hangt. Als het gedaan is geeft hij me een glas water en daarmee spoel ik mijn mond. 

'Dank je.' zeg ik en ik geef het terug. Dan ga ik terug liggen en kijk hem aan. Ik bijt op mijn lip, God wat schaam ik me. Ik weet gewoon dat gisterenavond verschrikkelijk was, ik weet totaal niet wat er gebeurd is maar ik weet wel dat het verschikkelijk is anders zou ik hier niet zo liggen.

'Ben je al wat beter?' vraagt Oliver. Ik schud mijn hoofd lichtjes, ik voel me echt niet goed.

'Ik moet naar huis.' zeg ik maar ik heb de kracht gewoon niet om mijn woorden streng en bang te doen lijken.  

'Ik heb je ouders gebeld.' zegt hij en ik trek grote ogen. Niet goed, helemaal niet goed, verschrikkelijk zelfs.

'Oei.' is het enige dat ik zeg en hij glimlacht lichtjes.

'Inderdaad oei, maar ze waren blij dat ik hun gebeld heb.' Ik knik, natuurlijk waren ze blij.

'Waar zijn ze?'

'Ze zijn hier geweest, maar toen je sliep en ze zagen dat je hier veilig was, zijn ze terug vertrokken. Ze kunnen toch niets doen.' Oh mijn God, nog nooit ben ik zo blij geweest met mijn ouders. Dit had ik niet verwacht, ik dacht dat ze me zelfs nog gedrogeerd en brakend in de auto zouden proppen. 

'Ik geef toe, ik heb ze wat moeten overtuigen. Ik denk dat ze nog in staat waarom om je brakend in de auto te vervoeren.' Ik kijk hem gek aan.

'Lees jij gedachten?' vraag ik dan droog en hij schiet in de lach. Het valt me nu pas op dat hij mijn haar nog steeds vast heeft en ik kijk naar zijn arm. Hij laat los en schud dan zijn hoofd.