Modeling and love - Models 1

39. Flashforward

39. Flashforward

Ik glimlach als ik de rode cabrio zie toekomen. De jongen met het warrige bruine haar, net hetzelfde als zijn twintig jaar oudere broer en zijn tienjarig neefje, springt over de deur en loopt verschrikkelijk macho naar de grote voordeur. Op de achtergrond hoor ik het geluid van de bel door het gigantische landhuis galmen.

‘Mama!’ hoor ik Ambrose roepen en mijn zoon stormt de slaapkamer binnen ‘nonkel Maxime is hier. Mag ik met hem mee naar de voetbal?’ Ik glimlach. Ambrose staat voor me en ik geef hem een kus op zijn bruine haar.

‘Natuurlijk mag je dat, lieverd. Niet van hem weglopen.’

‘Ja, ja.’ Antwoordt hij en hij springt in de lucht voor hij weer uit de kamer verdwijnt.

Ik sta op en loop de hal door, mijn achtjarig dochterje komt uit haar slaapkamer tevoorschijn en neemt mijn hand vast. In een reflex span ik haar staartje wat bij, samen lopen we de trap af. Daar zie ik Guillaume naast zijn broer staan, lachend terwijl hij zijn zoon helpt met het aandoen van zijn jas. Ze kijken alle drie op als we van de trap komen.

‘O’ zegt Maxime ‘daar is mijn schoonheid.’ Thalia gniffelt, laat mijn hand los en springt van de laatste paar treden. Ik rol met mijn ogen en ga naast Guillaume staan. Hij legt zijn arm om mijn heup en geeft me een kus tegen mijn slaap. Glimlachend kijk ik naar hem op.

‘Volgende keer gaan wij iets leuks doen, schoonheid. Dat beloof ik!’ Thalia knikt vrolijk.

‘Wel, tot vanavond.’ Zegt Maxime en hij opent de gigantische bruine voordeur. Ambrose springt naar buiten en gaat in gevechtshouding de tien treden af. Eenmaal hij de begane grond bereikt, geeft hij de lucht enkele karate trappen. Dan draait hij zich om.

‘Wees niet bang moeder, ik heb net de luchtgeest gedood. Je bent voorlopig veilig!’ Hij maakt een buiging en klimt dan in Maximes cabrio.

‘Thalia! Wees voorzichtig en komt niet aan mijn playmobil!’ gilt Ambrose nog voordat de motor van de rijdende auto hem overstemt. Ik kan zijn lach nog horen, ookal is hij al enkele meters van het huis verwijdert.

Thalia loopt de trappen van het huis op. Ik draai me naar Guillaume en hij lacht. We weten allebei dat ze naar Ambroses playmobil begint te zoeken. Guillaume buigt zich naar me toe.

‘En we leefden nog lang en gelukkig.’ Fluistert hij in mijn oor en ik kan het niet helpen, ik moet hem kussen. 

Einde.