Modeling and love - Models 1

4. Een dagje Milaan

4. Een dagje Milaan                                

Met een croissant in de hand loop ik in Milaan rond. We zijn pas twee dagen geleden toegekomen en toen moesten we ons meteen klaarmaken voor de modeshow, Milaan verkennen zat er dus niet in. Toen vond ik dat niet zo erg, maar nu? Geen idee waar ik ben en Italiaans spreek ik ook niet goed. 

Je helemaal geven, Adeline, dat doe je beter niet meer.  Ik zucht en zucht en zucht weer. Plots voel ik mijn handtas trillen. Ik zet hem op het muurtje en zoek mijn gsm. De handtas is zo groot dat ik door alles rommel. Mascara, zakdoeken, make-up remover, flesje water, portefeuille... Aha, GSM.

'Hallo, met Adeline?' 

'Adeline, eindelijk! Ik probeer je al de hele ochtend te bereiken!'

'Met wie spreek ik alsjeblieft?' vraag ik beleefd. De stem herken ik niet goed en het nummer ken ik ook niet.

'Met wie je spreekt? Met Felicia Muslin!' Felicia Muslin. Mijn tante, mijn beroemde tante. 

'O, hoi tante.' Zeg ik poeslief.  Al zie ik het niet, ik weet dat ze aan de andere kant van de lijn met haar ogen rolt.

'Adeline, waar zit jij?' 

'Waar ik zit, dat is een goede vraag! Geen idee.' 

'Geen idee?' Gilt ze door de telefoon, ik hou hem een stukje van mijn oor.  

'Ja' zeg ik voorzichtig. 

'Adeline, jij bent onverantwoordelijk en nog veel te jong. Je hebt geluk dat het Milaan is en je hier geen vuile mannen hebt die een jong meisje wel zien zitten! Ik zou je ouders moeten bellen en hen vertellen dat een carrière als model voor jou nog veel te vroeg is. Je hebt geluk dat je het zo goed doet, de kritiek zou verschrikkelijk zijn en ik zou mijn hele reputatie kunnen verliezen. Jij zorgt ook altijd voor problemen.'  zucht ze uiteindelijk voor ze op een antwoord wacht. Wat moet ik antwoorden?

'Vertel me gewoon maar wat je om je heen ziet.' Zegt ze dan en ik kijk rond.

'Wel, ik sta nu op een kruispunt en er rijdt hier een tram' terwijl ik me omdraai, zoek ik punten die ze misschien zou herkennen 'o, en er is hier zo'n grote boog waardoor de tram moet rijden.'

'Zegt me niets, vertel me wat meer. Kun je de straatnaam of de naam van een pleintje zien?' vraagt ze geeïriteerd en ongeduldig. Straatnaam, straatnaam, mompel ik zachtjes.

'Ja! Edmo' ik knijp mijn ogen een klein beetje dicht 'Edmondo, iets met Edmondo?' 

'Edmondo? Staat er nog meer bij?' 

'Ja, Edmondo de Amicis. Denk ik.' 

'Aha, Edmondo de Amicis. Blijf daar, ik laat je ophalen.' Nog voor ik bedankt of sorry kon zeggen heeft ze de telefoon al afgelegd. Ik zet me op hetzelfde muurtje neer en eet mijn croissant verder op.

Tien minutjes later stopt er een zwarte BMW voor mijn neus. De chauffeur stapt uit en loopt naar me toe.

'Juffrouw Muslin?' 

'Ja, dat ben ik.' 

'Ik moest u komen ophalen van uw tante. Mevrouw Felicia Muslin.' 

'O, dat heeft ze me laten weten. Bedankt.' Ik sta op en loop naar de auto. De chauffeur haast zich zodat hij de deur voor me kan open houden. Eenmaal ik in de zachte bruine zetels zit kan ik eindelijk ontspannen. Hoewel ik niet echt bang was en ook niet onveilig, had ik toch wat stress. 

Mijn handtas trilt weer.

'Met Adeline?'

'Zit je in de auto die ik gestuurd heb?' 

'Ja, tante. Dank je.' Tuut tuut. Ik rol met mijn ogen en smijt mijn gsm terug in de Prada handtas. Terwijl ik achterover leun rijdt de chauffeur weg, niet veel later staan we voor mijn hotel Principe di Savoia. 

We blijven nog een hele middag in Milaan en dan vertrekken we terug naar Londen. Ons vliegtuig stijgt op om 22uur stipt. De hele namiddag hebben we nog vrijaf. Daphne en Caitlinn hebben me gevraagd of ik mee wou shoppen. En hier lopen we, in de shoppingstraat van Milaan. Alle dure mode merken hebben hier een winkel. Geld hebben we en nu laten we ons lekker gaan. Ons cadeautje aan onszelf. 

'Adeline, deze jurk zou jou als gegoten zitten!' gilt Caitlinn bijna. Ze haalt de jurk uit het rek en toont het aan mij. Hij heeft een babyroze kleur en komt tot tien centimeter boven mijn knieën. Een kanten stuk loopt over mijn ene schouder. Verder spant het aan mijn boven lichaam in gewone stof, maar valt dan zachtjes over mijn benen met weer een stukje kant erover heen. De jurk ís prachtig en zou mij écht als gegoten zitten. Ik neem hem van Caitlinn over en loop naar het pashokje. Als ik de jurk aanheb bewonder ik mezelf in de spiegel. Hij zit me dus echt als gegoten! 

'Adeline! Laat ons niet zo wachten, hoe ziet het eruit?' Ik trek de gordijnen open en laat hen ook naar de jurk kijken. Hun ogen worden groot van verbazing.

'Het is gewoon prachtig!' kirt Daphne als een baby. Caitlinn knikt instemmend. Ik moet lachen. 

'Ik vind het ook. Wat denk je, neem ik hem?' 

'Natuurlijk!' zeggen ze in koor. Weer lach ik. De jurk trek ik uit en mijn zwarte jeans trek ik terug aan. Ik glimlach als ik naar de jurk kijk. 

 We komen terug in het hotel aan om zes uur. Net op tijd om te eten en ons klaar te maken voor de meer dan zes uur durend vlucht. We hebben een overstap in Parijs en vliegen dan naar Londen.

Het is weken geleden dat ik mijn ouders gezien heb! De gedachte dat ik ze terug zal zien vrolijkt me zo op dat ik het helemaal niet erg vind om Milaan te verlaten. Ooit kom ik hier terug, dat weet ik zeker, want modellen komen hier iedere keer opnieuw! 

Als we na een uur wachten op de luchthaven eindelijk nieuws krijgen, is het niet aangenaam. Er zijn problemen met onze vluchten en daardoor moeten we allemaal andere vlucht nemen. Iedereen is verspreid, we weten zelfs niet wie er met ons meegaat op die vlucht. Misschien zit je wel helemaal alleen!

De gedacht om zes uur helemaal alleen op een vliegtuig te zitten vind ik toch wat eng, maar ik kan er natuurlijk niets aan veranderen. Caitlinn en Daphne zijn jammergenoeg met de eerste vlucht mee. Er vertrekken steeds meer mensen naar hun vliegtuig en mijn naam wordt nog steeds niet afgeroepen. Ik ben wat aan het prutsen op mijn gsm als ik uiteindelijk mijn naam hoor. Twee uur later dan het normale, afgesproken uur. Gewoonweg geweldig.

Ik loop in zombie toestand de hele luchthaven door, de security, de balie. Alles doe ik als zombie, pas als ik me neerzet in het vliegtuig en er iemand naast me komt zitten word ik wakker. Ik draai me om, zodat ik kan zien wie het is en verberg mijn schrik en verbazing door een hoestbui. 

Guillaume Dugardin en wat kijkt hij me lief en vriendelijk aan! 

'Alles goed?' vraagt hij met een licht Frans accent. Je mag zeker zijn dat alles goed is. Deze vlucht zie ik voor honderd procent zitten! Ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug.

'Ja hoor, alles goed. Gelukkig zit ik niet alleen op een vliegtuig!'  

--

Bedankt om tot hier te lezen, laat zeker weten wat je ervan vindt en stemmen maar! 

Hoe stellen jullie je Guillaume van karakter voor? Ik ben benieuwd! (:

Groetjes! x